ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΑΤΗ"

                                                               
                                                               ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ
"Κληρώθηκα να διαιτητεύσω τον αγώνα Εκουαντόρ-Αγγλία. Να προσεύχεστε για μένα 
και να τρώτε παγωτό όταν παρακολουθείτε τον αγώνα.
Σας αγαπώ"

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΟΓΔΟΗ"

Τα είχε προετοιμάσει όλα. Είχε αγοράσει το εισιτήριο του αγώνα τρεις μήνες πριν, για να εξασφαλίσει καλή θέση στις κερκίδες, με καλή ορατότητα. Η γυναίκα του ετοιμαζόταν στο δωμάτιό της για  να επισκεφτεί την κουνιάδα της, εκμεταλλευόμενη την απουσία του, τα παιδιά ήταν μαζεμένα ήδη στο σπίτι του Καμίλο για να δούνε με την παρέα τους το παιχνίδι. Θα ξεκινούσε από το σπίτι του δύο ώρες πριν από την έναρξη, για να βρίσκεται στο γήπεδο  μία ώρα πριν αρχίσει το παιγνίδι. Θα έκανε τις βόλτες του γύρω από τον προαύλιο χώρο του γηπέδου, σταματώντας ν’ακούσει από τους συγκεντρωμένους φιλάθλους προγνωστικά για τον αγώνα , λεπτομέρειες για τους ποδοσφαιριστές και τις ομάδες, που δεν άκουγες ούτε διάβαζες πουθενά αλλού, αντιπαραθέσεις, συμφωνίες μεταξύ των εθνικοντυμένων οπαδών, και μισή ώρα πριν από τον αγώνα θα έμπαινε από την αγαπημένη του «Θύρα 16», θα έπαιρνε το αναψυκτικό του από τον Άλβαρο, που γνώριζε τουλάχιστον τριάντα χρόνια, και θα καθόταν  στην θέση του για να παρακολουθήσει τον αγώνα. Το μόνο που δεν μπόρεσε να προβλέψει ήταν το δυνατό, αιφνιδιαστικό χτύπημα στο κεφάλι, που τον σώριασε στο έδαφος, την ώρα που ετοιμαζόταν να πιάσει τα κλειδιά του.

Ο πίνακας είναι του
 Gerhard Richter, Erschossener 1, Man Shot Down 1, 1988, Oil on canvas

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΒΔΟΜΗ"

                                                       

                                                       Ο ΔΙΑΙΤΗΤΗΣ ΡΟΝΤΡΙΓΚΕΣ

Ο διαιτητής Ροντρίγκες δεν χρειαζόταν σφυρίχτρα για να διευθύνει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα. Μπορούσε να σφυρίζει με το στόμα του, ικανότητα που διέθετε από μικρό παιδί. Το σφύριγμα του, όμως, είχε τη μελωδία αηδονιού. Μπορούμε να πούμε ότι ο Ροντρίγκες δεν σφύριζε, αλλά κελαηδούσε. Βέβαια αυτό ήταν αντίθετο με τον κανονισμό της επίσημης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, γι’αυτό ο Ροντρίγκες, σαν ερασιτέχνης διαιτητής, ορίστηκε να διευθύνει αγώνες στο δικό μου Μουντιάλ.
Η συμμετοχή του είχε απρόσμενο τέλος, διότι στον πρώτο αγώνα, τη στιγμή που ο Φέλιξ Έβερλιχ  ήταν έτοιμος να στείλει την μπάλα στο κενό τέρμα, ένα αηδόνι καθισμένο στο οριζόντιο δοκάρι, λες και το έστειλε κάποιος μάγος από την αντίπαλη ομάδα, άρχισε να κελαηδάει. Όλοι νόμισαν ότι κελαηδούσε ο διαιτητής για να διακόψει την φάση. Πρώτος απ' όλους ο Έβερλιχ, εκνευρισμένος από το κελάηδημα του διαιτητή,  σταμάτησε την προσπάθειά του κι έπιασε την μπάλα με τα χέρια. Όλοι έτρεξαν προς το μέρος του, αλλά κι αυτός απορημένος τους έδειχνε το οριζόντιο δοκάρι. Γύρισαν να κοιτάξουν, αλλά κανείς δεν κατάλαβε, τι εννοούσε με την κίνησή  του αυτή ο διαιτητής.

Ben Webster, Johnny Hodges

Τι όμορφα που είναι!

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΤΗ"

Βρήκε το πεδίο  ελεύθερο. Κανείς δεν βρισκόταν κοντά του να τον μαρκάρει. Η μπάλα παιζόταν στην άλλη πλευρά του γηπέδου, γι’αυτό δεν παραξενεύτηκε που δεν ένοιωθε την ανάσα και την μυρωδιά  του αντιπάλου του. Πέρασε το κέντρο του γηπέδου κι άρχισε να πλησιάζει τη μεγάλη περιοχή. Ότι εξακολουθούσε να μην τον ακολουθεί κανείς τον έβαζε σε σκέψεις. Τώρα πλησίαζε σε θέση βολής, ήταν μέσα στην μεγάλη περιοχή, κι οι αντίπαλοι τον άφηναν ανενόχλητο. Η σέντρα του Πελόριο στο σημείο του πέναλτι τον βρήκε μόνο του, αφύλαχτο. Η κεφαλιά του ήταν δυνατή και εύστοχη. Άρχισε να πανηγυρίζει, τρέχοντας προς την κερκίδα, υψώνοντας τα χέρια του  στον ουρανό, δείχνοντας κάποιον εκεί πάνω, που εμείς δεν βλέπαμε,  απευθύνοντας λόγια ευχαριστίας στο γαλάζιο κενό. Κανείς δεν έτρεξε να τον αγκαλιάσει, να γίνει  κουβάρι μαζί του. Δεν ένοιωθε να τον συνθλίβουν, να τον αναγεννούν οι αγκαλιές των συμπαικτών του. Ούτε οι θεατές σηκώθηκαν από τη θέση τους, να τον χειροκροτήσουν, να φωνάξουν τ’όνομά του, όλοι μαζί, σαν μια πολυφωνική χορωδία. Αυτός συνέχισε να πανηγυρίζει, γυρνώντας στη θέση του, εκεί που υπερασπιζόταν το πλάνο του προπονητή του και την τιμή της χώρας του.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΜΠΤΗ"

Η δεύτερη εκδοχή

Ο τερματοφύλακας Ντομένικο Λουίτζι, το απόγευμα της Τρίτης 24 Ιουνίου στις 17:44, απογειώθηκε στη δεξιά γωνία του τέρματός του, για να αποκρούσει το δυνατό σουτ του Βαν Στάιλεν, αλλά δεν επέστρεψε ποτέ.

Ο πίνακας είναι του A.A Deyneka

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΕΜΠΤΗ"

Η πρώτη εκδοχή

Ο τερματοφύλακας Ντομένικο Λουίτζι, το απόγευμα της Τρίτης 24 Ιουνίου στις 17:44, απογειώθηκε στη δεξιά γωνία του τέρματός του, για να αποκρούσει το δυνατό σουτ του Βαν Στάιλεν, αλλά δεν προσγειώθηκε ποτέ στο έδαφος.

Ο πίνακας είναι του A.A Deyneka

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ"

Αποφάσισε να μην πάει στο γήπεδο. Ας είχε εισιτήριο, ας το είχε αγοράσει ακριβά. Η βροχή ήταν έντονη, ο αέρας γινόταν θυελλώδης. Θα έβλεπε τον αγώνα στην τηλεόραση. Θα έβαζε τη φόρμα του, το ουίσκυ του, τους ξηρούς καρπούς, θα καθόταν αναπαυτικά στην πολυθρόνα, με τα πόδια απλωμένα στο τραπεζάκι, κι ας φώναζε η γυναίκα του, θα άκουγε τη βροχή και τον άνεμο να δυναμώνουν. Του άρεσε να παρακολουθεί αγώνες με τέτοιες καιρικές συνθήκες ήσυχα στο σαλόνι του σπιτιού του . Ένοιωθε σιγουριά κι ασφάλεια. Ήταν μια απόλαυση, που δεν του άρεσε να την μοιράζεται με άλλους.
-Μπορείτε να περάσετε, είναι ώρα επισκεπτηρίου, σας περιμένουν, άκουσε μια φωνή να τον καλεί.

Ο πίνακας "The oval room" είναι του Christian Boltanski

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ"

                                                   

 Ξεκίνησε να εκτελέσει το πέναλτυ. Είχε αποφασίσει σε ποια γωνία θα στείλει την μπάλα, την ώρα που την έστηνε στο σημείο του πέναλτυ. Συνέχισε την προσπάθεια του, αλλά, πριν φτάσει στην μπάλα, άκουσε τα βήματα της γυναίκας του πίσω του.

Μα, της είπε ο γιατρός να μην βγαίνει από το σπίτι, είναι επικίνδυνο, σκέφτηκε απογοητευμένος.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ "ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ"

                                                         

                                                         Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

Η μπάλα είχε κατεύθυνση προς το τέρμα. Ήταν ένα σουτ αρκετά δυνατό και ευθύβολο. Την ίδια στιγμή,  μια λάμψη στον ουρανό, έκανε όλους τους συμμετέχοντες , ποδοσφαιριστές και θεατές, να στρέψουν το βλέμμα τους στον ουρανό. Ήταν ο Θεός του ποδοσφαίρου, αυτοπροσώπως. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την κατάληξη του σουτ. Έμειναν  ακίνητοι να παρακολουθούν την ουράνια εικόνα. Μόνο ο Μικέλ, με τα κλειδιά των αποδυτηρίων κρεμασμένα στο παντελόνι του, δεν μαγνητίστηκε από το θέαμα. Συνέχισε να καθαρίζει το πορτοκάλι του, στο διάδρομο των αποδυτηρίων, σκεπτόμενος τη Μαρία, που τώρα θα άναβε το φως στο υπνοδωμάτιό της. 

