Βρήκε το πεδίο ελεύθερο. Κανείς δεν βρισκόταν κοντά του να τον μαρκάρει. Η μπάλα παιζόταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου, γι’αυτό δεν παραξενεύτηκε που δεν ένοιωθε την ανάσα και την μυρωδιά του αντιπάλου του. Πέρασε το κέντρο του γηπέδου κι άρχισε να πλησιάζει τη μεγάλη περιοχή. Ότι εξακολουθούσε να μην τον ακολουθεί κανείς τον έβαζε σε σκέψεις. Τώρα πλησίαζε σε θέση βολής, ήταν μέσα στην μεγάλη περιοχή, κι οι αντίπαλοι τον άφηναν ανενόχλητο. Η σέντρα του Πελόριο στο σημείο του πέναλτι τον βρήκε μόνο του, αφύλαχτο. Η κεφαλιά του ήταν δυνατή και εύστοχη. Άρχισε να πανηγυρίζει, τρέχοντας προς την κερκίδα, υψώνοντας τα χέρια του στον ουρανό, δείχνοντας κάποιον εκεί πάνω, που εμείς δεν βλέπαμε, απευθύνοντας λόγια ευχαριστίας στο γαλάζιο κενό. Κανείς δεν έτρεξε να τον αγκαλιάσει, να γίνει κουβάρι μαζί του. Δεν ένοιωθε να τον συνθλίβουν, να τον αναγεννούν οι αγκαλιές των συμπαικτών του. Ούτε οι θεατές σηκώθηκαν από τη θέση τους, να τον χειροκροτήσουν, να φωνάξουν τ’όνομά του, όλοι μαζί, σαν μια πολυφωνική χορωδία. Αυτός συνέχισε να πανηγυρίζει, γυρνώντας στη θέση του, εκεί που υπερασπιζόταν το πλάνο του προπονητή του και την τιμή της χώρας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου