Σάββατο, Μαΐου 10, 2008

ΣΤΙΓΜΕΣ

Μας άρεσε να πηγαίνουμε στις κηδείες. Μπαίναμε στο ταξί μετά την λειτουργία, μαζί με τους συγγενείς του νεκρού, και απολαμβάναμε καθισμένοι αναπαυτικά την διαδρομή, πέντε χιλιομέτρων, πήγαινε έλα. Όταν φτάναμε στο νεκροταφείο, ουδείς λόγος για την τελετή της ταφής. Ανοίγαμε την πόρτα του οστεοφυλάκιου και με έκπληξη, γεμάτοι περιέργεια διαβάζαμε την ημερομηνία θανάτου, που αναγραφόταν πάνω στο κασελάκι της ανακομιδής. Όσο πιο παλιά ήταν, τόσο πιο σίγουροι αισθανόμασταν.

2 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

οι συνειρμοί μου, αγνοώ μάλλον,αν είναι ισορροπημένοι,
πάντως με οδήγησαν ακαριαία σ'αυτό...
"οι κρυμένοι άνθρωποι τους τραγουδάν κι ακούγοντας τραγούδια αυτοί προχωράν λυπημένοι και παν και όταν φτάσουν κάνουν ζευγάρι άντρας και γυναίκα κι όταν φτάσουν στις λίμνες τους βάζουν βαρίδια στα πόδια.Τους ρίχνουν στο βυθό κι εκεί μένουν ώσπου να πεθάνουν.Αλλά πριν πεθάνουν κάνουν σαν γάμο κι αμέσως ύστερα ξεκολλάν και γυρνάν ανάσκελα και ψοφάν και από τη γυναίκα βγαίνει ένα έμβρυο κι έτσι καθώς το κορμί της γυναίκας σαπίζει και λυώνει μέσα στη λάσπη απελευθερώνεται ένα έμβρυο και σα μαλακό μαργαριτάρι κάτασπρο και θαμπό και περιτυλιγμένο σε τρεμουλιαστό ασπράδι αρχίζει ν'ανεβαίνει περιτυλιγμένο στα μαύρα σάλια του σκοταδιού και κολλημένα ξέφτια από πνιγμένους θ'ανεβεί επάνω θα φανεί κι όσο ανεβαίνει γίνεται μικρός άνθρωπος το ανέβασμα κρατάει χρόνια ή και αιώνες"...

καλημέρα

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

@φαίδρα φις
Αγαπητή μου χαίρετε.
Αν οι συνειρμοί μας ήταν ισορροπημένοι, δεν θα γράφαμε αλλά θα συνομιλούσαμε με συμβιβασμένους ανθρώπους, θα ομονοούσαμε σε μια ζωή κοινωνικά αποδεκτή.
Κατά τ'άλλα το κείμενο είναι αρκετά ενδιαφέρον, με μεταφέρει σε άλλες κειμενικές γραφές, που παλαιόθεν παρακολουθούσα εκ του σύνεγγυς.
Σας χαιρετώ εκ μακρόθεν