ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ

Μη λησμονείτε τ'ανθάκια του ύπνου.
Παίζουν κι αυτά το ρόλο τους.

Ο πίνακας είναι "Therese dreaming" του Balthus 1938
Πηγή: http://www.wikipaintings.org/en/search/dream/1#supersized-search-244812

A DEADEND MIND

Hard to bring out some things with a deadend mind
Oh, don't you know there is no credential
Oh, not at all essential
Hard to bring out small things with a deadend mind
Oh, you didn't feel the sea or invent the moon
How did it all occur so soon

So I finally fall behind
With a deadend mind
I wasted all this time
With a deadend mind
A deadend mind
A deadend mind

Hard to come up with some things with a deadend mind
Oh, don't you know it is no credential
Oh, not at all essential
These small things
Like your sealed body and your sealed face
Oh, not at all essential
Oh, not at all essential, so

So I finally fall behind
Fall behind with a deadend mind
Oh, I wasted all this time
With a deadend mind
A deadend mind
A deadend mind

Ο «ένας στους δέκα» και οι υπόλοιποι εννιά

Του Παντελή Μπουκάλα
                                 
                                Θυμώνουμε. Πικραινόμαστε. Ντρεπόμαστε. Και 
                                φοβόμαστε. Χωρίς να το κρύβουμε πια. Κοκαλώσαμε 
                                μετά το καρτέρι των χρυσαυγιτών στο Πέραμα, 
                                εναντίον μελών του ΚΚΕ, και τη δολοφονία του 
                                αριστερού, αντιφασίστα μουσικού της χιπ χοπ 
                                Παύλου Φύσσα, που έπεσε μαχαιρωμένος στην καρδιά 
                                από δεδηλωμένο οπαδό της νεοναζιστικής αγέλης, 
                                σε άλλο καρτέρι στο Κερατσίνι. Και πια φοβόμαστε 
                                περισσότερο. Για τον κίνδυνο που απειλεί τη ζωή 
                                όσων αντιδρούν λόγω ή έργω στη δράση ενός 
                                μορφώματος που αποκτά όλο και σαφέστερα 
                                γνωρίσματα συμμορίας, στα πρότυπα των 
                                προπολεμικών ναζιστών της Γερμανίας, και 
                                επιπλέον βρίσκει μιμητές που δεν είναι ανάγκη να 
                                είναι μέλη της Χ.Α., απλώς αναγνωρίζονται σε 
                                αυτήν και ακολουθούν το παράδειγμά της - περίπου 
                                όπως συμβαίνει με την Αλ Κάιντα.
                                Φοβόμαστε για τις μαχαιριές στο σώμα της ήδη 
                                στενεμένης δημοκρατίας. Για τον πολιτισμό της 
                                καθημερινότητάς μας, που τον απειλεί το ερπετό 
                                του μίσους για οτιδήποτε ξένο ή διαφορετικό: στο 
                                χρώμα, τη γλώσσα, το ντύσιμο, τη θρησκεία. 
                                Γέμισε ο τόπος τρομαγμένους. Γιατί πρώτα αφέθηκε 
                                να γεμίσει μελανοχίτωνες τρομοκράτες από τις 
                                συνένοχα ραθυμούσες διωκτικές αρχές, από την 
                                αργοπορούσα Δικαιοσύνη και από μεγάλη μερίδα του 
                                πολιτικού κόσμου, που περισσότερο νοιάζεται πώς 
                                θα κερδίσει οπαδούς κλείνοντας το μάτι στους 
                                θιασώτες της Χ.Α., όπως γείτονας σε γείτονα, 
                                παρά για την ανάσχεση του νεοφασισμού και του 
                                ρατσισμού. Και δεν πρέπει να αποσιωπήσουμε ή να 
                                υποβαθμίσουμε τη σοβαρή ευθύνη μερίδας (μεγάλης 
                                και πάλι) του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου 
                                στη σχετική νομιμοποίηση της φιλοναζιστικής 
                                ακρο-ακροδεξιάς, μέσα από την ανάδειξη της 
                                ατζέντας της και την προβολή των στελεχών της ως 
                                καλών καγαθών ηρώων του λάιφ στάιλ. Ενα κόμμα 
