Τι 'ναι άραγε μετά την παρουσία μου
Πηγαίναμε με το πούλμαν στην Πάτρα. Έπαιζε ο «Εθνικός Αστέρας» με την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα. Στην διαδρομή ο κυρ Γιάννης μας αφηγήθηκε μια ιστορία για τον Κολοκοτρώνη. Φαίνεται εμπνεύστηκε από τον τόπο που επισκεπτόμασταν. Παρακολουθούσαμε μαγεμένοι, ούτε καταλάβαμε πως πέρασαν τρεις ώρες. Κερδίσαμε 1-0 και η χαρά μου ήταν διπλή.
Βρέθηκα σήμερα πρωί στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Αιγαίου για να δανειστώ κάποια βιβλία. Ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την βιβλιοθήκη και οι υπάλληλοι, όπως ήταν φυσικό, με κοίταξαν με δυσπιστία και ερευνητικό βλέμμα. Φαινόντουσαν απρόθυμοι, δύσκολα απαντούσαν στις ερωτήσεις μου. Ίσως έφταιγε το μπουφάν που φορούσα, τα μαλλιά μου που ήταν πατικωμένα από το βάρος του κράνους , τα γυαλιά μου που παρόλο ότι ήταν μοδάτα δεν τους γέμιζαν το μάτι, ίσως, το πιο λογικό, να βαριόντουσαν. Προσπάθησα να είμαι ευγενικός, αυτό είναι χάρισμα από γεννησιμιού μου, πόσες φορές προσπάθησα να απαλλαγώ από το βάρος του και δεν τα κατάφερα, άρα άνθρωπος με μόρφωση, για να με αποδεχθούν, αφού ο χώρος, υπέθεσα, προσφέρεται για τέτοιες μανούβρες. Επιστράτευσα τις πιο δύσκολες, άρα προφανείς ερωτήσεις για να εντυπωσιάσω. «Έχετε την «Ίστορία» του Αργυρίου;”, ρώτησα, και το μάτι μου εστίαζε στις εκφράσεις του προσώπου τους. Η μια υπάλληλος εκείνη την ώρα έκοβε ένα κομμάτι από το ψωμί που είχε μπροστά της στον μπάγκο, και δεν έδωσε σημασία. Η άλλη, γιατί ήταν δυο, με ρώτησε αν έχω την αστυνομική ταυτότητα μαζί μου, αποφεύγοντας να απαντήσει στο θεμελιώδες ερώτημά μου. Προσπέρασα την αδιαφορία της απαντώντας, φυσικά ναι, επανερχόμενος στην προσπάθεια να κεντρίσω τον ενδιαφέρον της, ώστε να λάβω απαντήσεις γι’αυτό που πραγματικά χρειαζόμουν. «Wittgenstein”, ψιθύρισα σίγουρος ότι είχα περάσει στην αντεπίθεση. «Πηγαίνετε κύριε στον υπολογιστή και ψάξτε ότι ζητάτε», απάντησε δίχως ίχνος εντυπωσιασμού. Ήμουν αποφασισμένος να πάρω αυτό που ήθελα και δεν θα υποχωρούσα με τίποτα. Τι δηλαδή, άδικα τόσα χιλιόμετρα που έκανα για να φτάσω εδώ από το χωριό μου; Βρίσκοντας τα βιβλία που χρειαζόμουν, σημείωσα τον κωδικό τους σ’ένα φύλλο χαρτιού, το κράτησα ακουμπώντας επιδεικτικα τα χέρια μου στον πάγκο, σχεδόν κοντά στο πρόσωπό τους, γιατί ο πάγκος που μας χώριζε δεν ήταν και τόσο δα μεγάλος, και περίμενα να σηκώσουν το βλέμμα, και οι δυο τους ή τουλάχιστον η μια από τις δύο, μεταξύ μας αυτή που συνέχιζε να τρώει δεν θα μου έδινε σημασία, αυτό έπρεπε να το αποδεχθώ, σιγά τα ωά δηλαδή, από κάτι χαρτιά που διόρθωναν ή δεν ξέρω τι άλλο έκαναν με δαύτα, για να το πάρουν. «Με τον κωδικό αυτό ψάξτε στα ράφια», δήλωσε αποφασιστικά , η λιτοδίαιτη, την στιγμή που μια μπουκιά ψωμί εξαφανιζόταν αστραπιαία στην σπηλιά του στόματος της άλλης υπαλλήλου.
