Η ΚΥΡΙΑ ΚΑΜΠΡΕΜΕΡ ΑΚΟΥΕΙ LISZT

«Γεμάτος μελαγχολική ειρωνία, ο Σουάν τις έβλεπε ν’ακούν το πιανιστικό ιντερμέτζο (Ο Άγιος Φραγκίσκος μιλά στα πουλιά, του Λίστ), που είχε διαδεχθεί τη μελωδία για φλάουτο, και να παρακολουθούν το καταπληκτικό παίξιμο του δεξιοτέχνη, την κυρία Φρανκετό ανήσυχη, με μάτια ταραγμένα, λες και τα πλήκτρα που πάνω τους έτρεχε μ’ευκινησία ο πιανίστας, ήταν μια σειρά από αιώρες σε ύψος ογδόντα μέτρων, απ’όπου θα μπορούσε να πέσει, μάτια που έριχναν στη διπλανή της εκφράσεις θαυμασμού κι αμφιβολίας, σαν να ήθελαν να πουν: “Δεν είναι πιστευτό, δεν φανταζόμουν ποτέ πως αυτό ήταν ανθρώπινα δυνατό», την κυρία Καμπρεμέρ που, γυναίκα με γερή μουσική μόρφωση, κρατούσε το ρυθμό με το κεφάλι της, που είχε μεταβληθεί σε ρυθμιστή μετρονόμου και το πλάτος και η ταχύτητα της κάθε παλινδρόμησης του απ’τον έναν ώμο στον άλλον είχαν γίνει τέτοιες (μ’αυτό το κάποιο σάστισμα και την εγκατάλειψη του βλέμματος που έχουν οι αβάσταχτοι πόνοι που δεν μπορούν πια να κυριαρχηθούν κι είναι σαν να λεν «Τι θέλετε πια!», ώστε γάντζωνε συνεχώς τα μονόπετρα σκουλαρίκια της τα δεσίματα του μπούστου της κι ήταν υποχρεωμένη ν’ ανασηκώνει τα μαύρα σταφύλια που είχε στα μαλλιά της, χωρίς ωστόσο να σταματά την επιτάχυνση της κίνησης.