                                που αλαζονεύεται ότι τυγχάνει αντισυστημικό 
                                ευνοείται στα όρια της πρόκλησης από πολλούς και 
                                ποικίλους μηχανισμούς του συστήματος. Κι αυτά 
                                δεν γίνονται βέβαια «από καλή καρδιά» αλλά βάσει 
                                του νόμου της αντιπαροχής. Πού να χρωστάει άραγε 
                                η Χ.Α. τη φανερή οικονομική της άνεση και έναντι 
                                ποίων υπεσχημένων εκδουλεύσεων την απέκτησε;
                                Μαυρίζει η ψυχή μας στη σκέψη πως ένα τμήμα του 
                                κράτους ενδέχεται να κατασκεύασε και να επέβαλε 
                                σαν επικράτος τα τάγματα εφόδου. Μαυρίζει με την 
                                εκπόρθηση του κέντρου της πολιτικής ζωής από 
                                ό,τι χυδαιότερο, σκαιότερο, περισσότερο 
                                απαίδευτο και εντέλει ανθελληνικότερο (με τους 
                                όρους που το ίδιο το υπό κατασυκοφάντηση και 
                                σφετερισμό ελληνικό πνεύμα μάς υπαγορεύει) 
                                εμφανίστηκε σαν κομματικό σχήμα στα 
                                μεταπολιτευτικά χρόνια· το ΛΑΟΣ, η ΕΠΕΝ και τα 
                                ομοειδή φαίνονται πια καρικατούρες, παρότι 
                                ακριβώς η νομιμοποίηση της ακροδεξιάς με την 
                                προσφορά κυβερνητικών θέσεων σε στελέχη του ΛΑΟΣ 
                                οδήγησε στη χαλάρωση των κριτηρίων, στην ύπνωση 
                                του δημοκρατικού ενστίκτου και στην εξοικείωση 
                                με το αδιανόητο. Και ματώνει ο νους προσπαθώντας 
                                να καταλάβει πώς αυτό το χυδαιότερο και πλέον 
                                ανάγωγο βρήκε τέτοια ανταπόκριση στο κοινωνικό 
                                σώμα.
                                Για να ψευτοπαρηγορηθούμε, λέμε ο ένας στον 
                                άλλον πως δεν μπορεί, κάπου λαθεύουν οι 
                                δημοσκοπήσεις. Μόνο που και πολλές είναι πια, 
                                και από διαφορετικές εταιρείες (ώστε να 
                                αποκλείεται η «επεξεργασία» που υποθέτουμε όχι 
                                από καχυποψία αλλά χάριν αυτοπαραμυθίας), και 
                                μεγάλο διάστημα καλύπτουν - πάνω από χρόνο πια. 
                                Αν όμως τις πιστέψουμε θα πρέπει να δεχτούμε ως 
                                γεγονός πως είναι χρυσαυγίτης ο ένας στους δέκα 
                                γύρω μας - στη γειτονιά, στο χωριό, στη δουλειά, 
                                στον κινηματογράφο, στο γήπεδο, στο λεωφορείο, 
                                στην ταβέρνα, στο στοιχηματατζίδικο, στην 
                                καφετέρια. Οχι καλά και σώνει ενταγμένος. Οχι 
                                μέλος αυτοφενακιζόμενο με τη στρατιωτική του 
                                στολή, τάχα νέος και ενδυματολογικά 
                                εκσυγχρονισμένος Λεωνίδας. Οχι στρατιωτάκι σε 
                                τάγματα εφόδου, υπό τας διαταγάς των 
                                λοχαγίσκων-βουλευτών που, αφιονιζόμενοι με την 
                                ίδια τους τη θορυβοποιό εικόνα στην τηλεόραση, 
                                ανταγωνίζονται ποιος θα αναδειχθεί 
                                υβριστικότερος, βιαιότερος, 
                                αντιδημοκρατικότερος. Οχι μαυροντυμένος, 
                                κοντοκουρεμένος και μουσκουλάκιας, που έχει 
                                κουράσει τον ίδιο του τον καθρέφτη με τις 
                                ηρωικές πόζες που παίρνει ολοένα μπροστά του. 
                                Τίποτ’ απ’ όλα αυτά. Απλώς φίλος της Χ.Α. Οπαδός 
