ΜΑΝΙΑ

Το ιστολόγιο, που διατηρεί ο καθένας από μας, δεν πρέπει να είναι μέσον επίδειξης γνώσεων και ατομικής προβολής. Ακόμη περισσότερο δεν είναι τόπος προσωπικών αντιπαραθέσεων, κυρίως δε, σχολίων που αφορούν επαγγελματικές και προσωπικές αντεκδικήσεις. Αν το χρησιμοποιήσουμε με αυτόν τον τρόπο, χάνουμε το ουσιαστικό προτέρημά του, το λόγο για τον οποίο αποφασίσαμε να το χρησιμοποιήσουμε, ακυρώνουμε δηλαδή το λόγο ύπαρξής του.
Ο ιστολογικός τόπος εκτός από χώρος έκφρασης είναι βέβαια καθρέφτης των επικοινωνιακών δυνατοτήτων αλλά και αδυναμιών των παραγωγών της γραφής. Δεν είναι όμως βήμα όπου κρίνεται αυστηρά και μόνο η εγγράμματη επάρκεια του γράφοντος. Δεν είναι εξεταστικά κέντρα όπου ο επαρκής εξεταστής διορθώνει και βαθμολογεί το γραπτό λόγο που του παραδίδεται, επιδεικνύοντας την εξουσιαστική του μονομέρεια, τη χλιδάτη γλωσσική του ευμάρεια σε αμελείς κηφήνες(γεια σου κ.γυμνασιάρχα με τα ωραία σου!), μένοντας στην μορφή αλλά χάνοντας την ουσία του κειμένου. Είναι κυρίως τρόπος επικοινωνίας. Η προσέγγιση του ιστολογικού εκφραστικού οργάνου κρίνεται από το βαθμό διείσδυσης στις αναγνωστικές προτεραιότητες . Διαφορετικά όλοι οι φιλόλογοι θα ήταν συγγραφείς, ή ακόμα απλούστερα, θα μπορούσαν να γράψουν ένα κείμενο ικανό να αναμετρηθεί με τις αναγνωστικές αναζητήσεις.
Το ιστολογικό προιόν δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον έντυπο λόγο. Έχει λόγο ύπαρξης, γιατί βρίσκεται σε αντιπαράθεση με την καθαγιασμένη εμπορικά βιβλιοπαραγωγή, όχι για τους λόγους που οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν, μεταθέτοντας την διαφορετικότητά του στην εμπορικότητα των κριτηρίων, όπως ορίζονται από τις ανάγκες της αγοράς, διαμορφωμένες από τις τις επιχειρηματικές προτεραιότητες των εμπορικών οίκων και βιβλιοπωλείων, εμμένοντας σε ποιοτικά κριτήρια, κυρίως όμως γιατί είναι ένα έργο εν προόδω, με τις αδυναμίες του, συντακτικές ή γραμματικές, πρωτόγονο, άμεσο, βγαλμένο από την άμεση πνοή της δημιουργίας. Αυτή είναι άλλωστε η ουσιαστική διαφορά με το έτοιμο βιβλιογραφικό προιόν. Ο πυρήνας τής διαφορετικότητάς του που γοητεύει τον αναγνώστη και ανανεώνει τον γραπτό λόγο δεν είναι άλλη απο την ατελεύτητη, ατημέλητη, ανεπαρκή και πρόχειρη γραφή του. Έχουμε μπροστά στον υπολογιστή μας τον αδόκιμο λόγο του ιστολόγου, όπου μπορούμε να κρίνουμε την επάρκεια και την ικανότητα του, στην πρώτη μορφή κειμενικής του κατάθεσης. Έχουμε το κείμενο εν τω γίγνεσθαι . Διαβάζουμε λοιπόν μια ανεπεξέργαστη γραφή, δίχως στολίδια και διορθώσεις, όπου αποκαλύπτεται η ουσία της σκέψης του γράφοντος, δίχως να αποπροσανατολίζεται ο αναγνώστης από τον ναρκισσισμό της μορφής τού φιλολογικώς ορθού λόγου.
Γράφουμε λοιπόν άμεσα, αυθόρμητα, ζωντανά, παρορμητικά, είμαστε εμείς με τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, τις ανεπαρκείς γνώσεις μας, τις εμμονές μας, τις αβλεψίες μας, τη φιλαρέσκεια μας, αλλά πάντα με την ανάγκη να εκφραστούμε, παρακάπτοντας τον ελιτισμό της λόγιας γραφής, αγνοώντας τον καταναγκασμό της σύνταξης και της γραμματικής, ακόμα και της ορθογραφίας, αλλά πάντα διατηρώντας μέσα μας την ανάγκη της επικοινωνίας.
Αδιαφορώντας για τη μορφολογική καλλιέπεια, τη γλωσσική επάρκεια, δίχως την ανάγκη να παραδώσουμε μαθήματα σωστής χρήσης του λόγου, αν τον γνωρίζαμε βέβαια, αλλά με την επιταγή της παρουσίασης ενός ακόμη κόσμου, δίπλα στους άπειρους που συνυπάρχουν, δίχως να τους γνωρίζουμε, αφήνουμε τους εραστές της γλωσσικής ορθότητας στον εξεταστικό τους ρόλο, και τους πετάμε καταπρόσωπο τα φαντάσματα της ανεπίκαιρης άγνοιάς μας.
Γι’αυτό τα φιλολογικά κείμενα που αναρτώνται από διάφορους επίδοξους βιβλιόψειρες συγγραφείς, που βρήκαν εξορισμένοι από την κεντρική εκδοτική παραγωγή φιλοξενία στο χώρο αυτό, δείχνουν ανούσια και βαρετά, γιατί μεταφέρουν όλη τη σκόνη της αδιαφορίας και τις συμβάσεις της αγοράς που ονειρεύονταν ότι θα κατακτούσαν. Με το πρόσχημα της φιλολογικής καθαρότητας προσπαθούν να τακτοποιήσουν, να νουθετήσουν τους αμελείς μαθητές τους, να επιμεληθούν, εν προκειμένω, το χώρο που τον θεωρούν ιδιόκτητο, απομακρύνοντας τα παράσιτα που ασελγούν στον ιερό χώρο της γνώσης.
Εκεί λοιπόν που πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας, όσοι από μας επιμένουν σ’αυτό το χώρο, είναι η αποστροφή στους νεότευκτους επιμελείς ταγούς της γλωσσικής ορθότητας και τη μετατόπιση του βλέμματός μας σε όσους προσπαθούν να αρθρώσουν τον αυτόνομο λόγο τους, όποια μορφή κι αν αυτός λαμβάνει. Η ουσιαστική επικοινωνία μένει πιστή στην ειλικρινή και ανιδιοτελή ανάγκη επαφής με το συνάνθρωπό μας. Αν έχεις την ανάγκη αυτή, ο άλλος θα σε πλησιάσει δίχως να σου ζητήσει πιστοποιητικό σπουδών ή τον κατάλογο των δέκα, είκοσι ή περισσότερων βιβλίων που σημάδεψαν τη ζωή σου.