Μ'ΕΝΑ ΑΡΛΕΚΙΝ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ

Από το αρχείο του Σπύρου Ντουμάνη ή Φούντα

Πέτρα-πέτρα το κτίσαμε, με τις υπερωρίες του Γιάννη, δούλεψα κι εγώ, τρία χρόνια σε βιοτεχνία, τα λεφτά δεν τα πήρα όλα, κήρυξε πτώχευση, μέχρι τα δικαστήρια φτάσαμε, εγώ ξέρω τι τράβηξα, έχω και το στήθος μου, με φάρμακα κρατιέμαι, για τίποτα δεν νοιάζεται, να κοιτάξει γύρω της, όλες οι φίλες της παντρευτήκανε, αποκατασταθήκανε παιδί μου, να η Δήμητρα πηγαίνει για το δεύτερο, μαζεύει όλους τους φίλους της εδώ μέσα, κι όλο συζητάνε. Θα μείνει στο ράφι, μάνα της είμαι και πονάω, έμπλεξε με τούτον τον αλήτη, όλη μέρα με τη μηχανή, ποιά γυναίκα θα γυρίσει να τον κοιτάξει, θα γίνει μητέρα των παιδιών του, αν δεν τον πάρει θα μείνει γεροντοκόρη, λέει, τον αγαπάει, φταίω εγώ που δεν τους άκουσα και δεν την έστειλα στο χωριό, στη θεία της, μικρή είναι θα στρώσει, μου λέγαν, δεν μπορώ πια να την υποφέρω, ποιά σοβαρή κοπέλα φέρεται έτσι, κλεισμένη στο δωμάτιο της, δεν μιλάει σε κανένα, όταν της τα λέω κατεβάζει το κεφάλι και κλείνεται στο δωμάτιο, από πείσμα, κι αυτός ο άντρας μου, μιλιά δεν βγάζει, λες και δεν είναι πατέρας της, ακόμη κι ο θειός της, γιατρός στο επάγγελμα, από κείνη εξαρτάται η ζωή της, λέει, δεν ξέρω που θα πάει αυτή η κατάσταση, δεν ξέρω. Γύριζε αλλού τη ματιά της, γινότανε γλυκιά, θα την φωνάξω να κατέβει.

Συνεχίζεται