Μέχρι τότε, η μεγάλη μάχη που έδωσε μ’όλες τις δυνάμεις και που έχασε άδοξα, ήταν η μάχη με την φαλάκρα. Από τότε που είδε τις πρώτες τρίχες που έμεναν στη χτένα κατάλαβε πως ήταν καταδικασμένος σε μια κόλαση που τα μαρτύριά της είναι αφάνταστα για όσους δεν τη γνώριζαν. Αντιστάθηκε πολλά χρόνια. Δεν υπήρξαν ματζούνια και καταπλάσματα που να μη τα δοκιμάσει, ούτε θεωρίες που να μην πιστέψει, ούτε θυσία που να μην αντέξει για να υπερασπίσει από την αδηφάγα λεηλασία κάθε εκατοστό της κεφαλής του. Έμαθε απ’έξω τις οδηγίες του Αλμανάκ Μπρίστολ για τη γεωργία, γιατί είχε ακούσει να λέει κάποιος πως η ανάπτυξη των μαλλιών έχει άμεση σχέση με τον κύκλο της σοδειάς. Εγκατέλειψε τον κουρέα που είχε μια ολόκληρη ζωή κι ο οποίος ήταν ένας φαλακρός γουλί και τον άλλαξε μ’έναν νεοφερμένο ξένο που έκοβε τα μαλλιά μόνο όταν το φεγγάρι βρισκόταν στο πρώτο τέταρτο. Ο καινούργιος κουρέας είχε αρχίσει να δείχνει πως στην πραγματικότητα είχε καλό χέρι, όταν ανακαλύφθηκε πως επρόκειτο για κάποιον που βίαζε δόκιμες μοναχές και καταζητιόταν από διάφορες αστυνομίες στις Αντίλλες, τον πήραν δεμένο με αλυσίδες.
Θέλω να δηλώσω ότι είμαι Ολυμπιακός. Αυτό μπορεί να ικανοποιήσει αρκετούς, άλλους να δυσαρεστήσει, και τους πιο πολλούς να τους αφήσει αδιάφορους. Οι αναγνώστες άλλωστε, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, δεν ενδιαφέρονται αν ο Νούνιες κάνει για τον Ολυμπιακό, αν η ΑΕΚ έχει πάγκο, αν ο Παναθηναικός ενισχύθηκε στην μεταγραφική περίοδο. Έχουν τη δική τους άποψη, και δεν χρειάζονται εμένα τον αυτόκλητο μπασκίνα να επιβεβαιώσω ή να αναιρέσω τις επιλογές τους. Γιατί λοιπόν τα γράφω όλα αυτά; Μήπως είμαι ένας ψωνισμένος κειμενογράφος που δεν μπορεί να κάτσει σε ησυχία, και διαρκώς προσπαθεί να γνωστοποιήσει τη μίζερη ενδοσκόπησή του, μέσα από το μπλογκ του, που σε λίγο καιρό θα κουραστεί να δημοσιεύει τις εκκεντρικότητες του ή οι ορθολογικώς σκεφτόμενοι αναγνώστες θα του δείξουν το δρόμο για την οικειοθελή αποχώρηση από τη δημόσια θέα; Σαν καλός πολίτης , διαπαιδαγωγημένος σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής εξέλιξης, οικογένεια, σχολείο, στρατός, εργασία, απαντώ αμέσως και με παρρησία όχι! Αυτό που με ενδιαφέρει, με προκαλεί μπορώ να πω, είναι ότι η παρέα που υπερασπίζεται το άθλημα του ποδοσφαίρου, δεν θεωρεί την περιοχή αυτή δική της αποκλειστικότητα. Δεν περιχαρακώνεται χρησιμοποιώντας δικούς της κώδικες, που είναι αναγνωρίσιμοι μόνο από τους ειδικούς, αλλά εμπεριέχει μια δημοκρατικότητα που το εύρος και η ποιότητά της, όσον αφορά τον ανιδιοτελή πυρήνα της, είναι μοναδική. Εδώ όλοι καταθέτουν τη γνώμη τους, επεξεργάζονται