                                εξ αποστάσεως. Που μπορεί και να μη συμφωνεί με 
                                όλα όσα διαπράττουν οι χρυσαυγίτες, μολαταύτα, 
                                στις δημοσκοπήσεις, και δήθεν «για να 
                                ταρακουνήσει το σύστημα», ρίχνει υπέρ τους το 
                                εικονικό ψηφαλάκι του. Που εντέλει δεν είναι 
                                καθόλου εικονικό. Επειδή γράφει. Προκαλεί βαθιά 
                                εντύπωση. Επιδρά. Επηρεάζει. Νομιμοποιεί. 
                                Πολλαπλασιάζει.
                                Ενας στους δέκα λοιπόν. Μπορεί και παραπάνω. Και 
                                καμιά σημασία δεν έχει αν τάχα «συμμερίζεται 
                                κριτικά», αν «εγκρίνει εν μέρει» και όχι εν όλω 
                                την ιδεολογία και την πρακτική της Χ.Α., αν, ας 
                                πούμε, αποδέχεται τα υπέρ ξενηλασίας φανατικά 
                                κηρύγματά της, αλλά πιστεύει σαν καλός 
                                χριστιανός και γονιδιοφιλόξενος Ελληνας ότι 
                                αρκούν πεντέξι σφαλιάρες στους σκούρους 
                                «υπανθρώπους», δεν χρειάζονται μαχαιρώματα. Αλλά 
                                σ’ αυτά τα πράγματα, και σε τέτοιους 
                                σκοτεινιασμένους καιρούς, τα «εν μέρει» και τα 
                                «υπό όρους» δεν χωράνε, άλλωστε πολιτικά 
                                μεταφράζονται σε «απολύτως» και σε 
                                «ανυπερθέτως». Μπορεί να μην είναι φασίστες, ή 
                                να λένε πως δεν είναι φασίστες, όσοι πρώτα σε 
                                δύο εκλογές και ύστερα σε δεκάδες δημοσκοπήσεις 
                                υπερψήφισαν τη Χ.Α. Μπορεί να μη θέλουν να 
                                καταντήσουν φιλοναζιστές, γιατί και στην 
                                οικογένειά τους ή στο χωριό τους μέτρησαν θύματα 
                                των ναζιστικών και φασιστικών στρατευμάτων και 
                                των προθυμότατων ημεδαπών υπηρετών τους, που 
                                μεταπολεμικά αριθμήθηκαν και αυτοί στους 
                                εθνικόφρονες νικητές. Μπορεί να μην πιστεύουν 
                                πως η τωρινή Ελλάδα είναι μια Ελλαδίτσα (ή ένα 
                                ελληνώνυμο κρατίδιο σε δήθεν φιλοσοφικότερη και 
                                πάντως μεγαλοϊδεάτικη ορολογία), που για να 
                                ολοκληρωθεί ως έθνος και ως γένος πρέπει να 
                                «ανακαταλάβει» περίπου όσα εδάφη είχε υπό τον 
                                έλεγχό του ο Μεγαλέξανδρος και οι επίγονοί του ή 
                                οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Μπορεί να 
                                ανατριχιάζουν μπροστά στη βιαιότητα και την 
                                ωμότητα των πρωτοκλήτων του κ. Μιχαλολιάκου (που 
                                μένει συστηματικά σε κάποια απόσταση από τις 
                                δημόσιες σκαιότητες, ίσως για να επιτρέψει στους 
                                καιροσκόπους να ποντάρουν κάποια στιγμή πάνω του 
                                σαν να ποντάρουν σε μετριοπαθή, υπεύθυνο και 
                                σοβαρό, αλά Καρατζαφέρη). Μπορεί να κρύβονται 
                                και από τον εαυτό τους ή να του λένε ψέματα. 
                                Μολαταύτα, έστω με τη δημοσκοπική υποστήριξή 
                                τους, ευνοούν τους σχεδιασμούς του 
                                χρυσαυγιτισμού και νομιμοποιούν την αγελαία 
                                δράση του εις βάρος μεταναστών, εν γένει 
                                αδύναμων αλλά και πολιτικών αντιπάλων του. Αλλη 
                                μια φορά, η ανοχή είναι συνενοχή.

