8) Σήμερα Κυριακή συναντάω τον Πέτρο αιωρούμενο μισό μέτρο πάνω από τη γη.Τα μαρμαρωμένα μάτια του κοίταζαν το άπειρο ή μάλλον τον δεύτερο όροφο της απέναντι πολυκατοικίας, συγκεκριμένα το κλουβί με την καρδερίνα της κυρίας Νίτσας, το οποίο δεν είχε σταματήσει, όλη αυτήν την ώρα της παρατήρησης του αιωρούμενου σώματος, να κελαηδάει. Το πρόσωπό του είχε πάρει ένα χαλκοπράσινο χρώμα, ένα κορδόνι σάλιου κυλούσε στα χείλη του, το σώμα του στεκόταν άκαμπτο στον αέρα, εκτός από τα πόδια του που παλινδρομούσαν αμήχανα, σαν να προσπαθούσαν να πατήσουν την άβυσσο της αιωνιότητας.
-Τρελός είσαι; Τι κάνεις εκεί πάνω; του λέω, και με το σουγιά μου κόβω το αόρατο σκοινί που τον κρατούσε απομακρυσμένο από το έδαφος.
Η φωτογραφία δική μου 05,02.2020
Η φωτογραφία δική μου 05,02.2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου