ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Δεν μου αρέσουν τα ταξίδια. Ιδίως εκείνα στο εξωτερικό. Αντιπαρέρχομαι λοιπόν τις παραινέσεις των συναδέλφων, να πάρω τη γυναίκα μου ένα χειμώνα και να φύγω. Η σχέση μου με το εξωτερικό έχει μια ουτοπική βάση. Για να επισκεφτώ ένα τόπο, πρέπει να γνωρίζω, εκ των προτέρων, την ιστορία του, κυρίως δε, την κουλτούρα του. Δεν θα πήγαινα στη Γαλλία για την Disneyland, ούτε στη Βαρκελώνη ταξίδι του μέλιτος. Ο αγαπημένος μου τόπος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας. Γιαυτό τώρα τελευταία το έχω ρίξει στις βιογραφίες, όχι γιατί σκοπεύω να ταξιδεύσω, αλλά γιατί μου έχει κολλήσει η ιδέα ότι η γνώση της ζωής του συγγραφέα, βοηθάει στην κατανόηση του έργου του. Αποκτώ εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, που με ανεβάζουν στην εκτίμηση των συνομιλητών μου, γιατί η ψυχοφθόρα κατανάλωση λογοτεχνικών κειμένων δεν έχει μετρήσιμο μέγεθος, και άσε τι λέει ο Ελύτης.
Βέβαια τα οικονομικά μου είναι άθλια. Διαρκώς προγραμματίζω τα έξοδά μου, τα οποία κατά ένα περίεργο τρόπο ισοσκελίζονται με τα έσοδά μου, υπολογίζοντας βέβαια το μισθό της γυναίκας μου, που κοντεύει να υπερβεί το δικό μου, δίνοντας της το αυτονόητο δικαίωμα να με μέμφεται για την ανικανότητά μου να απαιτήσω τα δικαιώματά του. Και δικαίωμα εννοεί και εννοώ, να πάρω αυτό το μισθό που έχει ορίσει το ανάλγητο κράτος, όσα τέλος πάντων έχει ορίσει ο νόμος να λαμβάνω, μετά από τόσα χρόνια επιμελούς εργασίας. Μεθερμηνευόμενο δηλαδή, να πατήσω πόδι στο αφεντικό μου. Για τέτοια είμαστε τώρα;
Οι περιορισμοί που επιβάλλω με καταρρακώνουν, συνθλίβουν τις επιθυμίες μου, τον καταναλωτικό οίστρο μου, που δεν είναι άλλωστε πολύ ανεπτυγμένος, όσο κι αν προσπαθούν οι διαφημιστές. Αρκετές φορές η αξιοπρέπεια μου, η ανθρώπινη ανάγκη μπροστά στο πλήθος των προιόντων, τους κατάπτυστους μήνες που οι προσφορές είναι είδος εν ανυπαρξία, κάνοντας τους επιχειρηματίες να διαμαρτύρονται για αναδουλειές, δημιουργώντας ένα είδος ικανοποίησης στους καημένους καταναλωτές για την αναλγησία τους, με οδηγεί να επιταχύνω το βήμα μου μπροστά στις λαμπερές βιτρίνες, δίνοντας την εντύπωση της αδιαφορίας και της αυτάρκειας, που διαψεύδονται όμως από το ντύσιμό μου, που κατά γενική ομολογία δεν αντικατοπτρίζει την οικονομική μου ένδεια, προσπαθώντας με τα πενιχρά μέσα να διατηρήσω μια αυτοτέλεια από τον αισθητικό μέσο όρο.
Η προσπάθεια να διατηρήσω την ομοιογένεια της οικογένειας, το κύτταρο της κοινωνίας, συνεισφέροντας στην συνοχή της κοινωνίας, παρά τις συνεχείς αλλά άδικες ενοχλήσεις της γυναίκας μου, με κορυφαίο και ακαταμάχητο επιχείρημά της, που πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα, τονίζοντας εκείνο το «όλα», που με αποδιοργανώνει και με κάνει να επανεξετάσω τις κινήσεις μου. Όσο είναι δυνατόν να θυμάμαι, με τόσες έγνοιες που και πόσα ξόδεψα. Και καλά τα πάγια έξοδα, τα προβλέψιμα, φως, τηλέφωνο, δώρα, γραμμάτια αυτοκινήτου και λοιπά, αλλά εκείνα τα απρόβλεπτα που με απορυθμίζουν, που έρχοντα εκεί που δεν τα περιμένεις; Εκεί που λες, ωραία πάμε καλά, αυτό το διάστημα είμαστε άνετα, μπορούμε βρε αδελφέ να παρακάμψουμε τα όρια μας, να νοιώσουμε κι εμείς ότι κάτι υπερβήκαμε. Εκεί που η προβλέψιμη ζωή , που ονειρεύεται κάθε εργαζόμενος, βρίσκει το ρυθμό της, έρχεται η εντολή για το ταξίδι. Επαγγελματικό βέβαια, κατά εντολή του αφεντικού, και άντε τώρα να αρνηθείς. Η επαγγελματική εξέλιξη θα πάει στράφι.
