Η στάλα κρεμασμένη στη σάρκα
Ίχνη από δόντια στο μυαλό
Κλωνάρι στο χειμωνιάτικο φως
Ένα κομμάτι κύμα
Σκιάζει αναιτίως
Τους λεμβούχους του θανάτου
Το οικείο κερί ανάβει το θαύμα
Στο χώμα πεταμένα πουλιά
Τραβιέται το στόμα της ψυχής
Γυμνό το πρόσωπο
Διατηρώντας νοερά φως σεληνιακό
Το ξεχασμένο χελιδόνι
Που απόψε φωτίζει
Ένα παιδί να τραβάει τα νερά
-Πολύ ωραία, δοκιμάστε την πληγή στο κρύσταλλο
Μας προκαλεί
Το παιδί εννοείται
Οι φωλιές των ληστών μακραίνουν
Τα βουνά μυρίζουν μήλα
Ανοιγμένα στα πόδια του Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου