Όσο εσείς ασχολείστε με το προσφιλές σας Μουντιάλ, (ο εστί μεθερμηνευόμενον σε "κινέζικα" για μένα) συμβαίνουν διάφορα, εντελώς ασήμαντα, βέβαια. Απέκτησα ονοματεπώνυμο (σαν τη Λίλα Πάουζε), εδώ και κάποιους μήνες. Οφείλω να σας ενημερώσω, έστω με καθυστέρηση. Όλο αυτό έχει μια ιστορία πίσω του, αλλά μάλλον δεν αφορά κανέναν.
Δωράκι:
...Θέλω να παίξω ποδόσφαιρο μ' αυτή την μπάλα, όπως τα παιδιά στις όχθες της Γκαμπόν, στην αμμουδιά -δύο λεπτά να σκουπίσω το μέτωπό μου απ' τον ιδρώτα, κάνει ζέστη σ' αυτή τη θάλασσα- και να την κλοτσήσω στον ήλιο και να γυρίσει, μήπως και καταλάβει κανείς πόσο πολύ δεν με νοιάζει αν καούν όλα τα δολάρια και τα μάρκα και τα γιεν του κόσμου ή σφαχτούν στην ποδιά μιας καινούριας μέρας που θ' αγαπά άλλον, για να γυρίσω κι εγώ να κοιμηθώ της προκοπής, στην Αθήνα. (απόσπασμα)
@Rosa Mund Να χαίρεστε το ονοματάκι σας! Βέβαια επισκέφτηκα την σελίδα σας, αλλά δεν κατάλαβα πολλά πράγματα. Οι κύκλοι τι σημαίνουν; Βέβαια γνωρίζω τώρα πια κάτι περισσότερο από πριν. Ότι κινείστε στο χώρο του You Tube.
"Κινέζικο" αντίδωρο κι από μένα: "..... Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά τελεσίδικα πια όπως ο τρελοί τους επιταφίους των νεκροταφείων την ασήκωτη μοναξιά μας και θα φύγει.»
[πηγή: Γιώργος Μαρκόπουλος, «Ωδή στον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου», Ποιήματα (1968-1987), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1992, σ. 82-84]
Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι κύκλοι. Μάλλον προέκυψαν με τη δημιουργία του λογαριασμού στο google. (Εγώ ακίνητη μένω. Άντε να πεταχτώ μέχρι την πιο κοντινή παραλία για κολύμπι.)
Ευχαριστώ για τους στίχους του Γιώργου Μαρκόπουλου. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκα, προκειμένου να σας στείλω κάτι σχετικό. Τι καλά που τον διαλέξατε μόνος σας.
Ο Κεντρωτής επί του θέματος μετέφρασε έξοχα του CÉSAR CANTONI το ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.
CÉSAR CANTONI (1951)
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι τα παιδιά παίζουνε στη δημοσιά ποδόσφαιρο. Με τα στήθη γυμνά και το μέτωπο λούτσα στον ιδρώτα τρέχουν άτακτά από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη. Τρέχουν – δεν διατυπώνουν ερωτήματα, δεν εξάγουν συμπεράσματα, δεν πλάθουν μυστικά απόκρυφα. Η ζωή για τούτα τα παιδιά είναι τόσο απλή και αδιαφιλονίκητη όσο και το πέτσινο τόπι που κλωτσάνε. Αν υπάρχει κάποια αλήθεια, κάποιο αίτημα απόλυτο, είναι η στιγμή εκείνη όπου η μπάλλα περνάει κάτω απ’ τα δοκάρια του τέρματος. Αυτή μόνο... Και τα κορίτσια που περνάνε από τη δημοσιά όσο παίζουν και χτυπάνε τις χορδές των ονείρων τους.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Αρχίζει το ματς https://www.youtube.com/watch?v=n3U-Vj7TTEE
Ένα ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου για τον αγαπημένο μου πεζογράφο Τόλη Καζαντζή, που αναφέρεται, εμμέσως, σ'αυτό που συζητάμε
ΤΟΛΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ
Ας γράψουν άλλοι για το έργο σου, ας πουν για την Κυρά-Λισάβετ, την Παρέλαση, το Τελευταίο σου καταφύγιο, τον Σκαρίμπα. Αρμοδιότεροι υπάρχουν, να το κάνουν.
