ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ

Μέρα σχόλης η σημερινή μας επιτρέπει να ονειρευόμαστε!

Εδώ το γραφείο του κ. Παυλόπουλου με πλήθος εικόνων που προφανώς τον προστατεύουν!

Ένα τέτοιο ονειρεύομαι και όχι το πανάθλιο δικό μου γεμάτο χαρτιά, μολύβια και για θέα μια βιβλιοθήκη φορτωμένη άχρηστα βιβλία.

ΣΤΙΓΜΕΣ Λ

Παίζω με τον Διονύση χαρτάκια. Εκείνα με τα πρόσωπα ποδοσφαιριστών ,και τα απαραίτητα ποδοσφαιρικά στοιχεία. Είναι μεγαλύτερός μου πέντα περίπου χρόνια. Αν και είμαι καλός στον «κότσο» ότι θα παίξω με κάποιον μεγαλύτερό μου μού προκαλεί δέος. Κερδίζω χρησιμοποιώντας τον δικό μου. Ο Διονύσης δυσανασχετεί γιατί θεωρεί την ηλικία του προσόν για την επιβολή της τύχης. Αφού δεν κατορθώνει να το επιβεβαιώσει στην πορεία του παιγνιδιού, μου δίνει το δικό του «κότσο» θεωρώντας ότι ο δικός μου έχει ένα ειδικό τρόπο ριξίματος που μόνο εγώ γνωρίζω. Αρχίζει να νυχτώνει και ο Διονύσης ποντάρει περισσότερα χαρτάκια ελπίζοντας να με γονατίσει με αυτόν τον τρόπο. Συνεχίζω να κερδίζω ώσπου η τελική νίκη έρχεται όταν φεύγει άδειος. Πηγαίνω σπίτι και το ανακοινώνω ενώ οι τσέπες μου ξεχειλίζουν από το κέρδος. Ο αδελφός μου που είναι συνομήλικος με τον Διονύση, την άλλη μέρα μεταφέρει το κατόρθωμά μου σε όλους τους φίλους του. Είναι η περηφάνεια για τον αδελφό του ή ο ανταγωνισμός του με τον Διονύση που τον οδηγεί;

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ BLOG

Ο τίτλος του blog είναι προφανές ότι πήρε όνομά του από το μυθιστόρημα(;) του Μούζιλ «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ χωρις ιδιοτητες».¨Ενα κλασσικό βιβλίο στο οποίο πολλοί αναφέρονται αλλά έχω την αίσθηση λίγοι έχουν διαβάσει. Για πολλούς και διάφορους λόγους, που οφείλονται από τη μια πλευρά στο βιβλίο που έχει αποκτήσει «μυθική» διάσταση δίπλα σε βιβλία σαν τον «Οδυσσέα», το «Αναζητώντας το χαμένο χρόνο», το «Βιργιλίου Θάνατος’, με αποτέλεσμα να αποτελεί φόβητρο για τον επίδοξο αναγνώστη , από την άλλη πλευρά στην αδυναμία του αναγνωστικού κοινού να αναμετρηθεί με τέτοια δύσκολα, χωρίς εισαγωγικά, έργα. Ενδιαφέρον έχει και η συντηρητική μετάφραση του βιβλίου από την κ.Σιέτη που ο λόγος της απομακρύνει από το κείμενο. Πόσο θα ήθελα να διάβαζα την εκδοχή του κ. Κεντρωτή, όχι βέβαια με την «δοκιμασία» την οποία καθυπεβλήθην διαβάζοντας τον «Βιργιλίου Θάνατος». Αλλά πλατιάζω. Θέλω λοιπόν να πω ότι, για όσους δεν έχουν την «πολυτέλεια» την ανάγνωσης του έργου για λόγους που οι ίδιοι έχουν προκρίνει, αναλαμβάνοντας σαν συμβολή στην «κλοπή» του τίτλου του βιβλίου να υποβληθώ στο «μαρτύριο» της προφορικής ανάγνωσης του βιβλίου, δίνοντας στη «δημοσιότητα» την ερασιτεχνική έτσι ή αλλιώς ανάγνωση, προτείνω να «ακούσουν» τον Μούζιλ με ότι αυτό συνεπάγεται. Η ανάγνωση βρίσκεται εν προόδω και ελπίζω να συμπληρωθεί το έργο σε λογικό χρονικό διάστημα.

