5) Όταν πλαγιάζω δεν κοιτώ ποτέ κάτω από το κρεβάτι μου. Κοιτάζω πάνω το ταβάνι. Όχι πώς ο κίνδυνος θα έρθει από κει, το κακό δεν προειδοποιεί, αλλά έτσι με βολεύει το σώμα μου.
Είναι τόσο ήσυχα στο ταβάνι! Είναι η Place de la Concorde. Ο μικρός κρυστάλλινος πολυέλαιος σβηστός, το σιντριβάνι σκοτεινό. Ούτε ψυχή στο πάρκο.
Κάτω, εκεί όπου η ταπετσαρία ξεφλουδίζει ο Jardin des Plantes έχει κλειδώσει τις πύλες του. Εκείνες οι φωτογραφίες είναι ζώα. Τα θεόρατα λουλούδια και τα φυλλώματα θροΐζουν. Κάτω απ’ τα φύλλα τα έντομα ανοίγουν δρόμο.
Πρέπει να πάμε κάτω απ’ την ταπετσαρία να συναντήσουμε τον μονομάχο των εντόμων, να παλέψουμε με ιστούς και τρίαινες, και ν’ αφήσουμε το σιντριβάνι και την πλατεία
Μα, να μπορούσαμε να κοιμηθούμε εκεί πάνω…
Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, Μετ: Ούρσουλα Φωσκόλου
Απορία: Τι είναι αυτό το 15, που ξεφυτρώνει δίπλα στα σχόλια;
Ευχαριστώ για το ποίημα. Οι επισκέψεις σας είναι δώρο. Τι είναι το 15. Ομολογώ ότι έβαλα 15 διαδυκτιακούς πράκτορες να σας παρακολουθούν, μήπως βρω κάποια πληροφορία για σας,αλλά αποκαλύφθηκαν. Φυσικά, απολύθηκαν όλοι,όπως βλέπετε.
Τι να τις κάνετε τις πληροφορίες, αφού δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου. Αφήστε που ούτε εγώ με αναγνωρίζω πλέον. Ρωτήστε, ωστόσο. Ορίστε, ποίημα και για το 15.
"Ο Δεκαπέντε"
[Είχαμε μια σκηνή κ΄είμασταν δεκατέσσερις. Στριμώξαμε τα ράντζα κολλητά. Δεν είταν άλλος τρόπος. Είμασταν χιλιάδες κ' είχαμε μια ζωή. Στριμώξαμε τα τέρμινα εξορίας κολλητά. Δεν είταν άλλος τρόπος.]
[Λούζονται και χτενίζονται κι αφήνουν τα πουκάμισα ανοιχτά για να φυτέψουνε τα βόλια τα κόκκινα γαρύφαλα. Πότε το λέγαμε αλήθεια;
Σα βγήκα να τινάξω τις κουβέρτες δεν είδα σκόνη στο σκοτάδι. Φαίνεται πως χτίσανε όλα τα παράθυρα όλες τις χαραμάδες.]
[Τα χωροφυλακίστικα χαστούκια αφήνουν στο πηγούνι κάτι σαν ψαρόκολλα. Σα να σου φαίνεται πως θέλεις πάλι ξύρισμα και δε βρίσκεις τον καθρέφτη.]
[Σού δίνουμε τον όρκο μας να σε θυμόμαστε τις ώρες που νυχτώνει σου δίνουμε το λόγο μας να σηκώνουμε τα πέτα του παλτού κάθε που θα λέμε συνωμοτικά: Σα να 'χει ψύχρα απόψε.]
Απορώ πώς (με) αντέχετε. Μάλλον έχετε γερή κράση. Ευχαριστώ για τη μουσική.
Χρόνια πολλά με το ποίημα που είχα εξαρχής στο μυαλό μου, αλλά το κράτησα για το τέλος.
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ
ή μήπως όχι; για σκέψου να ανήκε στο κράτος ο ύπνος τα πράγματα θά ’τανε δύσκολα θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο; κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; ποια η τιμή του σήμερα; θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα; οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερότεροι λιγάκι – δεν είν’ έτσι;
6 σχόλια:
Ύπνος στο ταβάνι
Είναι τόσο ήσυχα στο ταβάνι!
Είναι η Place de la Concorde.
Ο μικρός κρυστάλλινος πολυέλαιος
σβηστός, το σιντριβάνι σκοτεινό.
Ούτε ψυχή στο πάρκο.
