ΑΝΕΠΙΔΟΤΟ

Το σώμα υγρό μέσα στο μέλι. Ακουμπάω το βλέμμα. Δαγκώνω το μαύρο φως. Με δόντια γεμίζουν τους νεκρούς. Μακριά, πάνω από τη θάλασσα, η νύχτα μαζεύει τις αποστάσεις. Είμαι εδώ σε ένα άδειο δωμάτιο συντροφιά με τα κλαδιά της μνήμης, να τρίζουν έξω από το παράθυρο. Φοβάμαι να το ανοίξω, θα φέρουν μέσα τον άνεμο τα πουλιά. Δεν φοβάμαι τον άνεμο αλλά αυτό το μικρό φτερούγισμα που κρατώ ανάμεσα στα δάχτυλα. Αφήνω να πετάξουν δυο σύννεφα. Διακρίνω τη διαδρομή τους. Φεύγουν από το χυμένο στόμα, ψηλά στον τροφοδότη πυθμένα. Ποτίζω τα δάχτυλα στο χώμα. Δακρύζουν τα κεριά μπροστά στην εικόνα. Ζεσταίνω ένα σώμα γεμάτο μπλε παραμύθια κάτω από τις λέξεις.
Ξέρω, κρατάς κι εσύ καλά κρυμμένο το φωτοφάγο σκουλίκι στο αίμα σου. Όταν ξεφεύγει, με κείνο το σαρκασμό που τυλίγεις τα όνειρά σου, γνωρίζει καλά το στόχο του. Τη ψύχα της καρδιάς.Όση απόμεινε από τη λάσπη των ατελεύτητων ανθρώπινων κάδρων. Τα κομμάτια σου κρεμασμένα, σάρκες βουτηγμένες στο χρώμα. Οι τοίχοι χιονισμένοι, σπρώχνεις το χιόνι με τα χέρια, γάλα καρφωμένο. Τα μάτια σου μας κοιτούν από το δάσος. Κι αυτό βγαλμένο από τη μεριά του ουρανού σου. Λούζει τα σώματα η βροχή. Κίτρινη βροχή, απαλή, πάνω στο μαύρο γυαλί. Χορταίνεις με έρωτα. Το λες έρωτα το χέρι βουτηγμένο στη σπηλιά που θέλγει τη ματιά μου; Είναι δάκρυ αυτό που κυλάει στο πανί της νύχτας; Ποτίζει το χαμένο χρόνο και ταξιδεύει. Μια φλόγα, φρούτα στο σπασμένο τραπέζι. Χυμένες γραμμές στις φωλιές τους, παραμονεύουν. Βήματα πουλιών στο μαχαίρι. Φυσάει και η μοναξιά χάνεται. Σκορπίζεται στις άκρες του χαμόγελου. Πεσμένο ποτήρι με το νερό του μοναχού. Βγάζεις τη γλώσσα στο ηλιοβασίλεμα, στο φεγγάρι, στη θάλασσα. Στο στρώμα των ερπετών. Κυλάς με το δέρμα μας στην άκρη του γκρεμού. Αναπνοή και άβυσσος. Θα αναπαυθώ στην αγκαλιά σου. Μια αγκαλιά από κόκκινο καπνό, καίοντας τον υάκινθο που βαστά από το ασπράδι της ψυχής σου.