Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες συλλογίζεται, σε πρόσφατη φωτογραφία του, τις επόμενες κινήσεις του.
Παρασκευή, Αυγούστου 29, 2008
ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ
Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες συλλογίζεται, σε πρόσφατη φωτογραφία του, τις επόμενες κινήσεις του.
Πέμπτη, Αυγούστου 21, 2008
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ! ΟΤΙ ΠΡΟΛΑΒΩ!!!
"Σοφοὶ λεξιθῆρες μακρύα,
μὴ λάχη σας βλάψω τ´ αὐτία"
Συνήθισα μ’αυτή την τρύπα στο μέτωπο. Τώρα μπορώ να μιλώ για αναδιπλωμένους ίσκιους, να βλέπω τους νεκρούς, ξάγρυπνους, να χαιδεύουν τις άγκυρες, το μυωπικό άλογο που τριγυρνάει ανάμεσά μας.
Τη στιγμή, όμως, που τυχαίνει να συναντώ τη συνυφάδα του Καλλίμαχου, αρχίζει να ουρλιάζει, μεγαλώνει ώστε το κεφάλι μου γίνεται μια πελώρια τρύπα. Τότε πλαγιάζω στην άσφαλτο, παρακαλώ να επανέλθει στην προτεραία κατάστασή του, κάποιος θέλει να δαγκάσει την τρύπα, αρχίζω να γελάω με το θέαμα, το κεφάλι μου δεν δέχεται την επαναφορά, απελπίζομαι, αρχίζω να τραγουδώ, μελωδικά, βραχνά, με χαμηλούς, ψηλούς τόνους, νοιώθω αμηχανία, μελετάω τα μάτια μου, το χρώμα τους, φορώ τα γυαλιά μου, δεν μου πηγαίνουν με τέτοια τρύπα, γυρίζω, βλέπω τους άλλους να με κοιτούν νοσταλγικά, απογοητεύομαι. Θα το αφήσω! Φωνάζω. Θα το κάψω!
Γυρίζω θυμωμένος σπίτι, κοιτάζω στον καθρέφτη την τρύπα, τι μου χρειάζεται τώρα πια χωρίς κεφάλι, την ονομάζω πεταλούδα, αρχίζει να πετάει στο δωμάτιο, μέχρι που χάνεται.
μὴ λάχη σας βλάψω τ´ αὐτία"
Συνήθισα μ’αυτή την τρύπα στο μέτωπο. Τώρα μπορώ να μιλώ για αναδιπλωμένους ίσκιους, να βλέπω τους νεκρούς, ξάγρυπνους, να χαιδεύουν τις άγκυρες, το μυωπικό άλογο που τριγυρνάει ανάμεσά μας.Τη στιγμή, όμως, που τυχαίνει να συναντώ τη συνυφάδα του Καλλίμαχου, αρχίζει να ουρλιάζει, μεγαλώνει ώστε το κεφάλι μου γίνεται μια πελώρια τρύπα. Τότε πλαγιάζω στην άσφαλτο, παρακαλώ να επανέλθει στην προτεραία κατάστασή του, κάποιος θέλει να δαγκάσει την τρύπα, αρχίζω να γελάω με το θέαμα, το κεφάλι μου δεν δέχεται την επαναφορά, απελπίζομαι, αρχίζω να τραγουδώ, μελωδικά, βραχνά, με χαμηλούς, ψηλούς τόνους, νοιώθω αμηχανία, μελετάω τα μάτια μου, το χρώμα τους, φορώ τα γυαλιά μου, δεν μου πηγαίνουν με τέτοια τρύπα, γυρίζω, βλέπω τους άλλους να με κοιτούν νοσταλγικά, απογοητεύομαι. Θα το αφήσω! Φωνάζω. Θα το κάψω!
Γυρίζω θυμωμένος σπίτι, κοιτάζω στον καθρέφτη την τρύπα, τι μου χρειάζεται τώρα πια χωρίς κεφάλι, την ονομάζω πεταλούδα, αρχίζει να πετάει στο δωμάτιο, μέχρι που χάνεται.
Τετάρτη, Αυγούστου 20, 2008
Κυριακή, Αυγούστου 17, 2008
Δευτέρα, Αυγούστου 04, 2008
ΞΕΣΑΛΩΜΑ 3
Σε αμέριμνους καιρούςΤο γαλάζιο πουλί πεθαίνει
Το πανί της νύχτας ματώνει στον αφρό της σελήνης
Στην τσέπη ένα παλιό ρολόι ξεχασμένο
Βαραίνει το σχήμα
Το βάθος του κόσμου ορατό
Το φίδι που σαλεύει ακόμη
Στο δέρμα άφθαρτο
-Κορμί θεμέλιο τραβήξου στο χώμα
Καπνός φυλλωμάτων
Ας γεμίζουν μύγες οι ψυχές
Θα απαλλοτριώσουμε το διάκοσμο του νοητού
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)