"Να ζωντανέψουν οι θύελλες να γίνουνε Τετάρτη" φώναζε, καθώς το νησίαπό κρύσταλλο, λαμπάδιαζε στα πόδια του. Την ίδια στιγμή, σταμάτησε να πέφτει,
στάθηκε νεκρός και ρώτησε:
Ο Προίμος
Τότε γέμισε παιδικές εκδρομές και Γιάννες πολλές Γιάννες, κίτρινες σα δροσιά.
Αγκαλιάστηκαν, απάντησε η μικρότερη, γκαστρώθηκε η μια, γονάτισε και
βλάστησε στο στήθος μου.
Το καφέ αστέρι
4 σχόλια:
Ο μύθος αυτής της ανάρτησης είναι η ανεπανόρθωτη αποτυχία του χωρικού απέναντι στο ανεπίτευκτο έργο που επέβαλλε η ηλικία. Μια φιγούρα που συνιστά την έννοια-όριό της. Μια κλιαμακούμενη ενσωμάτωση στους μηχανισμούς της παιδικότητας.
@elli
Όπως νομίζετε!
Την καλησπέρα μου.
Καλησπέρα. "΄Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε". Αν και μου απαντάς μισοειρωνικά η επόμενη ανάρτηση σου δείχνει να ξέρεις πολύ καλά που και ποιοί είναι οι άνθρωποι-ορια που μας εξευτελίζουν.Δεν πειράζει εγώ αποδέχομαι τον μισοειρωνικό εξευτελισμό σου.Σου έδωσα την ευκαιρία να καμαρώνεις για το μυαλό σου.Νάσαι καλά.
@elli
Συγγνώμη αλλά δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Απλά δεν μπορώ να ερμηνεύσω αυτό που έγραψα.
Καλησπέρα σας!
Δημοσίευση σχολίου