Όλα πληρωμένα βέβαια αλλά δεν θα έχω προσωπικά έξοδα; Η απόφανση της γυναίκας μου είναι καταπέλτης. Που θα σου δοθεί άλλη ευκαιρία, λέει και φυσάει τον καπνό του τσιγάρου της, ευτυχώς όχι κατά πάνω μου.
Η πρόταση, ή μάλλον η επιβολή του ταξιδιού, αντισταθμεύει την υλική με την πνευματική πλευρά της, πως αλλιώς θα μπορούσα να την ονομάσω, την οποία ονειρεύομαι, καπνίζοντας με τη γυναίκα μου αργά το βράδυ στην κουζίνα. Τα βλέφαρά μου χαμηλώνουν, αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά σαν άγκυρες, αλλά τώρα ενώ συμφωνώ με τη γυναίκα μου, ότι η πρόταση είναι ένα βήμα για την οικονομική αναβάθμισή μου, αφήνοντας κατά μέρος ιδεολογίες και ηθικές αγκυλώσεις, που τόσο με αφήνουν στάσιμο, χάριν του άτυπου τίτλου που με συνοδεύει, γίνεται δε αρωγός στην προοπτική να γίνω απαραίτητος στις συντροφιές, αφού εγώ θα λύνω και θα δένω, άσχετα αν η υποκρισία θα διαχέεται παντού, και μόνο εγώ στεφανωμένος από τα καλέσματα του αφεντικού στο σι μπι, και το κινητό, θα λάμπω, αποφεύγω την τελική απόφαση, βραδυφλεγής όπως είμαι, ευτυχώς μόνο εδώ, στην θεοποιημένη από τους γύρω μου αποφασιστικότητα. Να αποτινάξω τον ανεκδιήγητο εαυτό μου, που διαρκώς ομφαλοσκοπείται, να ξεφύγω από το βεληνεκές της ματιάς μου, να ενοχοποιήσω αυτά που έφτιαξα με τόσο κόπο, μοναξιά, παραξενιά, καυγάδες, να αποκυρύξω την «ιδέα» μου, που έγραφε και ο Ντοστογιέφσκι.
Αρκετά όμως με τον εξαργύρωση των συνειδήσεων, ένα επαγγελματικό ταξίδι θα κάνω. Σημασία έχει να αποτινάξω τους δευτερεύοντες ρόλους, την μπασκλασαρία, να υποδυθώ τον κορυφαίο, που θα καλύπτει τις πομπές του με ένα πέπλο νομιμότητας. Θα μεταφέρω την εικόνα του μεγαλόψυχου στους συνεπείς υπαλλήλους, θα γίνομαι αδέκαστος εκεί που θα κρίνω ότι υπάρχει σφάλμα, σκυθρωπός και διαρκώς στοχαζόμενος, σμίγοντας τα φρύδια, ετοιμόλογος, ώστε να με θεωρούν υπερόπτη και ματαιόδοξο αλλά και γνώστη του αντικειμένου της δουλειάς μου. Ανάμεσα σε υπαλλήλους που θα είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν το συγκαταβατικό τους ύφος, απαντώντας πάντα καταφατικά στις εντολές μου, μέχρι να βρεθεί κάποιος να με σιχτιρίσει και με το δίκιο του.
Αυτό το ταξίδι θα μου δώσει το κύρος καθώς θα περνώ ανάμεσα στους πελάτες, με την προσεγμένη κορμαστασιά μου, που ατελείωτες βασανιστικές ώρες διαμόρφωνα και συντηρούσα στα διάφορα γυμναστήρια. Το ονοματεπώνυμο που θα κουβαλώ γραμμένο στο ταμπελάκι του πουκαμίσου μου, θα αποκτήσει περιεχόμενο. Θα γίνω επώνυμος, θα ξεφύγω από το την ισοπέδωση, έστω και στον μικρόκοσμο του ξενοδοχείου. Θα περιφρονώ τις ιδέες των άλλων, έτοιμος να υπερασπιστώ την σκέψη μου, που θα αντανακλά την αίγλη του επιτυχημένου, θα είμαι μια ασημαντότητα δίχως φόβο να αποκαλυφθεί. Γραβάτα σήμα κατατεθέν, βάδισμα σταθερό, αποφασιστικότητα, καλυμμένη αυταρέσκεια, επάρκεια γνώσεων, τα χαρακτηριστικά μου. Θα μεταδίδω μια αύρα επιτυχίας, απόμακρος, βυθισμένος στις ανύπαρκτες γνώσεις μου, βλέμμα στιλέτο σε όσους παρεκκλίνουν από τον κανόνα, μεγαλόψυχος με τους μετανοούντες, πάντα πρόθυμος και συγκαταβατικός.
Λοιπόν το αποφάσισα. Θα αρνηθώ την πρόταση. Που ξέρεις όλο και κάποια δικαιολογία θα σκαρφιστώ.