Σ’ εμένα πέφτει ο κλήρος να θυμίσω την άλλη σου διάσταση, τη θρυλική, δόξα και καύχημα των μακεδονικών γηπέδων.
Πρωταθλητή των πόνων, σέντερ φορ οι μαγικές σου ντρίπλες δε θα ξεχαστούν το ψυχωμένο παίξιμό σου και τα γκολ ενάντια στην ομάδα του Θανάτου.
Ήσουν πάντα το ίνδαλμά μου. Εσύ στην πρώτη ομάδα, χαρισματικός, κι εγώ αναπληρωματικός, να περιμένω. Στις προπονήσεις προσπαθούσα να σε μιμηθώ κι από τον πάγκο σε καμάρωνα τις Κυριακές και ζητωκραύγαζα σε κάθε ενέργειά σου.
Τώρα, που ήρθε η ώρα μου να καθιερωθώ —δυόμισι χρόνια παίζω ανελλιπώς στην πρώτη ομάδα— ορκίζομαι σε στάση προσοχής τη θέση σου να μην ντροπιάσω, παλικάρι.
4 σχόλια:
Υπέροχη τζαζ.
Όσο εσείς ασχολείστε με το προσφιλές σας Μουντιάλ, (ο εστί μεθερμηνευόμενον σε "κινέζικα" για μένα) συμβαίνουν διάφορα, εντελώς ασήμαντα, βέβαια.
Απέκτησα ονοματεπώνυμο (σαν τη Λίλα Πάουζε), εδώ και κάποιους μήνες. Οφείλω να σας ενημερώσω, έστω με καθυστέρηση. Όλο αυτό έχει μια ιστορία πίσω του, αλλά μάλλον δεν αφορά κανέναν.
Δωράκι:
...Θέλω να παίξω ποδόσφαιρο
μ' αυτή την μπάλα,
όπως τα παιδιά στις όχθες της Γκαμπόν,
στην αμμουδιά
-δύο λεπτά να σκουπίσω το μέτωπό μου απ' τον
ιδρώτα,
κάνει ζέστη σ' αυτή τη θάλασσα-
και να την κλοτσήσω
στον ήλιο
και να γυρίσει,
μήπως και καταλάβει κανείς
πόσο πολύ δεν με νοιάζει
αν καούν όλα
τα δολάρια
και τα μάρκα
και τα γιεν του κόσμου
ή σφαχτούν στην ποδιά μιας καινούριας μέρας
που θ' αγαπά άλλον,
για να γυρίσω κι εγώ να κοιμηθώ
της προκοπής,
στην Αθήνα.
(απόσπασμα)
Γιώργος Φιλιππίδης (1977-1997)
κ.κ.
@Rosa Mund
Να χαίρεστε το ονοματάκι σας!
Βέβαια επισκέφτηκα την σελίδα σας, αλλά δεν κατάλαβα πολλά πράγματα.
Οι κύκλοι τι σημαίνουν;
Βέβαια γνωρίζω τώρα πια κάτι περισσότερο από πριν. Ότι κινείστε στο χώρο του You Tube.
"Κινέζικο" αντίδωρο κι από μένα:
".....
Τιμή και δόξα
στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου
Που θα σηκώσει για άλλη μια φορά
τελεσίδικα πια
όπως ο τρελοί
τους επιταφίους των νεκροταφείων
την ασήκωτη μοναξιά μας
και θα φύγει.»