ΣΤΙΓΜΕΣ Κ

Μεσημέρι ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου πιπιλίζω ένα πενηνταράκι. Σε μια στιγμή απροσεξίας γλιστράει στο στόμα μου και το καταπίνω. Μετά από τις απαραίτητες επιπλήξεις η μητέρα μου με αναγκάζει να αφοδεύσω, με την ελπίδα ότι θα το αποβάλλω. Μου φέρνει ένα γκιογκιό και την στιγμή της προσπάθειας, για να με ενθαρρύνει μου λέει ότι αν τα καταφέρω τα λεφτά είναι δικά μου να αγοράσω ότι θέλω. Μετά από έντονη, καταναγκαστική προσπάθεια καταφέρνω να το βγάλω, το βρίσκουμε ανάμεσα στα κόπρανα, το πλένουμε και τρέχω στον κύριο Ιωσήφ να αγοράσω ένα ζαχαροκάλαμο.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ

Για να χαλαρώσουμε , μετά την ανάγνωση της ιστορίας του καπετάνιου Μήτσου Αυγουστή, που περιφρονούσε τη ζωή στη στεριά και διάβαζε την αυτοβιογραφία του Πρόδρομου Τσαουσάκη, παρέα με τη γάτα του τη Μαρίτσα, ας επανέλθουμε στην πεζή πραγματικότητα της στεριανής ζωής και να παρηγορηθούμε, αφού δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε, για χάρη της θάλασσας, με κάποια ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη http://www.esnips.com/web/spirospv

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ "ΣΟΥΕΛ" ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΗ

