Κυριακή, Οκτωβρίου 01, 2017

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ


220) Όρμησα να τον πιάσω από το λαιμό αλλά έλειπε.


Ο πίνακας "A floating figure" 1942, είναι του Wassily Kandinsky

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Παρα πολυ ωραιο
Α

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Ευτυχώς που είστε κι εσείς και λέτε κανένα καλό λόγο. Οι άλλοι -και πέρασαν αρκετοί και αρκετές από δω- χάθηκαν, έπαψαν πια να περνάνε. Αχ αυτό το facebook!

Ανώνυμος είπε...

Τα μπλογκς εχουν αλλη γοητεια. Που δεν ξεχνιέται.
Α.

ΣΠΥΡΟΣ ΠΑΥΛΟΥ είπε...

Δεν είναι μόνο θέμα γοητείας. Εδώ γράφεις δίχως να αισθάνεσαι την ταχύτητα της λήξης τη γραφής σου. Διαβάζεις ή γράφεις επειδή θέλεις να το κάνεις, νοιώθεις τη δημιουργία της ανάγνωσης ή της γραφής με τους ρυθμούς της εσωτερικού σου χρόνου. Δεν υπάρχει ο ανταγωνισμός, οι αντιθέσεις, η σύνθλιψη ανάμεσα σε ανόμοια πράγματα, εικόνες, ιδέες, ανθρώπους.
Αναρωτιέμαι πώς ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να έχει 500 φίλους πχ να σταματήσει σε μια ανάρτηση του facebook και να την διαβάσει με ενδιαφέρον και με βαθύτητα σκέψης. Βιαστικές επιδοκιμασίες, διεκπεραιωτικές φιλικές επιβεβαιώσεις, προσπεράσματα αδιαφορίας, ναρκισσισμός, ελιτισμός, διαφημιστικός τόπος εκδοτικών οίκων μέσω αντιπροσώπων, αυτάρεσκοι συγγραφείς, κριτικοί, επίδοξοι συγγραφείς, επηρμένοι αστοί, αποιδεολογικοποιημένες συζητήσεις, και άλλα πολλά.
Αλλά καλά είναι κι εκεί. Αρκεί να μην το πάρει κανείς στα σοβαρά.

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνούμε απολύτως σε όλα τα παραπάνω.
Ποτέ δεν έχω ευχαριστηθεί κείμενο στο φέισμπουκ, ειδικά αν ειναι μεγαλύτερο απο ένα όριο ή αν είναι δίχως παραγράφους για να ξεκουράζεται το μάτι.
Ούτε στα ιστολόγια μπορώ να διαβάσω ομως εύκολα κάτι. Εκτός αν είναι μικρό ή τρομερά καλογραμμένο.
Α.