Δεν είμαι σίγουρη αν κλέβει τα δωρεάν προσφερθέντα. Καθόλου σίγουρη μάλιστα Και καμιά φορά ένας συγγραφέας μπορεί να ναι τυμβωρύχος ή ασελγός σε πτώμα που ανασαίνει ακόμα Ναι νομίζω πως αίσθηση της λείας τον κάνει να ξεχνά και να χάνει κάθε μέτρο
@meril Η ζωή προσφέρει τα πάντα, φίλτατη. Μάλιστα δωρεάν. Ο συγγραφέας, σαν εγωκεντρικό άτομο, νομίζει ότι τα πάντα τα συλλαμβάνει η έμπνευσή του. Έλα όμως που δεν είναι έτσι. Καλό απόγευμα, κυρία μου.
Ηζωή... δεν θα αντειπώ όμως όταν η "κλοπή" έχει συγκεκριμένο αντικείμενο τον άλλο άνθρωπο δίχως όρια δίχως φταγμό τότε έχομε να κάνομε με τυμβωρύχο απλά και σκέτα η εγωπάθεια των συγγραφέων αλλά και των μικρογραφιάδων-μηδε ημών εξαιρουμένων- είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία
@meril Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα απο το κείμενο του Κούρτοβικ στα ΝΕΑ του Σαββάτου: "Το μυθιστόρημα, όπως το ξέρουμε από τον Θερβάντες κι έπειτα, εστιάζει πράγματι το ενδιαφέρον του στις αδύναμες ή πρωτόγονες πλευρές του ανθρώπου μάλλον παρά στις λεγόμενες «ευγενικές», όχι απαραίτητα από πεσιμισμό ή σκεπτικισμό ή αμοραλισμό, αλλά από μια βαθιά πεποίθηση ότι η ανθρώπινη ευγένεια, σε ό, τι και αν συνίσταται, δεν είναι δεδομένη ως η δεσπόζουσα, η σταθερότερη ιδιότητα του είδους μας, αλλά προκύπτει από ένα παιχνίδι των περιστάσεων και αυτό που την κάνει συγκινητική και πολύτιμη είναι ακριβώς η αστάθεια, η ευθραυστότητά της. Προπαντός, το σύγχρονο μυθιστόρημα αναζητεί την ουσία ίσα ίσα στις «περιστασιακές» μορφές των πραγμάτων και όχι σε προϋπάρχουσες ιδέες, γιατί ό, τι διευρύνει και βαθαίνει την κατανόησή μας για την ανθρώπινη κατάσταση διαμέσου της Ιστορίας είναι ακριβώς οι ευτελείς όψεις, τα παράδοξα και οι αντινομίες της ζωής." Εδώ βρίσκω "τα πάντα όλα" της σκέψης μου. Σας χαιρετώ
@meril,η δουλειά του κανίβαλλου είναι να είναι κανίβαλλος. Για μένα ο κανίβαλλος αγαπάει, με έναν ιδιότυπο τρόπο, περισσότερο από όλους το θύμα του. Το γνωρίζει καλύτερα από όλους ή επιθυμεί βαθιά να το γνωρίσει και να το κάνει μέρος του. Και ο τυμβωρύχος που αναφέρεις και αυτός που ασελγεί σε ''πτώμα που ανασαίνει ακόμα'' δεν είναι λιγότερο ευαίσθητοι απέναντι στο λεηλατηθέν αντικείμενο ή πρόσωπο, από κάποιους οι οποίοι πιθανόν να φρικιάζουν στη σκέψη της ανιερότητας της πράξης τους.
Κανένας δεν είναι άγγελος και κανένας δεν είναι δαίμονας και όλοι είμαστε και τα δύο. Γιατί λοιπόν ο συγγραφέας να διστάζει να αξιοποιήσει τη μια εκ των δύο αυτών ιδιοτήτων;
Η ιερότητα κρίνεται πολλές φορές από την ανιερότητα των όσων επιχειρούν να την προσεγγίσουν.
@ρ Εσείς γράφετε ότι είναι πανηλίθιος. Εγώ έγραψα ότι νομίζει πως η έμπνευση τα συλλαμβάνει όλα. Προσφέρονται όμως αφιλοκερδώς "οι ευτελείς όψεις, τα παράδοξα και οι αντινομίες της ζωής." Στο χέρι του κάθε δημιουργού είναι να τα χρησιμοποιήσει. Το αποτέλεσμα δείχνει την ανικανότητα, ηλιθιότητα την ονομάζετε εσείς, ή την ικανότητά του. Σας φιλώ με αλκοολούχους ασπασμούς
7 σχόλια:
Δεν είμαι σίγουρη αν κλέβει τα δωρεάν προσφερθέντα. Καθόλου σίγουρη μάλιστα
Και καμιά φορά ένας συγγραφέας μπορεί να ναι τυμβωρύχος ή ασελγός σε πτώμα που ανασαίνει ακόμα
Ναι νομίζω πως αίσθηση της λείας τον κάνει να ξεχνά και να χάνει κάθε μέτρο
@meril
Η ζωή προσφέρει τα πάντα, φίλτατη. Μάλιστα δωρεάν. Ο συγγραφέας, σαν εγωκεντρικό άτομο, νομίζει ότι τα πάντα τα συλλαμβάνει η έμπνευσή του. Έλα όμως που δεν είναι έτσι.
