Τετάρτη, Μαρτίου 29, 2017

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ


73) Αγαπητέ κύριε
Διαβάσαμε με ενδιαφέρον τα κείμενά σας, αλλά τα κρίναμε ακατάλληλα να εκδοθούν από τον εκδοτικό μας οίκο, λόγω διατάραξης κοινής ησυχίας.
Φιλικά
Ήσυχου Ευτυχία
Επιμελήτρια εκδόσεων



Ο πίνακας "Unexpected answer" είναι του Rene Magritte

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι απορρίψεις προηγούνται πάντα των αποδοχών, οπότε τις βλέπουμε πάντα ως αισιόδοξο σημάδι.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Είστε αισιόδοξος/η. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα.

Ανώνυμος είπε...

Κι όμως έτσι είναι. Εσείς ο ίδιος δέχεστε τα κείμενά σας; Αν εσείς ο ίδιος τα δέχεστε, αν ξέρετε τα κείμενά σας κι αν δε φοβάστε, μην παίρνετε υπόψιν σας καμία απόρριψη. Να μη σας πεταρίζει ούτε βλέφαρο. Εκεί ακριβώς είναι και η δύναμη ενός καλού συγγραφέα και αυτό τον ξεχωρίζει από τον κακό συγγραφέα. Κι εσείς πιστέψτε με, δεν είστε κακός συγγραφέας.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Όσο κι αν αποδεχόμαστε τα κείμενά μας ως μια προσωπική περιπέτεια, που μας κρατά δεμένους με τη ζωή, η αμφιβολία ως προς την αξιακή τους επάρκεια, πάντα θα μας κατατρύχει. Βρίσκουμε διέξοδο από αυτόν τον προστατευτική εφησυχασμό, ζητώντας τη γνώμη των άλλων, των οποίων εμπιστευόμαστε την κριτική τους σκέψη και λόγο, όχι για να αξιολογήσουν την υγρή μας πλήξη, αλλά για να ξεφύγουμε από τον εγωτισμό του δημιουργού. Ελπίζουμε να καταφέρουν να συγχρονιστούν με το πάθος της γραφής μας, να κατανοήσουν την αγωνιώδη προσπάθειά μας να αρθρώσουμε σε λόγο τη φαντασία μας, τη μοναξιά μας, την αφήγηση της υπαρξιακής μας περιπλάνησης, να επιδοκιμάσουν ή να αποδοκιμάσουν τη λογοτεχνική αποτύπωση των εσωτερικών μας τόπων.
Η αρνητική τους κρίση είναι ικανή να σταματήσει την ανάγκη για εκφραστική εκσπερμάτωση; Όχι βέβαια. Η ανάγκη για δημιουργία δεν είναι μια εξωσωματική προσταγή, αλλά ένα ταξίδι στο βασίλειο της δικής μας επικράτειας. Έτσι ακόμα και σε ένα αφιλόξενο τοπίο, η ανάγκη μας για την καταγραφή της αφηγηματικής μας γεωγραφίας φαντάζει αναγκαία και απαραίτητη. Μέσα σ’αυτή ακατανόητη βλάστηση, πρέπει ο κάθε δημιουργός, να σπείρει αυτό που σκορπίζει ο κόσμος, κι αυτός ο επίμονος κηπουρός να μείνει συνεπής στην ιδιωτική οδό του.
Η λιποβαρής κυρίαρχη αισθητική αποτίμηση της λογοτεχνικής έκφρασης, δεν είναι αρκετή, άρα ικανή, να σταματήσει την ανασκευαστική γλωσσική όψη της ύπαρξης μας.
Θα κυριαρχούν οι «κουρκουτοκεφαλές» με το όνομα «Ήσυχου Ευτυχία», αυτό το ξέρουμε, αλλά το «βαρύμετρο της ψυχούλας» μας θα είναι πάντα αυτό που θα καθορίζει την εύτονη γλωσσική μας παρουσία.