ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ

Βρέθηκα σήμερα πρωί στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου για να δανειστώ κάποια βιβλία. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την βιβλιοθήκη και οι υπάλληλοι, όπως ήταν φυσικό, με κοίταξαν με δυσπιστία και ερευνητικό βλέμμα. Φαινόντουσαν απρόθυμοι, δύσκολα απαντούσαν στις ερωτήσεις μου. Ίσως έφταιγε το μπουφάν που φορούσα, τα μαλλιά μου που ήταν πατικωμένα από το βάρος του κράνους , τα γυαλιά μου που παρόλο ότι ήταν μοδάτα δεν τους γέμιζαν το μάτι, ίσως, το πιο λογικό, να βαριόντουσαν. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός, αυτό είναι χάρισμα από γεννησιμιού μου, πόσες φορές προσπάθησα να απαλλαγώ από το βάρος του και δεν τα κατάφερα, άρα άνθρωπος με μόρφωση, για να με αποδεχθούν, αφού ο χώρος, υπέθεσα, προσφέρεται για τέτοιες μανούβρες. Επιστράτευσα τις πιο δύσκολες, άρα προφανείς ερωτήσεις για να εντυπωσιάσω. «Έχετε την «Ίστορία» του Αργυρίου;”, ρώτησα, και το μάτι μου εστίαζε στις εκφράσεις του προσώπου τους. Η μια υπάλληλος εκείνη την ώρα έκοβε ένα κομμάτι από το ψωμί που είχε μπροστά της στον μπάγκο, και δεν έδωσε σημασία. Η άλλη, γιατί ήταν δυο, με ρώτησε αν έχω την αστυνομική ταυτότητα μαζί μου, αποφεύγοντας να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημά μου. Προσπέρασα την αδιαφορία της απαντώντας, φυσικά ναι, επανερχόμενος στην προσπάθεια να κεντρίσω τον ενδιαφέρον της, ώστε να λάβω απαντήσεις γι’αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν. «Wittgenstein”, ψιθύρισα σίγουρος ότι είχα περάσει στην αντεπίθεση. «Πηγαίνετε κύριε στον υπολογιστή και ψάξτε ότι ζητάτε», απάντησε δίχως ίχνος εντυπωσιασμού. Ήμουν αποφασισμένος να πάρω αυτό που ήθελα και δεν θα υποχωρούσα με τίποτα. Τι δηλαδή, άδικα τόσα χιλιόμετρα που έκανα για να φτάσω εδώ από το χωριό μου; Βρίσκοντας τα βιβλία που χρειαζόμουν, σημείωσα τον κωδικό τους σ’ένα φύλλο χαρτιού, το κράτησα ακουμπώντας επιδεικτικα τα χέρια μου στον πάγκο, σχεδόν κοντά στο πρόσωπό τους, γιατί ο πάγκος που μας χώριζε δεν ήταν και τόσο δα μεγάλος, και περίμενα να σηκώσουν το βλέμμα, και οι δυο τους ή τουλάχιστον η μια από τις δύο, μεταξύ μας αυτή που συνέχιζε να τρώει δεν θα μου έδινε σημασία, αυτό έπρεπε να το αποδεχθώ, σιγά τα ωά δηλαδή, από κάτι χαρτιά που διόρθωναν ή δεν ξέρω τι άλλο έκαναν με δαύτα, για να το πάρουν. «Με τον κωδικό αυτό ψάξτε στα ράφια», δήλωσε αποφασιστικά , η λιτοδίαιτη, την στιγμή που μια μπουκιά ψωμί εξαφανιζόταν αστραπιαία στην σπηλιά του στόματος της άλλης υπαλλήλου.
Φεύγοντας, με τα βιβλία, επιτέλους, στα χέρια, τους απεύθυνα το τελευταίο επιχείρημα μου, την επίσημη ιδιότητά μου, μήπως τους εντυπωσιάσω, για να με καλοδεχθούν την επόμενη φορά που θα τους επισκεπτόμουν.
«Είμαι συναλωνιστής, ξέρετε», είπα κρατώντας σφιχτά τα βιβλία στα χέρια μου.