SAVOIR MOURIR
Αν έρθετε στην κηδεία μου
θα’ρθω κι εγώ στη δική σας.
Απ’ τη συλλογή «Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟ ΣΤΡΩΝΕΙ» (1986)
Στεκόμουν στο παράθυρο του σπιτιού μου και κοίταζα την
κίνηση στο δρόμο. Πίσω μου, εκεί που τερματίζει ο διάδρομος, στεκόταν ο Γιάννης
Βαρβέρης. Αισθάνθηκα την παρουσία του και γύρισα.
-Πλησίασε, μου είπε.
-Πλησίασε, μου είπε.
Έκανα δυο τρία βήματα προς το μέρος του και στάθηκα.
-Θα έρθω στην κηδεία σου, με καθησύχασε.
-Μα δεν είμαι πεθαμένος, τον διαβεβαίωσα
-Ούτε εγώ ζωντανός, διευκρίνισε.
Μετά χάθηκε.
7 σχόλια:
Ο πατέρας δεν πίνει στους ουρανούς
Χθες είδα πάλι στον ύπνο μου τον πατέρα.
Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο.
Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί.
– Είσαι καλά; Του λέω.
- Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι.
– Άντε, στην υγειά σου, είπε.
Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι.
– Δεν πίνεις; Ρώτησα.
– Εσύ να πιεις, απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω….
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΒΕΡΗΣ, Πεταμένα Λεφτά, εκδόσεις Κέδρος 2005
Ακριβώς αυτό που λέτε. Είναι σπουδαίος ποιητής ο Γιάννης Βαρβέρης.
Κυρία Rosa Mund το ποίημα που μου στείλατε μου θύμισε αυτό:
-Ανέστης Ευαγγέλου: Υπεραστική συνδιάλεξη
«Εχτές το βράδυ μου τηλεφώνησε
ο πατέρας μου.
Στείλε μου μερικά
πενηνταράκια ούζο, μου είπε,
και καναδυό κούτες τσιγάρα
σέρτικα, να κάθουμαι τα βράδια
να σας συλλογιέμαι.
Και -να μην
το ξεχάσω- και πεντέξι δίσκους
φωναγράφου μ`εκείνα τα παλιά, ξέρεις,
ποντιακά τραγούδια, τα λυπητερά.
Εδώ στα ξένα δύσκολα περνούν οι μέρες
και που να βρεις τσιγάρα, ούζο και τραγούδια
της πατρίδας, στα μαγαζάκια τ` ουρανού.»
Έχει απασχολήσει πολύ τους ποιητές η συνδιάλεξη με το Υπερπέραν.
Να μια περίπτωση ακόμη:
Υπεραστικό τηλεφώνημα
Είχα πάρει τηλέφωνο τον Τέλλο
Είσαι καλά, του λέω,
Ή να βάλω τις φωνές;
«Άσε», μου λέει, «δεν είναι του παρόντος».
Όταν έκλεισα, τότε ήταν που θυμήθηκα
ότι ήδη είχε περάσει καιρός
από την ημέρα
που μας είχε αφήσει χρόνους.
(Σπύρος Δόικας)
ΥΓ. Αγαπάμε Βαρβέρη. Αγαπάμε Ευαγγέλου. Οι ποιητές, οι δικοί μας άνθρωποι.
Κύριε Άνθρωπε Χωρίς Ιδιότητες, καλημέρα.
Αγαπάμε τους ποιητές, αγαπάμε την ποίηση γιατί αγαπάμε τη ζωή. Πως το είχε γράψει η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ;
"Ποίηση είναι η πραγματικότητα σε ελεύθερη μετάφραση."
Καλό απόγευμα!
Αφού βρήκα ευήκοα ώτα και φιλόξενο βήμα
και αφού με αντέχετε ακόμη,
δεν μπορώ να μην σας καταθέσω ένα ποίημα που μόλις ανακάλυψα.
ΤΟ ΧΑΖΕΜΑ
Χαζεύω μέσα μου, ο κόσμος είναι αυτός που έφτιαξα μόνο που δεν με τραβάει πια βάναυσα να τον εκφράσω.
Κυνηγώντας το όνειρο μέσα από τόσους ύπνους, έφτασα σε περιοχή ερημική, είναι αυτή που της παρέχονται όλα σε ακινησία.
Λέω: τίποτα πια δεν περιμένω!
Η κρυφή αλήθεια όμως είναι μία: τίποτα δεν έχασα ποτέ ή και κανένα.
Σκέφτομαι τους ανθρώπους που σκοτώνουν την ώρα τους.
Εγώ μόνο τον έρωτα σκοτώνω με τις ώρες.
Τον πατάω στην κοιλιά όσο να φύγει από μέσα του όλο το φαΐ κι ελαφρούλης πια, να πάψει να με πιέζει.
Χαζεύω τα άσαρκα ψεύδη του τότε, παρατηρώ πώς βήχει πάντα ίδια σαν βγαίνει από το μέρος, διασκεδάζω που ’ναι ωραίος, αλλά θα πεθάνει κι αυτός, πού θα πάει!
Μα ξαφνικά αφήνω την Εδέμ της απόστασης κι ο πόνος ανεβαίνει ξανά με τις γνωστές πιρουέτες.
Ακούω κάποιον που σφυριχτά διατάζει:
«Το διάλειμμα τελείωσε. Μέσα τα κεφάλια σας».
Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Εδώ τα ευήκοα ώτα! Εδώ τα ευήκοα ώτα!
Εδώ το φιλόξενο βήμα! Εδώ το φιλόξενο βήμα!
Περάστε κύριες και κύριοι!
Υπέροχο!Να αφήνετε εδώ την πραμάτεια σας. Εμπλουτίζετε το μαγαζί.
Δημοσίευση σχολίου