  Πηγή: " Η Καθημερινή της Κυριακής"
  http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_22/09/2013_519678                            

ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΣΙΣΣΥ

*Μια πρώτη ένδειξη εδώ: http://spirospv.blogspot.gr/2007/05/blog-post_17.html

-Άσε ρε, θα το κανονίσω εγώ.
 -Λες να δεχθεί; 
-Σίγουρα!
 -Εγώ δεν την ξέρω καλά. 
-Ντρέπεσαι; 
-Όχι, αλλά... 
-Τα λέμε το απογευματάκι. 
Κάθισα κοντά της στον τσιμεντένιο διάδρομο με το πρόσωπο γυρισμένο πάνω της. Ο Ηλίας, πως τα κατάφερε, καθόταν δίπλα της σε καρέκλα πάνινη, αναπαυτική. Ο κινηματογράφος ήταν γεμάτος. Αυτό με βοήθησε να δικαιολογήσω τη θέση μου, που δεν ήταν η πλέον κατάλληλη. Περισσότερο έβλεπα τα πρόσωπα των θεατών, λουσμένα στο χλωμό φως της σελήνης, παρά την οθόνη. Ο Ηλίας, αγνοώντας την αφοσίωση των θεατών στην ιστορία της «Σίσυ», άπλωσε τα χέρια του στα μπούτια της Ρένας, και άρχισε να τα χαιδεύει. Η Ρένα, χωρίς να αντιδράσει, παρακολουθούσε τη Ρόμυ Σνάιντερ και απ' ότι φαινόταν την θαύμαζε. Εγώ, αντιθέτως, θαύμαζα τον Ηλία, που είχε χώσει τις παλάμες του, βαθιά στα πόδια της και τα κινούσε σαν να ήθελε να πιάσει κάτι από το βυθό της. Ο Ηλίας με κοίταζε μ’ένα βλέμμα σαν να μου έλεγε «πιάσε και συ». Η χαριτωμένη στάση του σώματός της δεν έδειχνε κάτι απαγορευτικό, προσπαθούσα, όμως, να διακρίνω ένα σημάδι ενθάρρυνσης στο πρόσωπό της. Ο αφέτης φαίνεται είχε αφοσιωθεί στην ταινία ή περίμενε να ξεκινήσω χωρίς την πιστολιά του. Κι αν με έβγαζε άκυρο στην εκκίνηση;
       Ο Ηλίας, σαν αληθινός φίλος που ήταν, αποφάσισε να δώσει αυτός το εναρκτήριο λάκτισμα. Έβγαλε τα χέρια του από το αλωνάκι της ευτυχίας, με μια κίνηση που θύμιζε βασικό ποδοσφαιριστή όταν γίνεται αλλαγή στο εξήντα πέντε, αφήνοντας ελεύθερο το ερωτικό κάλεσμα της Ρένας. Ακούμπησα τις παλάμες μου στα ηλιοκαή πόδια της, πνευστιών βαθέως. Λαμβάνοντας θάρρος από την σιωπηλή αποδοχή , άρχισα να βυθίζομαι στ' ανεξερεύνητα βάθη του ερωτικού μυστηρίου. Το ξανθό χνουδάκι, που στόλιζε τα ιδεώδη μέλη της αναδεύτηκε σαν μια αποπλανημένη θαλασσινή αύρα να πέρασε τρυφερά από πάνω της, πρώτη ένδειξη ευμένειας. Παραδομένος στο ανεπαίσθητο, αλλά συναινετικό άνοιγμα των ποδιών της, συνέχισα τις περιποιήσεις και τρυφερότητες . Αισθανόμουν τα νοτισμένα μέλη της να με καλούν να συνεχίσω την εξερεύνηση της εξαίσιας σάρκας της. Εξακολούθησα, ευτόλμως, τις θωπείες, νοιώθοντας μια γλύκα, πρωτοφανέρωτη, στο σώμα μου, ευρισκόμενο εν εκστάσει. Η έκνομη απόλαυση δεν κράτησε για πολύ. Τα φώτα του κινηματογράφου άναψαν και έπρεπε να επανέλθω στην προτεραία κατάσταση του θεατή.

