Πέμπτη, Μαΐου 28, 2015

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ



ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Μια ζεστή μυρωδιά είχε απομείνει στις μασχάλες τού
         πανωφοριού της.
Το πανωφόρι στην κρεμάστρα του διαδρόμου σαν κλει-
         σμένη κουρτίνα.
Ό,τι γινόταν πια, είταν σ’άλλο χρόνο. Το φως άλ-
          λαζε πρόσωπα,
όλα άγνωστα. Κι αν κάποιος έκανε να μπει στο σπίτι
εκείνο τ’άδειο πανωφόρι σήκωνε αργά, πικραμένα τα
χέρια του
Κ’έκλεινε σιωπηλά ξανά την πόρτα.


ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ

Κοιτάχτηκε στη σκοτεινή βιτρίνα του απόμερου δρόμου
κ’έτσι, καθώς τη χτυπούσε απ’τη μια το πρωινό φως,
κι απ’την άλλη το πικρό της χαμόγελο,
φάνηκαν οι βαθιές ρυτίδες πλάι στα μάτια της.
«Γερνάω», είπε· κ’ένιωσε μια γλυκειά παράλυση στα
μέλη της.
Άνοιξε τότε την τσάντα της να βάλει μιαν ελεημοσύνη
στην παλάμη του επαίτη. Όμως κανένας επαίτης
δε φαινόταν στο δρόμο. Διέκρινε μες στη βιτρίνα
την ίδια της χειρονομία-πιθανόν μια αντιστροφή,
μια αθώα, ευγενική αυταπάτη-ίσως κι απάτη-
και χαμογέλασε πάλι στο φάσμα της. Έβγαλε τότε
τη χτένα της
και χτενιζόταν ήσυχη, βεβαία, για ένα άλλοθι.
Αν δεν υπήρχε πια ένας δρόμος για πιο εδώ η πιο
πέρα,
υπήρχαν στο βάθος της σκοτεινής βιτρίνας οι φωτισμέ-
νες ρυτίδες της
σαν μια μικρή, όρθια σκάλα. Μπορούσε ν’ανέβει.
Αν όμως πίσω απ’το τσάμι, πίσω απ’το
είδωλό της

παρατηρούσε αόρατος ο υπάλληλος του καταστήματος;

4 σχόλια:

Rosa Mund είπε...

Ρίτσος. Μέγας ...αναμνησιολόγος. Με άλλοθι ή χωρίς. Και όχι μόνον.


ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΤΙΚΟ

Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες
διαδοχικές αναιρέσεις, σφαλερές διαισθήσεις.
Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο.
Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο
πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα.
Η νύχτα
διαστέλλονταν πάνω απ΄την πόλη.
Κι εσύ
απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου,
έχοντας μόνο άλλοθι το άστρο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ, Υπερώον



«Ανάμνηση»

«Ο πατέρας γύρισε αργά. Δεν είπε καλησπέρα.
Η μητέρα νοιαζόταν πια τα παιδιά της. Δεν τον πρόσεξε.
Τα παιδιά χαίρονταν την έγνοια της. Δεν τον άκουσαν που δεν
είπε καλησπέρα. Εκείνος
δεμένα πίσω του τα χέρια,
είχε μιλήσει με τη βροχή στα θερισμένα χωράφια
πίσω από την καλύβα του ξυλοκόπου. Είχε περασμένο στον ώμο
του το δίκαννο.
Στάθηκε μόνος κοντά στο παράθυρο
κι όταν εφώτισε μια δυνατή αστραπή τα τζάμια
είδα να γράφεται στο μέτωπό του ο σταυρός του παράθυρου.
Ίσως αυτό το χωρισμό να μάθαμε απόψε
ίσως αυτός ο ίδιος ο σταυρός να γράφεται από τότε
στο φωτισμένο τοίχο της σιωπής μας.

(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τ. 1ος, Κέδρος)

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Ο,τι και να πούμε για τον Ρίτσο είναι λίγο. Ο Ρίτσος είναι αξεπέραστος.
Ας σκεφτούμε, υπάρχει άλλη ελληνική ποιητική συλλογή που να στέκεται ισάξια δίπλα στον Σολωμό και τον Κορνάρο από το "Δώδεκα ποιήματα για τον Καβάφη";
Δεν θέλω να μου πείτε, θα την απορρίψω.

Rosa Mund είπε...

Μετά από δημοκρατικές διαδικασίες και επειδή ο γιατρός είπε να σας λέω "ναι σε όλα", αποφάσισα να συμφωνήσω μαζί σας, γιατί κατά βάθος, πολύ βάθος -αμέτρητο- φοβάμαι την απόρριψη.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Α, νόμιζα ότι δεν θα συμφωνούσατε. Η διάγνωσή σας ακριβής. Αυτό ακριβώς λέει ο γιατρός μου.
Ν'ακούω πάντα "ναι".
Μετά από τον δημοκρατικό διάλογό μας αποφάσισα να σας προσφέρω αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=46DHpvbg9Kg