Ο Γιώργος είχε αρχίσει να γίνεται άνθρωπος του σπιτιού. Του άνοιγε η μάνα της, ο πατέρας της σκυμμένος στο γραφείο, συμπλήρωνε κάτι χαρτιά. Σήκωνε το κεφάλι, τον χαιρετούσε, πως πάνε οι σπουδές, ρωτούσε, τελειώνω ένα δυο μαθήματα και μετά φαντάρος, κυρ Γιάννη. Η μητέρα της ερχόταν με τον καφέ, ήξερε πως τον έπινε.Η Δέσποινα κατέβαινε τη στενή σιδερένια σκάλα, δυσκολευόσουνα να την κατέβεις, νοιώθω όμορφα μαζί του, έλεγε στη Στέλλα, οι άλλοι την κούραζαν με την ουδετερότητά τους, η ζωή μαζί του ήταν ένα σημείο επαφής με την γαλήνη.
Το σπίτι είχε ένα μικρό κήπο με τριανταφυλλιές, βασιλικό σε δυο γλάστρες ακουμπισμένες στον ξεφτισμένο τοίχο. Απέναντι τ’άλλα σπίτια έφτιαχναν μια κοινόχρηστη αυλή, μια κούνια κάτω από τη μουριά, βαλμένη στην άκρη. Τα πρωινά άκουγες τα ραδιόφωνα να παίζουν δυνατά, σκαρφάλωναν τον μαντρότοιχο τα παιδιά κι άρχιζαν το παιχνίδι. Βγαίναν οι γυναίκες, να πάτε σπίτι σας να παίξετε, φεύγανε μα αργότερα ξαναγύριζαν, τα χάζευε η Δέσποινα με τις ώρες. Ερχόταν η μάνα της να την δει, μην έπαθε τίποτα, μάνα είναι βλέπεις, κατέβαιναν μαζί στην κουζίνα, έπιανε η Δέσποινα μηχανικά τα πιάτα κι άρχιζε να τα πλένει.
Η ιδέα να της τηλεφωνήσει ήταν της Στέλλας, εσένα θα σου μιλήσει, σε ξέρει καλύτερα, πως να το πω, σε εμπιστεύεται. Η σχέση της Δέσποινας με το Γιώργο ήταν φιλική, δηλαδή από τη «νεολαία» τη γνώριζε, στις συνελεύσεις μαζί, και καμμιά φορά στο ταβερνάκι του κυρ-Ηλία τα σαββατοκύριακα. Ήξερε πως η μάνα της δεν την έδινε στο τηλέφωνο, μετά από αυτά που έγιναν. Περιέργως το σήκωσε η ίδια , συναντήθηκαν την άλλη μέρα, βραδάκι, στα "αγαλματάκια". Φάγανε παγωτό, παρφέ σοκολάτα, με τη συζήτηση, εκείνη δεν πολυμιλούσε, χωρίς να το σκεφτεί της έπιασε το χέρι, μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά, θα βρίσκομαι κοντά σου. Ένοιωθε αμήχανα, του χαμογελούσε συγκαταβατικά. Όταν την άφησε σπίτι, να περνάς όποτε θέλεις, εμένα δεν με ενοχλείς, του είπε.
Συνεχίζεται
6 σχόλια:
Λοιπόν το χμμ... δε σήμαινε άλλο παρά μια ευχάριστη έκπληξη. Το έκαμα με λάθος τρόπο; Να το δεχτώ
μα σε μια γειτονιά που το ποιητικό πάει κι έρχεται κι οι λέξεις συναγωνίζονται ποια θα πρωτοεντυπωσιάσει ε, μου ήρθε λίγο απρόσμενο ένα καθαρό γραπτό
Ελπίζω να μην παρεξηγήθηκα ή αν συνέβη να λύθηκε πια
και καλό απόγευμα βέβαια
Αγαπητή meril
Μα τι ναι αυτά που λέτε; Γιατί να σας παρεξηγήσω; Ίσα-ίσα που η παρουσία σας με χαροποιεί. Δεν ξέρετε πόσο ανάγκη έχω, και ελπίζω και σεις, να επικοινωνώ με ανιδιοτέλεια και αγάπη, με επισκέπτες που αποφασίζουν να καταθέσουν λίγα λόγια για την ανάγκη απόδρασης από τον ελλειματικό λόγο της καθημερινότητας .
Καλώς ορίσατε στο "σπιτικό" μου. Η πόρτα μου θα είναι πάντα ανοιχτή για σας.
Αγαπητέ Σπύρο, πολύ μου αρέσουν τα δικά σας άρλεκιν. Ρέει ο λόγος σας σαν γάργαρο νεράκι και είναι πραγματικά πολύ δροσιστικό ανάγνωσμα αυτές τις δύσκολες μέρες. Ανυπομονούμε για τις συνέχειες.
Μια δροσερή καλησπέρα! Αν και τί να την κάνετε στον παράδεισο που βρίσκεστε... πλεονασμός. :)
@Μαριάννα
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Πάντα γενναιόδωρη και προσηνής.
Μην νομίζετε ότι είναι απλά πράγματα αυτές οι ιδιότητες. Θέλουν ευγένεια και μεγαλείο ψυχής. Αρκετά δύσκολο να τα βρεις στις μέρες μας.
Να περάσετε τη νύχτα σας με ευχάριστες εκπλήξεις.
Πάντως για ένα να είστε βέβαιος. Αν δεν το πιστεύω δεν μιλάω. Δείχνω ενθουσιώδης, γιατί μιλάω μόνο για ότι μου αρέσει ή για ότι αγαπώ. Στα υπόλοιπα δεν αναφέρομαι καν. Ούτε σε αυτά που δεν μου αρέσουν, ούτε σε όσα μου είναι αδιάφορα. Αυτά όσον αφορά την τέχνη.
Εκεί που δεν χαρίζομαι όμως είναι στους πολιτικούς, γιατί οι πράξεις τους αφορούν την κοινωνία και την καθημερινότητά μας και φυσικά στους... μικρόψυχους κακούς. :)))
Μια γλυκιά καλησπέρα!
Μαριάννα, καλησπέρα.
Πρέπει να γνωρίζετε ότι η επικοινωνία μαζί σας είναι ανάσα δροσιάς, για να μιλήσουμε με καλοκαιρινούς όρους, στην έρημο της ευτέλειας, του μικροαστικού αυταρχισμού, της υπεροψίας, της πνευματικής αυτάρκειας, της ποζάτης αλαζονείας.
Παντοτινά υμέτερος
Δημοσίευση σχολίου