Κάτω, εκεί όπου η ταπετσαρία ξεφλουδίζει
ο Jardin des Plantes έχει κλειδώσει τις πύλες του.
Εκείνες οι φωτογραφίες είναι ζώα.
Τα θεόρατα λουλούδια και τα φυλλώματα θροΐζουν.
Κάτω απ’ τα φύλλα τα έντομα ανοίγουν δρόμο.
Πρέπει να πάμε κάτω απ’ την ταπετσαρία
να συναντήσουμε τον μονομάχο των εντόμων,
να παλέψουμε με ιστούς και τρίαινες,
και ν’ αφήσουμε το σιντριβάνι και την πλατεία
Μα, να μπορούσαμε να κοιμηθούμε εκεί πάνω…
Ελίζαμπεθ Μπίσοπ, Μετ: Ούρσουλα Φωσκόλου
Απορία: Τι είναι αυτό το 15, που ξεφυτρώνει δίπλα στα σχόλια;
Ευχαριστώ για το ποίημα. Οι επισκέψεις σας είναι δώρο.
Τι είναι το 15. Ομολογώ ότι έβαλα 15 διαδυκτιακούς πράκτορες να σας παρακολουθούν, μήπως βρω κάποια πληροφορία για σας,αλλά αποκαλύφθηκαν. Φυσικά, απολύθηκαν όλοι,όπως βλέπετε.
Τι να τις κάνετε τις πληροφορίες, αφού δεν με ξέρει ούτε η μάνα μου. Αφήστε που ούτε εγώ με αναγνωρίζω πλέον. Ρωτήστε, ωστόσο.
Ορίστε, ποίημα και για το 15.
"Ο Δεκαπέντε"
[Είχαμε μια σκηνή κ΄είμασταν δεκατέσσερις.
Στριμώξαμε τα ράντζα κολλητά.
Δεν είταν άλλος τρόπος.
Είμασταν χιλιάδες κ' είχαμε μια ζωή.
Στριμώξαμε τα τέρμινα εξορίας κολλητά.
Δεν είταν άλλος τρόπος.]
[Λούζονται και χτενίζονται
κι αφήνουν τα πουκάμισα ανοιχτά
για να φυτέψουνε τα βόλια
τα κόκκινα γαρύφαλα.
Πότε το λέγαμε αλήθεια;
Σα βγήκα να τινάξω τις κουβέρτες
δεν είδα σκόνη στο σκοτάδι.
Φαίνεται πως χτίσανε
όλα τα παράθυρα
όλες τις χαραμάδες.]
[Τα χωροφυλακίστικα χαστούκια
αφήνουν στο πηγούνι κάτι σαν ψαρόκολλα.
Σα να σου φαίνεται πως θέλεις πάλι ξύρισμα
και δε βρίσκεις τον καθρέφτη.]
[Σού δίνουμε τον όρκο μας
να σε θυμόμαστε τις ώρες που νυχτώνει
σου δίνουμε το λόγο μας
να σηκώνουμε τα πέτα του παλτού
κάθε που θα λέμε
συνωμοτικά:
Σα να 'χει ψύχρα απόψε.]
ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Για τα πάντα έχετε κι ένα ποίημα.
Ορίστε και μένα το δώρο μου
https://www.youtube.com/watch?v=wpg8jBFaj3c
Απορώ πώς (με) αντέχετε. Μάλλον έχετε γερή κράση.
Ευχαριστώ για τη μουσική.
Χρόνια πολλά με το ποίημα που είχα εξαρχής στο μυαλό μου,
αλλά το κράτησα για το τέλος.
ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ
ή μήπως όχι;
για σκέψου να ανήκε στο κράτος
ο ύπνος
τα πράγματα θά ’τανε δύσκολα
θ’ αγοράζαμε ύπνο με δελτίο; ή ελεύθερα; και πόσο;
κι αν είχε παραχωρηθεί στην ιδιωτική πρωτοβουλία; ποια
η τιμή του σήμερα;
θα πεθαίναμε από εγρήγορση χωρίς χρήματα;
οι πάσχοντες από αϋπνίες τυχερότεροι λιγάκι
– δεν είν’ έτσι;
για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος.
Νίκος Καρούζος
Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας. Να είστε πάντα καλά.
Σας αντέχω, τώρα μπορώ να το πω, όχι λόγω κράσης, αλλά της ομορφιάς των κειμένων σας.
Δημοσίευση σχολίου