ΤΟ 16ο!

Μετά από τόσα χρόνια ανάγνωσης, είμαι σε θέση να υποστηρίξω ότι έχω τη ικανότητα να κρίνω με  δικές μου αξιολογικές αναφορές την επιλογή για την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Ικανότητα  που πηγάζει από την ύπαρξη προσωπικών κριτηρίων που ορίζουν την αναγνωστική μου συγκρότηση, επαρκή για να στηρίξουν την  κριτική κατανόηση των λογοτεχνικών κειμένων.  Η επάρκεια αυτή μου δίνει τη δυνατότητα, στο μέτρο της διανοητικής μου διαύγειας, να αποδέχομαι  τα βιβλία που κυκλοφορούν και προτείνονται, πολλά απ’αυτά σαν αριστουργήματα, με επιφύλαξη και κριτική ματιά όσα, τελικά, από αυτά αποφασίσω να διαβάσω. Βιβλία Ελλήνων συγγραφέων δεν διαβάζω πια, περιμένω, όμως, τον Μισέλ Φάις να δημοσιεύσει, για να πάω στο βιβλιοπωλείο ν’αγοράσω το καινούργιο του βιβλίο. Αρκετές φορές, όταν θέλω να επιδείξω τις γνώσεις μου, όσον αφορά το λογοτεχνικό βιβλίο, στις παρέες μου, που με θεωρούν ένα συνδυασμό μέντορα και εξωγήινου, αν καμιά φορά το φέρει η συζήτηση, με δική μου πρωτοβουλία φυσικά, με ύφος παντογνώστη αποφαίνομαι, τελεσιδίκως, ότι τα βιβλία που πρέπει να διαβάσουμε στη ζωή μας δεν είναι παραπάνω από δεκαπέντε. Πάντα λέω δεκαπέντε για να ξεφύγω από τα κλισέ που κατακλύζουν την δημοσιογραφική οικογένεια, όταν ρωτούν λογοτέχνες φορτωμένους λογοτεχνικά βραβεία, εξαιρετικές κριτικές από ομότεχνούς τους, απαραιτήτως αναγνωρίσιμους από το τηλεοπτικό και μιντιακό κοινό. «Ποια είναι τα δέκα καλύτερα βιβλία που διαβάσατε;», δίχως να μπαίνουν στον κόπο να καινοτομήσουν, ρωτώντας, ποια είναι τα δεκαπέντε, τα είκοσι, τα τριάντα κ.ο. κ. Φαίνεται η απόφαση για σύντομα κείμενα στις εφημερίδες, ακόμα και στα βιβλιογραφικά ένθετα, όταν υπήρχαν, πρέπει να βρει και δω την εφαρμογή της. Που να διαβάζει ο αναγνώστης, έστω ο μυημένος, ολόκληρο κατεβατό. Μην κοιτάτε στο διαδίκτυο όπου υπάρχουν βιβλιόφιλοι που διαβάζουν ένα βιβλίο, άνω των τριακοσίων σελίδων, κάθε τρεις μέρες και το κρίνουν με παραλλαγές δελτίων τύπου των εκδοτικών οίκων! Αλλά ξεφεύγω.
Έλεγα, λοιπόν, ή μάλλον έγραφα, ότι, σαν απόλυτος κάτοχος της γνώσης, το σύνολο των βιβλίων που αξίζει να διαβάσει κάποιος στη ζωή του, με προσδόκιμο ζωής τα εξήντα πέντε χρόνια, να έχουμε, βρε αδελφέ, κάποια πνευματική διαύγεια, αν την έχουμε αποκτήσει ποτέ,  δεν υπερβαίνουν τα δεκαπέντε βιβλία, τα οποία όταν μου δινόταν η ευκαιρία, ή και χωρίς να μου δοθεί, τα απαριθμούσα στο έκθαμβο αλλά συγχρόνως αδιάφορο ακροατήριο.
1. «Δον Κιχώτης» μετάφραση, οποσδήποτε, Ηλία Ματθαίου