Καλό απόγευμα, κυρία μου.
Ηζωή... δεν θα αντειπώ
όμως όταν η "κλοπή" έχει συγκεκριμένο αντικείμενο τον άλλο άνθρωπο δίχως όρια δίχως φταγμό τότε έχομε να κάνομε με τυμβωρύχο απλά και σκέτα
η εγωπάθεια των συγγραφέων αλλά και των μικρογραφιάδων-μηδε ημών εξαιρουμένων- είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία
Την καλησπέρα μου
@meril
Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα απο το κείμενο του Κούρτοβικ στα ΝΕΑ του Σαββάτου:
"Το μυθιστόρημα, όπως το ξέρουμε από τον Θερβάντες κι έπειτα, εστιάζει πράγματι το ενδιαφέρον του στις αδύναμες ή πρωτόγονες πλευρές του ανθρώπου μάλλον παρά στις λεγόμενες «ευγενικές», όχι απαραίτητα από πεσιμισμό ή
σκεπτικισμό ή αμοραλισμό, αλλά από μια βαθιά πεποίθηση ότι η ανθρώπινη ευγένεια, σε ό, τι και αν συνίσταται, δεν είναι δεδομένη ως η δεσπόζουσα, η σταθερότερη ιδιότητα του είδους μας, αλλά προκύπτει από ένα παιχνίδι των περιστάσεων και αυτό που την κάνει συγκινητική και πολύτιμη είναι ακριβώς η αστάθεια, η ευθραυστότητά της. Προπαντός, το σύγχρονο μυθιστόρημα αναζητεί την ουσία ίσα ίσα στις «περιστασιακές» μορφές των πραγμάτων και όχι σε προϋπάρχουσες ιδέες, γιατί ό, τι διευρύνει και βαθαίνει την κατανόησή μας για την ανθρώπινη κατάσταση διαμέσου της Ιστορίας είναι ακριβώς οι ευτελείς όψεις, τα παράδοξα και οι αντινομίες της ζωής."
Εδώ βρίσκω "τα πάντα όλα" της σκέψης μου.
Σας χαιρετώ
Εγώ έχω πάλι απορίες. Τι εννοείτε, ο συγγραφέας σαν εγωκεντρικό άτομο, νομίζει ότι τα πάντα τα συλλαμβάνει η εμπνευσή του;
Πως ειναι δυνατόν ένας συγγραφέας να πιστεύει κάτι τέτοιο; Τότε εκτός από εγωκεντρικός είναι και πανηλίθιος, αν μου επιτρέπετε.
ρ.
@meril,η δουλειά του κανίβαλλου είναι να είναι κανίβαλλος. Για μένα ο κανίβαλλος αγαπάει, με έναν ιδιότυπο τρόπο, περισσότερο από όλους το θύμα του. Το γνωρίζει καλύτερα από όλους ή επιθυμεί βαθιά να το γνωρίσει και να το κάνει μέρος του. Και ο τυμβωρύχος που αναφέρεις και αυτός που ασελγεί σε ''πτώμα που ανασαίνει ακόμα'' δεν είναι λιγότερο ευαίσθητοι απέναντι στο λεηλατηθέν αντικείμενο ή πρόσωπο, από κάποιους οι οποίοι πιθανόν να φρικιάζουν στη σκέψη της ανιερότητας της πράξης τους.
Κανένας δεν είναι άγγελος και κανένας δεν είναι δαίμονας και όλοι είμαστε και τα δύο. Γιατί λοιπόν ο συγγραφέας να διστάζει να αξιοποιήσει τη μια εκ των δύο αυτών ιδιοτήτων;
Η ιερότητα κρίνεται πολλές φορές από την ανιερότητα των όσων επιχειρούν να την προσεγγίσουν.
ρ.
και πως γίνεται ένα πτώμα να ανασαίνει ακόμη;
@ρ
Εσείς γράφετε ότι είναι πανηλίθιος. Εγώ έγραψα ότι νομίζει πως η έμπνευση τα συλλαμβάνει όλα. Προσφέρονται όμως αφιλοκερδώς "οι ευτελείς όψεις, τα παράδοξα και οι αντινομίες της ζωής." Στο χέρι του κάθε δημιουργού είναι να τα χρησιμοποιήσει. Το αποτέλεσμα δείχνει την ανικανότητα, ηλιθιότητα την ονομάζετε εσείς, ή την ικανότητά του.
Σας φιλώ με αλκοολούχους ασπασμούς
Δημοσίευση σχολίου