τα επιχειρήματά τους, χωρίς αποκλεισμούς και διακρίσεις. Άνθρωποι που σε άλλες περιπτώσεις νοιώθουν φοβίες, ανασφάλεια, ο οικείος χώρος του ποδοσφαίρου τους μεταμορφώνει σε άφοβους υπερασπιστές μιας δυναμικής άποψης, που την υπερασπίζονται με πάθος και ανιδιοτέλεια. Οχυρωμένοι με πεποιθήσεις που έχουν αποκτήσει με προσπάθεια και πειθαρχία, διψασμένοι για εικονική επιτυχία, ικανοποιημένοι από την επιλογή τους, αυτάρεσκοι, δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Αυτό τους κάνει γοητευτικούς, μοναδικούς, συνεπώς άξιους να ξεφύγουν από την ανυποληψία που τους έχουν καταδικάσει οι κλακαδόροι της αδιαφορίας, και να διεκδικήσουν τη θέση τους στην προαποφασισμένη κοινωνική ευπρέπεια, που θα κινδυνεύσει όμως από τη δυναμική τους, με κίνδυνο να αποκαλυφθεί η κενότητα του περιεχομένου της. Πηγαίνω λίγες μέρες πριν τον αγώνα, και βρίσκω τον Δελακούρα. Έχει ανοίξει συζήτηση για το χωράφι του, για τις ελιές που φέτος δεν είναι η χρονιά τους και δεν κάρπισαν αρκετά. Μπαίνω ύπουλα στη συζήτηση, αγενέστατα, τους διακόπτω, χωρίς προφάσεις, και κάνω την ερώτηση για τον Καραγκούνη. Η συζήτηση μετατίθεται, ο Καραγκούνης κυριαρχεί, η συζήτηση ανάβει, εγώ υπερασπίζομαι την ανικανότητά του, τα γεγονότα με διαψεύδουν, οχυρώνομαι, γίνομαι περίγελος, κι εκεί που νομίζω ότι η μάχη έχει κριθεί και θα φύγω ηττημένος, ως από μηχανής θεός, έρχεται ο Βαγγέλης, ο επονομαζόμενος «το καρφί», και ρωτάει σαν να είναι συνεννοημένος μαζί μου, αν πρέπει να κλειδώσει την πόρτα της αποθήκης. Λυτρωμένος, ευγνωμονώ τον σωτήρα μου, αποσύρομαι όπως ήρθα, αθόρυβος, και συνεχίζω τη δουλειά μου. Καιροφυλακτώ βέβαια για άλλη ευκαιρία, αφού βελτιώνω τα επιχειρήματά μου, και αλλάζω στόχο. Πλησιάζω τον πιο ευάλωτο. Ο πιο ευάλωτος, ως γνωστόν, είναι εκείνος ο οποίος πιστεύει ακράδαντα στις ιδέες του. Διότι δεν μπορεί να ξεφύγει λίγο πιο πέρα από εκεί που φτάνει το βλέμμα του. Δεν θέλει και πολύ να αντιστρέψει τις σκέψεις του, και εκεί που παραδείγματος χάριν σκεφτόταν αν το φαγητό θα είναι έτοιμο στην ώρα του , αρχίζω να του μιλώ για το αυριανό ντέρμπυ, μπαίνοντας κατευθείαν στο θέμα. Υποστηρίζω απόψεις που είναι τελείως αντίθετες με τις πεποιθήσεις του, εκείνος τις εξορκίζει με κραυγές και συνθήματα , σε ρυθμούς επιβεβαίωσης. Η επιφωνηματική έκλιση «ΠΑΟ Ολέ,», τον αυτοπροσδιορίζει όταν αρχίζει η αμφισβήτηση. Ο κυρίαρχος λοιπόν είναι εκείνος που όχι μόνο νίκησε αλλά σε ταπείνωσε. Αντιμετωπίζει τον νικημένο επιτιμητικά και σκέφτομαι με όνειδος ότι αν αύριο νικήσει η ομάδα του, θα με υποδεχτεί με την άσεμνη αλλά εύστοχη στην προκειμένη περίπτωση φράση «σας γαμήσαμε». 