2. «Έγκλημα και τιμωρία»

3. «Άννα Καρένινα»

4. «Το μοναστήρι της Πάρμας»

5. «Βιζυηνός, Άπαντα πεζά»
6. «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ»

7. «Εννέα ιστορίες» Τζ.Ντ.Σάλιντζερ

8. «Χέρτσογκ»

9. «Μεγάλες προσδοκίες»
10. «Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης»
11. «Διηγήματα, 2 τόμοι» Ρομπέρτο Μπολάνιο

12. «Νοστρόμο»

13. «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», όλοι οι τόμοι σαν ένα βιβλίο.

14. «Ιστορία του κόσμου σε 10 ½ κεφάλαια»

15. «Το σόλο του Φίγκαρο»

¨Ετσι περνούσα τη ζωή μου, διαβάζοντας βιβλία, που τα θεωρούσα βιταμινούχα βιβλιογραφικά συμπληρώματα, που επιβεβαίωναν τον «λογοτεχνικό κανόνα» μου. Βιβλία τα οποία πέρα από την συνεισφορά τους στην πνευματική μου αλαζονεία, την οποία ως αυθεντικός πνευματικός άνθρωπος μεταμόρφωνα σε μετριοφροσύνη και δημοκρατικότητα στο περιορισμένο κοινό μου, δίνοντας τη δυνατότητα, ως αρωγός της περιορισμένης γνώσης τους, ο αλιτήριος, οι άσχετοι συνομιλητές μου να αμφισβητήσουν την αδιαπραγμάτευτη λίστα, ένα είδος μνημονίου δηλαδή, προτάσσοντας το δημοκρατικότατο διαλεκτικό ερώτημα, βγαλμένο μέσα από τις μνημονιακές, τάχα, διαπραγματεύσεις. Έχετε να προτείνετε κάτι καλύτερο; Σίγουρος, βέβαια, για την άφωνη επιβεβαίωσή μου.

