ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΙΟΓΟΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ο σχολιασμός των αναρτήσεων στα διάφορα μπλογκς που παρακολουθώ, αποτελούν, αρκετές φορές, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι των αναρτήσεων. Οι σχολιαστές παγιδευμένοι στην επιτηδευμένη φιλολογική φλυαρία, που γεννά η συνεχής κατανάλωση γνώσεων, φανερώνουν μια πνευματική συγκρότηση, δομημένη στη βάση ενός κομψευόμενου φιλομαθούς καταναλωτισμού . Κυρίως όμως εκφράζουν την ανθρώπινη πλευρά τους, που, πολλές φορές, απέχει αρκετά από αυτό που υποστηρίζουν στις αναρτήσεις τους.
Οι σχολιαστές, λοιπόν, τουλάχιστον στα λογοτεχνικά μπλογκς που παρακολουθώ, πλην ελαχίστων, εκκινούν από μια προεπιλεγμένη «θέση», η οποία έχοντας επιλεγεί μέσα από την υπεροψία της γνώσης, συνήθως, δεν λειτουργεί στην αποτίμηση της ανάρτησης ή τη διεύρυνση του διαλόγου, αλλά έχοντας σαν βάση τη γνωσική υπεροχή, επιδιώκει να προσδώσει κύρος στην άποψη τους, χρησιμοποιώντας την γνώση σαν μέσο επίδειξης και κυριαρχίας, και όχι σαν χώρο αμφισβήτησης και ελευθερίας.
Η άποψη ότι η διαχείρηση της γνώσης, προσαρμοσμένη στις προσωπικές αποτιμήσεις και αντιπαραθέσεις, μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν εφόδιο για την στήριξη των απόψεων μας , μοιάζει ολιγαρκής. Η γνώση μετατρέπεται από μέσο αποδέσμευσης από την κυρίαρχη ιδεολογία, χώρος διαρκούς αμφισβήτησης και έρευνας, σε λόγο συμπληρωματικό. Aποδεικνύεται άνευρη στο ρόλο που της επιβάλλεται, χωρίς την βασική της λειτουργία, να βλέπει, δηλαδή, πέρα από τις ατομικές μας προτεραιότητες. Όταν λοιπόν η γνωστική μας κατάρτιση, ξεφύγει από το ατομικό περιβάλλον, εκτεθεί σε διάλογο με άλλες ατομικότητες, με το πρόσχημα της ένταξης της στην δυναμική του δημόσιου διαλόγου, προβάλλει την αξιακή της δυναμική, που οδηγεί σε συντηρητικό δρόμο. Βάζοντας στον επιχειρηματολογικό της λόγο αξίες, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, γιατί έχουν περιβληθεί από την κοινωνική ομοφωνία, η ακμάζουσα δημηγορία ρίχνει στο καναβάτσο τον αντίπαλο.
Η βασικότερη αξία που χρησιμοποιείται σε συντηρητική κατεύθυνση είναι η ποίηση.
Χρησιμοποιώντας, οι εξουσιοδοτημένοι σχολιαστές την ποίηση στο μιμο-προσαρμοστικό τους λόγο, καταθέτοντας ποιητικά αποσπάσματα στο διάλογο που συμμετέχουν, κυρίως σ’ ένα κύκλο ομοτέχνων, επιδιώκουν ο λόγος τους να αποκτήσει το απαραίτητο κύρος , εμβρίθεια , στοχασμό, ταυτόχρονα δε, να αποδυναμώσουν το λόγο των άλλων, που έχοντας αποδεχθεί την ανιδιοτέλεια του ποιητικού λόγου, δεν αμφισβητούν το επιχειρηματικό δακρυγόνο που εκτοξεύεται από το σχολιαστή.
Η ποίηση λοιπόν βγαίνει από το χώρο που είναι ταγμένη, λειτουργεί σαν «τοίχος για να κρύψουμε το πρόσωπό μας», αποδυναμώνεται από τη βασική επικοινωνιακή της λειτουργία, γίνεται δεκανίκι στην αλαζονική μας εξάρτηση από τη γνώση, αποκτώντας διαφορετικό ρόλο, από εκείνο του «φασιανού που κρύβεται στους θάμνους» συμπεριφέρεται, τώρα πια, σαν αξιωματικό επιχείρημα.
Η φετιχιστική, λοιπόν, προσφυγή στον ποιητικό λόγο, αναιρεί την αμφισημία του, τον ορίζει σαν αυθεντικότητα, τον χρησιμοποιεί εξουσιαστικά. Ο συμμετέχων στο διάλογο δρα αμυντικά απέναντι του , δεν μπορεί να τον αντιμετωπίσει , λόγω της αυθεντίας του, που και ο ίδιος έχει αποδεχθεί. Το γλωσσικό μασκάρεμα του σχολιαστών , λογίζεται σαν λεκτική ευεξία, προσδίδει στοχαστικό υπόβαθρο στο λόγο τους, που αναζητώντας επιχειρήματα για την συγκρότησή του, αυτοδικαιώνεται από την ίδια στρατηγική που επιλέγουν οι συμμετέχοντες στο διάλογο, μένοντας σε μια ψευδεπίγραφη λογοτεχνικότητα, που επικυρώνει την αυταρέσκεια τους, αλλά αποδυναμώνει το διάλογο.
Η ώσμωση των συνομιλητών δεν είναι αφετηρία για την απολεσματικότητα του διαλόγου, αλλα μια συναντίληψη για την ιεροποιημένη υπεροχή
του ποιητικού λόγου, δείχνοντας φοβικότητα στο λόγο που ξεφεύγει από τον ποζάτο ελιτισμό τους. Νοιώθοντας ασφαλείς μέσα στα τείχη της ποίησης και της λογοτεχνίας, προχωρούν ικανοποιημένοι στο στόχο τους, που τώρα πια είναι η ανώφελη και συνεχής παρουσία τους, που αναπληρώνει με την επανάληψη της, την ανυπαρξία του έργου τους, που επιμένουν να προβάλλουν.