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΜΟΥΝΤΙΑΛ

Σούταρε την μπάλα δυνατά και χαμηλά προς την εστία. Εκείνος, αν και προετοιμασμένος, έπεσε στην αντίθετη πλευρά από την κατεύθυνση της μπάλας,  κατάφερε, όμως, να την αποκρούσει , με την ανεξήγητη προέκταση του δεξιού ποδιού του, που μάκρυνε σαν σκιά, δίνοντας την ευκαιρία στους θεατές να πανηγυρίσουν για την ακατανόητη απόκρουση.
Αργότερα, εξήγησε, ο τιμημένος τερματοφύλακας, ότι δεν ήταν αυτός που απέκρουσε το σουτ, αλλά το πόδι του Θεού, θέλοντας να συναγωνιστεί  σε εκκεντρικότητα τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Ο πίνακας είναι του Mario Zanini,  "Football"

Born: 10 September 1907; São Paulo, Brazil

Died: 16 August 1971; São Paulo, Brazil

Ο ΠΟΛΩΝΟΣ ΙΠΠΕΑΣ

Ένα βιβλίο για τη μνήμη, τον έρωτα, το χρόνο, την Ιστορία,  την απώλεια, το θάνατο.

Ο αφηγηματικός λόγος του συγγραφέα, η μόνη ικανότητα που διαθέτει για να επαναπροσδιορίζει τον κόσμο, είναι το κριτήριο για την αξιολόγηση του συγγραφικού του έργου. Ο τρόπος που ο Μολίνα προσεγγίζει τα θέματα αυτά, με την μυθιστορηματική εκδοχή τους, κάνει τον αναγνώστη του έργου του, από την ιδιωτική σφαίρα της προσωπικής και μοναχικής ανάγνωσης να διευρύνει τον νοηματικό του κόσμο, εγκαταλείποντας την αυταρέσκεια της ατομικής συνείδησης, οδηγώντας τον με την πολλαπλότητα των αφηγηματικών προσεγγίσεων στην απελευθερωτική συλλογική συνείδηση. Ο Μολίνα μεταφέρει τον αναγνώστη από τη ατομική ευδαιμονία στον ατομικό αναστοχασμό,  διότι διαθέτει  την αφηγηματική κομψότητα που κάνει το έργο του να ξεχωρίζει από τις λογοτεχνικές συμβατικές απόπειρες που μας κατακλύζουν καθημερινά.

Υ.Γ
Αυτά βρήκα να γράψω, οι λέξεις μου αντιστέκονται, δεν μπορώ να τις βρω, κρύβονται από το νου μου, μα ξέρω ότι υπάρχουν, τις συναντώ καθημερινά στα διαβάσματα μου, έστω σ’αυτές τις λίγες σελίδες που καταφέρνω να διαβάσω καθημερινά, αλλά όχι, δεν ζηλεύω τους άλλους που καταναλώνουν δεκάδες σελίδες  την ημέρα, δεν μπορώ να το κάνω, χρειάζομαι ανάσες καθημερινότητας,. Όταν χρειάζομαι τις λέξεις χάνονται στον ίσκιο του μυαλού μου, στις κρύπτες της μνήμης,  που δεν τις γνωρίζω, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν. Μα πως μπορούν να θυμούνται τόσες λέξεις, σκέφτομαι, αυτοί που καθημερινά αραδιάζουν κείμενα, που με εντυπωσιάζουν με την πληθωρικότητα της λεκτικής πολυμορφίας, αναγκάζομαι να τις σημειώνω, αλλά βαριέμαι τελικά, δεν είμαι κανένας επαγγελματίας ούτε επιδειξίας γνώσεων, που δεν διαθέτω εξάλλου, άσε που όταν τις έχω μπροστά μου στο χαρτί, είναι τελείως διαφορετικές από αυτές που χρειάζομαι, λες και ένας αόρατος άνεμος στρέφει τη σκέψη μου σε διαφορετική κατεύθυνση από την πυξίδα των σημειώσεων μου.

ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ

Την βοήθησα να κατέβει από τη μηλόπιτα. Για να με ευχαριστήσει, μου πρόσφερε

ένα κομματάκι γλυκό που είχε φυλαγμένο στο χέρι της.

Ο πίνακας είναι του Rene Magritte