ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ

ΑΝΑΜΝΗΣΗ

Μια ζεστή μυρωδιά είχε απομείνει στις μασχάλες τού

         πανωφοριού της.

Το πανωφόρι στην κρεμάστρα του διαδρόμου σαν κλει-

         σμένη κουρτίνα.

Ό,τι γινόταν πια, είταν σ’άλλο χρόνο. Το φως άλ-

          λαζε πρόσωπα,

όλα άγνωστα. Κι αν κάποιος έκανε να μπει στο σπίτι

εκείνο τ’άδειο πανωφόρι σήκωνε αργά, πικραμένα τα

χέρια του

Κ’έκλεινε σιωπηλά ξανά την πόρτα.

ΤΟ ΑΛΛΟΘΙ

Κοιτάχτηκε στη σκοτεινή βιτρίνα του απόμερου δρόμου

κ’έτσι, καθώς τη χτυπούσε απ’τη μια το πρωινό φως,

κι απ’την άλλη το πικρό της χαμόγελο,

φάνηκαν οι βαθιές ρυτίδες πλάι στα μάτια της.

«Γερνάω», είπε· κ’ένιωσε μια γλυκειά παράλυση στα

μέλη της.

Άνοιξε τότε την τσάντα της να βάλει μιαν ελεημοσύνη

στην παλάμη του επαίτη. Όμως κανένας επαίτης

δε φαινόταν στο δρόμο. Διέκρινε μες στη βιτρίνα

την ίδια της χειρονομία-πιθανόν μια αντιστροφή,

μια αθώα, ευγενική αυταπάτη-ίσως κι απάτη-

και χαμογέλασε πάλι στο φάσμα της. Έβγαλε τότε

τη χτένα της

και χτενιζόταν ήσυχη, βεβαία, για ένα άλλοθι.

Αν δεν υπήρχε πια ένας δρόμος για πιο εδώ η πιο

πέρα,

υπήρχαν στο βάθος της σκοτεινής βιτρίνας οι φωτισμέ-

νες ρυτίδες της

σαν μια μικρή, όρθια σκάλα. Μπορούσε ν’ανέβει.

Αν όμως πίσω απ’το τσάμι, πίσω απ’το

είδωλό της

παρατηρούσε αόρατος ο υπάλληλος του καταστήματος;

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΜΟΥ

Η δουλειά μου είναι να μεταφέρω κουπόνια.  Είμαι, λοιπόν, ένας κουπονοφόρος.

Ο κουπονόδρομος, έτσι τον ονόμασα,  που στεγάζονται τα γραφεία στα οποία μεταφέρω τα κουπόνια, δεν είναι μακρύς, περίπου χίλια μέτρα και κάτι ψιλά, αλλά επειδή τον διανύω κάθε μέρα, μπορώ να χαρακτηριστώ κουπονοδρόμος. Το τμήμα του δρόμου ανήκει αποκλειστικά στην κουπονομεταφορική εταιρεία στην οποία  εργάζομαι. Δουλεύω στον «Ταχυκουπονοδρομέα», περίπου δύο χρόνια. Τα κουπονοδρομεία της χώρας με τη γραφειοκρατική τους δομή παραχώρησαν επαγγελματικό χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία. Έτσι  μεγάλο μερίδιο της αγοράς το κατέκτησαν οι κουπονομεταφορικές εταιρίες. Η δουλειά μου, αν και φαίνεται, δεν είναι βαρετή. Παίρνω τα κουπόνια από το γραφείο «Το κουπονάκι» πχ, που βρίσκεται στον κουπονόδρομο και τα μεταφέρω στο λογιστήριο, επί της ιδίας οδού, όπου γίνεται το μέτρημά τους. Φεύγω και επιστρέφω στο γραφείο μου. Περιμένω να με καλέσουν από τα άλλα κουπονογραφεία επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδρομή σε όλη τη διάρκεια του οχταώρου μου. Η κουπονοδιαδρομή  έχει γίνει μέρος της ζωή μου, αλλά οι ευκαιρίες επαγγελματικής εξέλιξης είναι μεγάλες. Αρκεί να είσαι συνεπής, εργατικός και έντιμος.

 Πιστέψτε με, σας μιλά ένας κουπονοσοφιστής.

Το έργο είναι του Paul Feeley

WHITE GOD

Μετά από αρκετές φάπες μια ταινία βάλσαμο.

Ο ΑΛΙΜΕΝΤΑ

Ο μάγος Αλιμέντα ήταν ο πιο διάσημος μάγος της εποχής του. Η φήμη του είχε εξαπλωθεί σ’όλο τον κόσμο, και οι προσκλήσεις για παραστάσεις στα πιο απόμακρα μέρη της γης ήταν αμέτρητες.

Ο μάγος Αλιμέντα μπορούσε, γι’αυτό ξεχώριζε από τους άλλους μάγους της εποχής του, να σηκώσει έναν ελέφαντα από τη γη, να τον κάνει να πετάξει, τουλάχιστον τέσσερα – πέντε μέτρα από το έδαφος, για δύο τρία λεπτά πτήσης. Να μετατρέψει ένα αυγό βραστό σε τηγανιτό και αντίστροφα. Να κρεμαστεί από το μικρό δάχτυλο ενός δίχρονου παιδιού και να τραμπαλιστεί για όση ώρα διαρκούσε η μουσική ή το ρυθμικό χειροκρότημα των θεατών. Να εξαφανίσει τις Πέμπτες από το ημερολόγιο του χρόνου, χωρίς καμία επίπτωση στην κοινωνική ζωή. Να μιλάει χωρίς να χρησιμοποιεί το κατηγορούμενο και να γίνεται κατανοητός από όλους τους συνομιλητές του. Μπορούσε επίσης να σταθεί διπλωμένος κάτω από ένα αναποδογυρισμένο ποτήρι του Μartini για τέσσερα λεπτά. Ο μάγος Αλιμέντα  έτρεχε τα 100 μέτρα σε 7,56 δευτερόλεπτα, καθ’όλη τη διάρκεια του βίου του, ενώ τα 70 πρώτα μέτρα είχαν χρονομετρηθεί στα 6,42 δευτερόλεπτα. Αρκούσαν ένα δευτερόλεπτο και δεκατέσσερα  δεύτερα για να διανύσει τα τελευταία τριάντα μέτρα.

Φημολογείται ότι σε μια ιδιωτική παράσταση για τον πρωθυπουργό της χώρας, παρουσία της οικογένειά του, της γυναίκας του και των δύο παιδιών του, κατάφερε να περάσει από τη τρύπα μια βελόνας. Το γεγονός ούτε επιβεβαιώθηκε ούτε διαψεύστηκε.

Αυτό όμως που δεν κατάφερε ν' αποφύγει, εν είδει μαγικού εξαγνισμού, ήταν η απαράβατη αρχή της θνητότητάς του. Τις έσχατες στιγμές  των στοχασμών του, παραδεχόταν ενώπιον των λιγοστών φίλων του, ότι οι μαγικές του ικανότητες δεν ήταν αρκετά ικανές να ξεγελάσουν τη φθορά του χρόνου, αν και προσπάθησε κάποιες φορές να το επιτύχει. 

Σ’έναν από τους στοχαστικούς περιπάτους του στην εξοχή, που συνήθιζε να κάνει τις ελεύθερες ώρες του, το βλέμμα του στάθηκε σ’ ένα φύλλο πεσμένο από τον ουρανό. Ο Αλιμέντα μπόρεσε να το ξεχωρίσει ανάμεσα στα χιλιάδες πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου. Γνώριζε ότι  κάθε φύλλο από τον ουρανό ήταν μια επιθυμία του Θεού. Είχε και ο Θεός επιθυμίες, που διέφεραν από τις ανθρώπινες, όχι μόνο επειδή ήταν Θεϊκές, αλλά γιατί μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς καμία άλλη μεσολάβηση. Ο Αλιμέντα το πήρε στα χέρια του, το αποκρυπτογράφησε και  το έστειλε φυσώντας το ξανά στον ουρανό. Το φυλλαράκι παρασυρμένο από ένα ξαφνικό άνεμο που έβγαινε από το στόμα του Αλιμέντα, αλλά ουσιαστικά βαθιά από το στήθος του, χάθηκε στο απέραντο γαλάζιο, δίχως κάποιος από τους περιπατητές να το αντιληφθεί.

Το γεγονός δεν ξέρω αν σχετίζεται με το τραγικό και απρόβλεπτο τέλος του Αλιμέντα. Το συμπέρασμα δικό σας. Εγώ απλά  αναφέρω ότι ο Αλιμέντα χάθηκε στα σκοτεινά, ζοφερά νερά της Μάγχης, όταν προσπάθησε να διαπλεύσει το στενό πάνω σ’ένα φύλλο δάφνης. Μετά από πεντέμιση μίλια ο Αλιμέντα χάθηκε στο βυθό του  καναλιού χωρίς το σώμα του να βρεθεί ποτέ.

Ο πίνακας "The magician" είναι του Rene Magritte

ΑΣΤΕΙΟ

Ευτυχώς, εδώ έχουμε αρτιμελή αφηγηματικό λόγο και επινόηση. Αρκετά για να συνυπάρξουν με την προσωπική μας περιπέτεια. 

ΣΧΟΛΙΟ ΠΑΝΩ Σ' ΕΝΑ ΔΙΗΓΗΜΑ

Το διήγημα «Αστυνομικό διήγημα» αντλεί το περιεχόμενό του από το συμπέρασμα του επιθεωρητή Πιερ Ωγκρατέν, ο οποίος, μετά από ενδελεχή έρευνα επτά μηνών, έγραψε στο πόρισμά του προς το διευθυντή ασφαλείας του αστυνομικού τμήματος στο οποίο υπηρετούσε.
«Ο δολοφόνος είναι αθώος».

Ο πίνακας "Portrait of Pierre Broodcoorens" είναι του Rene Magritte

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ

Ο δολοφόνος ήταν αθώος.



Ο πίνακας "The murderer in the Lane " είναι του Edvar Munch

ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΟΔΗΛΑΤΟ

Τι να κάνουμε; Αυτή είναι η λογοτεχνία μας.
Θεματικά συντηρητική, γλωσσικά επιτηδευμένη, υφολογικά στεγνή, αφηγηματικά υπνοφόρα.