Στα προσόντα του βιβλίου σημείωσα τουλάχιστον δύο που τα θεωρώ σημαντικά για την αξιολόγηση του έργου. Πρώτον ότι αξιολογείται η «κριτική παρουσίαση»του από την κ. Γεωργακοπούλου έναντι άλλων βιβλιοπαρουσιάσεων πχ του Αλέξη Ζήρα στην «Αυγή»http://www.diapolitismos.gr/epilogi/viewkeimeno.php?id_atomo=174&id_keimeno=570 ή του Παντελή Μπουκάλα,kathimerini.gr , από τους «υπεύθυνους» της ιστιοσελίδας του Γιώργου Παπανδρέου, άρα νομιμοποιείται πολιτικά, και δεύτερον το όνομα του πρωταγωνιστή: Μήτσος Αυγουστής. Βέβαια η παρουσίαση της κ. Γεωργακοπούλου δεν πρέπει να είναι αξιόπιστη γιατί ίσως να μην διάβασε το βιβλίο και απλώς το διέτρεξε. Με υποψιάζει το γεγονός ότι και οι υπεύθυνοι της ιστιοσελίδας να μην το διάβασαν γιατί ή θα την διόρθωναν ή θα απέρριπταν την κριτική της «συγκινητικής»ιστορίας του Μήτσου Αυγουστή και της «πενηντάρας» γυναίκας του σύμφωνα με την κ. Γεωργακοπούλου. Μα η Ιωάννα τονίζει ρητά στην σελίδα 269(η εξηντάρα και βάλε οικοδέσποινα). Πες ότι κουράστηκε η δημοσιογράφος από την πυκνότητα της γραφής και την συγκίνηση, το ίδιο και οι συνεργάτες της σελίδας ΒΙΒΛΙΟ-ΠΕΡΙΔΙΑΒΑΣΕΙΣ, http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1638&rf=1504593415&m=7788&rm=20681579&l=2 εκτός κι αν η δύναμη του συγκοτήματος Λαμπράκη δεν είναι μια ουτοπία, μα στην σ. 70 όπου αναφέρεται εικοσιεννιάρα με τρεις δεσμούς, παντρεύεται τον, κατά Φλώρα, Μίμη, το 1962 . Όταν τον επισκέπτεται στο καράβι το 1997 θα πρέπει να είναι περίπου 64 χρονών. Μην εκθέσουμε την κ. Καρυστιάνη που την βάζει να φτιάχνει 200 κεφτέδες για 19 άτομα προσωπικό του ATHOS III σ.14,αφού ο Μίμης τρώει ελαφρύ δείπνο «δυο φετούλες αρνί, δυο πηρουνιές λαχανικά... καμμιά ξεροψημένη πατάτα»σ.16 η δε Φλώρα «ένα κεφτέ, δυο πηρουνιές (και αυτή δυο;) μακαρόνια σ.74, το προσωπικό απολαμβάνει από δέκα κεφτέδες ο καθένας συν τη λαχανοσαλάτα και το παστίτσιο.
Βέβαια μας προκαταλαμβάνει τι πρόκειται να συναντήσουμε στην ανάγνωση το όνομα του Μήτσου Αυγουστή, του υποπλοιάρχου Μπιρμπίλη, του εκπροσώπου των εφοπλιστών Φλερτάκη, και της γάτας του Μαρίτσας. Με τέτοια ονόματα δεν πρέπει να απορούμε τα παράδοξα που θα συναντήσουμε προχωρώντας την ανάγνωσή μας. Καταγράφω όχι απαραίτητα με χρονική σειρά.
Το πρώτο που μου προκαλεί έκπληξη εντοπίζεται στην σ.65 όταν η Φλώρα ενημερώνει τον Μίμη στην συνάντησή τους στο καράβι ότι «τα σκουπίδια τα μαζεύουν Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή πρωί, το βουλκανιζατέρ τέλος...». Για να εκδικηθεί τη Φλώρα ο Μίμης όταν επιστρέφει σπίτι του στην συνάντηση που γίνεται προς τιμήν του λέει «στυφά και ειρωνικά, η πόλη μεγάλωσε, η θέα ωραία»σ.268 για να επανέλθει η Λίτσα την ώρα που ακούγεται ο Μητσιάς στο πικ απ, ξεχνώντας τον Μπετόβεν σ.192, κάνοντας μια καυτή ερώτηση στον σαφώς επηρεασμένο από τα ποιήματα που απήγγειλαν προς τιμήν του με τη σειρά, ο Σάσα το ποίημα «Θύελλα»,και ο Αντρέι το ¨Σύννεφο»σ.241, για τους μπαμπουίνους Τσάκμα σ.297 , διαλύοντας κυριολεκτικά τα νεύρα μας. Μια κομμώτρια που γράφει τόσο όμορφα, γιατί δεν μπορούμε βέβαια να σκεφτούμε με τέτοιες λέξεις, « γλωσσική διάσταση του λόγου της Λίτσας» την ονομάζει ο Παντελής Μπουκάλας, που θα έκανε και την ίδια την Καρυστιάνη να ζηλέψει, άσχετα αν αναρωτιέται συχνά «τι σκέφτονται άραγε οι μορφωμένες και πως σκέφτονται, με ποιες λέξεις»σ.194, που αφήνει τον Παπαδάκη βγαίνει για μισό λεπτό στις γλάστρες να μυρίζει τα γαρύφαλλα και γυρίζει πάλι μέσα στην καρέκλα της»σ92, δεν πρέπει να κάνει τέτοιες ερωτήσεις.
Βέβαια η Λίτσα σκέφτεται αλλά η Καρυστιάνη στοχάζεται, «ποιητική αποστροφή», γράφει ο Μπουκάλας:Η θλίψη είναι τόπος, κήπος πικρός. Κι ακόμη ένας τόπος είναι ο φόβος, φαράγγι ζοφερό». Αυτά φοβάται ότι θα συναντήσει ο Αντώνης όταν ωριμάσει και από την πρώτη Γυμνασίου «του είχε κολλήσει να περπατάει ανάποδα»σ.167, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τη σκάλα του 9ου Γυμνασίου-Λυκείου Πειραιά σ.167, να μπαίνει στον Άγιο Κωνσταντίνο στα χέρια σ. 168, να ακολουθεί τον Επιτάφιο στο Πόρτο-Χέλι ανάποδα, χωρίς να αποτολμά, αν και δεν το γνωρίζουμε, στις δυο(πάλι;)πορείες που πήρε μέρος μια στα δεκάξη, μια στα δεκαεπτά, που χώθηκε στα ζόρικα μπλοκ κατεβάζοντας τζαμαρίες κλπ καιο πατέρας του προτιμά να έχει στην βιβλιοθήκη του την βιογραφία του Πρόδρομου Τσαουσάκη, με αποτέλεσμα να ρωτάει τον Στέλιο Καζά όταν τον συναντά: “Έχετε γάτα στο σπίτι;”
Αυτά τα λίγα για έναν τυφλό καπετάνιο που σιδερώνει το σακκάκι του, πλέκει και ακούει Frank Sinatra, φτιάχνει καταστάσεις προσωπικού, που όταν επιστρέφει στα παλιά κεφάλαια της ζωής του, απαντά ότι αγαπά «την Μικρασιατική καταστροφή! και την Λίτσα Τσίχλη». Άπλυτος προφανώς για έντεκα χρόνια, αφού για σαμπουάν χρησιμοποιεί σαπούνια για αιμοραίδες, αξύριστος , με μακριά μαλλιά «με μερικές ψαλιδιές», με νύχια άκοπα, και το μεγάλο ερώτημα για το μήκος των τριχών της μύτης του να βασανίζει το μυαλό μας.
Τελικά δεν πρέπει να απορούμε για το Happy end της ιστορίας μας. Ούτε οφείλεται ότι τα κεντρικά πρόσωπα, συντάσσονται με τη λογική της αποκλιμάκωσης, σύμφωνα με τον Ζήρα. Μπορεί η λύση του μεγάλου έρωτα να βρίσκεται στο γεγονός της έναρξής του. Όταν η Λίτσα κουρεύει τα μαλλιά της γιαγιάς του Μήτσου, γιατί «είχε πεθάνει όλη εκτός από τα μαλλιάς της»σ.190

ΣΤΙΓΜΕΣ Ι

Ανεβασμένος πάνω σε μια μαρμάρινη πέτρα, αρκετά ογκώδη, μαζί με άλλα παιδιά, πηδάμε, ορίζοντας ως νικητή εκείνον που θα φτάσει πιο μακριά. Το παιγνίδι έχει ανάψει, ώσπου πηδώντας βρίσκω πεταμένο κάτω ένα πενηντάρικο. Το αρπάζω, ξεχνώ το παιγνίδι, τρέχω προς το σπίτι μου φωνάζοντας. «Ένα πενηνταράκι, ένα πενηνταράκι», . Η τύχη ή η οικονομική ένδεια υπερίσχυσε του παιγνιδιού;