Ώσπου τα τελευταία χρόνια τα πράγματα δυσκόλεψαν, όταν το κοινό, με το οποίο συνομιλώ, διευρύνθηκε επικίνδυνα, στην προσπάθειά μου να επικοινωνήσω με περισσότερους ανθρώπους, επαρκείς γνώστες την λογοτεχνικής αγοράς. Μετά από πέντε χρόνια κατάφερα, νομίζω, να διαχωρίσω την ήρα από το στάρι, και να παρακολουθώ διαδικτυακά  δεκαπέντε(πάλι;) ανθρώπους που τα κείμενα και τα σχόλιά τους είναι ικανά να βελτιώσουν, να αμφισβητήσουν, να ανατρέψουν, να επιβεβαιώσουν τον, έτσι κι αλλιώς, ακλόνητο κανόνα μου.
Έτσι λοιπόν, πριν από δεκαπέντε(Φτού! Πάλι δεκαπέντε!) μέρες, η διαδικτυακή φίλη Lapsus digiti μου πρότεινε να διαβάσω το βιβλίο «Ο Σόλομον Γκάρσκυ ήταν εδώ». Οι γνώσεις της για την λογοτεχνία, τα εύστοχα σχόλιά της, παρά την σπάνια αλλά  ουσιαστική παρουσία της, επανακαθόρισαν  τον  λογοτεχνικό μου κόσμο, το οποίο  μετά από τριάντα πέντε(εδώ τη γλύτωσα κατά το ήμισυ, με έσωσε το τριάντα) χρόνια ανάγνωσης είχα δημιουργήσει . Ήμουν σίγουρος για την ευστοχία της όχι όμως και για την διεύρυνση της λίστας μου.
Έτρεξα μετά από τέσσερις μέρες και δανείστηκα το βιβλίο από τη βιβλιοθήκη. Το διάβασα, και η λίστα αυξήθηκε στα δεκάξι.

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ! ΤΙ ΑΛΛΟ;

Τα τρέιλερ των ταινιών που αναρτώ αυτό το καλοκαίρι, δεν είναι μια αναφορά στην κινηματογραφική ιστορία ούτε αφορούν την καλλιτεχνική αξία τους. Είναι ταινίες μνήμης. Ταινίες που, πριν πολλά-πολλά χρόνια, προσπαθούσα να δω μαζί με τους φίλους μου, καλοκαιράκι, πάνω σε μάντρες κινηματογράφων, πίσω από τις χαραμάδες της σιδερένιας πόρτας που χρησιμοποιούνταν σαν είσοδος για τον εφοδιασμό του κυλικείου του κινηματογράφου, σε ταράτσες πολυκατοικιών, πάνω σε δέντρα, εικόνες λειψές, από χώρους που είχαν πρόσβαση, έστω και ελάχιστη, στην κινηματογραφική οθόνη. Σχεδόν παιδιά, τότε που παίζονταν σε καλοκαιρινούς κινηματογράφους, απαγορευμένες ταινίες για μας τους ανήλικους, αλλά παθιασμένους «κινηματογραφόφιλους», μετά από μια μέρα γεμάτη παιγνίδι όπου οι πρωταγωνιστές της ζωής ήμασταν εμείς, οι ταινίες αυτές, και κάποιες άλλες, ήταν η μαγευτική εκδοχή της ζωής που ούτε να ζήσουμε μπορούσαμε ούτε να την φανταστούμε, μια γλυκιά νυχτερινή ανταπόδοση στις περιπέτειες μας και τους εφηβικούς μας έρωτες. Αντιμέτωποι με κάθε λογής δυσκολίες, από τον στριφνό και δύστροπο ελεγκτή της εισόδου του κινηματογράφου, την υποκριτική απαγόρευση της παρακολούθησης ταινιών κάτω των 13 ετών, με την ανήθικη εκείνη επιγραφή «ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ», την ταφόπλακα των κινηματογραφικών ονείρων μας, την έλλειψη χρημάτων, εμείς με την επιμονή και την αγάπη μας για τους κινηματογραφικούς ήρωες, βλέπαμε κατακερματισμένες εικόνες από όποια ευρηματική γωνία είχαμε επιλέξει. Αυτή την ανάμνηση, που κουβαλώ χρόνια τώρα, παράξενο αλλά ο νους μου από αυτήν πολιορκείται όποια ταινία κι αν δω από τότε, την αφήνω εδώ πάνω στη λευκή οθόνη του υπολογιστή, μήπως ξεφύγω από τα κινηματογραφικά μου φαντάσματα. Αν και πολλές φορές το επιχείρησα, σε προηγούμενες αφηγήσεις μου, απέτυχα. Ευτυχώς!

ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ! ΤΙ ΑΛΛΟ;