[πηγή: Γιώργος Μαρκόπουλος, «Ωδή στον παίκτη της Α.Ε.Κ. και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου», Ποιήματα (1968-1987), εκδ. Νεφέλη, Αθήνα 1992, σ. 82-84]
Δεν ξέρω τι σημαίνουν οι κύκλοι. Μάλλον προέκυψαν με τη δημιουργία του λογαριασμού στο google.
(Εγώ ακίνητη μένω. Άντε να πεταχτώ μέχρι την πιο κοντινή παραλία για κολύμπι.)
Ευχαριστώ για τους στίχους του Γιώργου Μαρκόπουλου. Ήταν ο πρώτος που σκέφτηκα, προκειμένου να σας στείλω κάτι σχετικό. Τι καλά που τον διαλέξατε μόνος σας.
Ο Κεντρωτής επί του θέματος μετέφρασε έξοχα του CÉSAR CANTONI το ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ.
CÉSAR CANTONI (1951)
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΣΤΟ ΝΤΑΛΑ ΜΕΣΗΜΕΡΙ
Κάτω από τον ήλιο στο ντάλα μεσημέρι τα παιδιά
παίζουνε στη δημοσιά ποδόσφαιρο.
Με τα στήθη γυμνά και το μέτωπο λούτσα στον ιδρώτα
τρέχουν άτακτά από τη μια ίσαμε την άλλη άκρη.
Τρέχουν – δεν διατυπώνουν ερωτήματα,
δεν εξάγουν συμπεράσματα, δεν πλάθουν μυστικά απόκρυφα.
Η ζωή για τούτα τα παιδιά
είναι τόσο απλή και αδιαφιλονίκητη
όσο και το πέτσινο τόπι που κλωτσάνε.
Αν υπάρχει κάποια αλήθεια, κάποιο αίτημα απόλυτο,
είναι η στιγμή εκείνη
όπου η μπάλλα περνάει κάτω απ’ τα δοκάρια του τέρματος.
Αυτή μόνο... Και τα κορίτσια που περνάνε
από τη δημοσιά όσο παίζουν
και χτυπάνε τις χορδές των ονείρων τους.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Αρχίζει το ματς
https://www.youtube.com/watch?v=n3U-Vj7TTEE
Ένα ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου για τον αγαπημένο μου πεζογράφο Τόλη Καζαντζή, που αναφέρεται, εμμέσως, σ'αυτό που συζητάμε
ΤΟΛΗΣ ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ
Ας γράψουν άλλοι για το έργο σου, ας πουν
για την Κυρά-Λισάβετ, την Παρέλαση,
το Τελευταίο σου καταφύγιο, τον Σκαρίμπα.
Αρμοδιότεροι υπάρχουν, να το κάνουν.
Σ’ εμένα πέφτει ο κλήρος να θυμίσω
την άλλη σου διάσταση, τη θρυλική,
δόξα και καύχημα των μακεδονικών γηπέδων.
Πρωταθλητή των πόνων, σέντερ φορ
οι μαγικές σου ντρίπλες δε θα ξεχαστούν
το ψυχωμένο παίξιμό σου και τα γκολ
ενάντια στην ομάδα του Θανάτου.
Ήσουν πάντα το ίνδαλμά μου.
Εσύ
στην πρώτη ομάδα, χαρισματικός,
κι εγώ αναπληρωματικός, να περιμένω.
Στις προπονήσεις προσπαθούσα να σε μιμηθώ
κι από τον πάγκο σε καμάρωνα τις Κυριακές
και ζητωκραύγαζα σε κάθε ενέργειά σου.
Τώρα, που ήρθε η ώρα μου να καθιερωθώ
—δυόμισι χρόνια παίζω ανελλιπώς
στην πρώτη ομάδα—
ορκίζομαι σε στάση προσοχής
τη θέση σου να μην ντροπιάσω, παλικάρι.
.
Α ν έ σ τ η ς Ε υ α γ γ έ λ ο υ (1937-1994)
Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση, 1994
Δημοσίευση σχολίου