-Να το διώξουμε;
-Όχι!
-Μα θα μας δαγκώσει.
-Δεν δαγκώνουν τα μπλε.
-Γιατί δεν το έπιασες;
-Μόλις άπλωσα τα χέρια μου χάθηκε.
-Πέταξε;
-Όχι. Πώς να πετάξει;
-Τότε;
-Σαν κάτι να το φύσηξε. Ένιωσα μια ανθρώπινη ανάσα πίσω μου. Γύρισα μα δεν ήταν κανείς.
-Πώς το εξηγείς;
-Δεν ξέρω. Δυστυχώς το έχασα μέσα από τα χέρια μου. Πιο πολύ στεναχωριέμαι γιατί ήταν μπλε.
-Ήταν εύκολο το θέμα της έκθεσης;
-Ναι. Μας έδωσε ελεύθερο θέμα. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Μας παραχώρησε ακόμη περισσότερη ελευθερία, δηλώνοντας, ότι μπορούμε, αν θέλουμε, να μη χρησιμοποιήσουμε τη λέξη “μπλε”.
-Καλά, αυτόν συλλάβατε;
-Κύριε διοικητά, η συμπεριφορά του μας κίνησε υποψίες.
-Μα αυτός είναι μυστικός αστυνομικός της ασφάλειας.
-Δεν μας ενημερώσατε, κύριε διοικητά. Ούτε είμαστε υποχρεωμένοι να πιστεύουμε τον οποιοδήποτε που λέει ότι είναι αστυνομικός.
-Ταυτότητα δεν σας έδειξε;
-Μας έδειξε, αλλά στον υπόκοσμο ξέρετε πώς λειτουργούν αυτά τα κυκλώματα με τις ταυτότητες.
-Καλά-καλά, πηγαίνετε τώρα και την άλλη φορά να είστε περισσότερο προσεκτικοί. «Μπλε», πήγαινε κι εσύ στη δουλειά σου, δεν σε χρειάζομαι άλλο.
-Η γατούλα σας γαυγίζει, δεσποινίς;
-Όχι μόνο γαυγίζει, αλλά δαγκώνει κάτι ανάγωγους ενοχλητικούς σαν εσένα. Ξέρεις τι δαγκωνιές αφήνει; Μπλε.
-Εσείς κύριε με το μπλε εσώρουχο, προχωρήστε στο διάδρομο παρακαλώ να ανέβει ο κόσμος που περιμένει έξω.
-Έπρεπε να του το πει ο οδηγός, Λέλα μου, να προχωρήσει; Αλλά με τέτοιο χρώμα εσώρουχο τι διαγωγή περιμένεις;
-Γιε μου γύρισες; Μην κλαις. Έλα κοντά μου να σε αγκαλιάσω. Μα τι ρούχα είναι αυτά; Ραχήλ, φέρε τον μπλε χιτώνα στο παιδί να αλλάξει.
-Δηλαδή;
-Έχει μια φωνητική δυσμορφία. Όταν βλέπει μπλε μιλάει ανάποδα.
-Τι εννοείς;
-Ότι μιλάει με την αντίθετη φορά των λέξεων.
-Δεν διορθώνεται;
-Όχι Βασίλη μου. Το ψάξουμε παντού. Πρέπει να το αποδεχτούμε.
-Ο μικρός πώς το πήρε;
-Ευχάριστα. Όταν του συμβαίνει ξεκαρδίζεται στα γέλια. Μην σου πω ότι έχει γίνει το αγαπημένο του χρώμα.
-Μπορείς να υιοθετήσεις ένα κατοικίδιο; Προσπαθώ να βρω κάποιον να δεχθεί ένα αδέσποτο σκυλάκι που φιλοξενώ προσωρινά στο σπίτι μου.
-Αν είναι μπλε με μεγάλη μου χαρά.
-Κουρεύτηκες πάλι; Δεν πέρασαν ούτε δυο εβδομάδες από την προηγούμενη φορά.
- Συνέβη κάτι έκτακτο, ένα ανεπανάληπτο γεγονός. Ο κουρέας μού επεφύλαξε μία ευχάριστη έκπληξη.
-Δηλαδή;
- Σήμερα το πρωί, περνώντας έξω από το μαγαζί του, πριν καν μου πει καλημέρα, μου έδειξε μια μπλε κουρευτική μηχανή που κρατούσε στο χέρι του. Έλα μέσα, μου λέει. Τη δανείστηκα αποκλειστικά για σένα. Σου το είχα υποσχεθεί άλλωστε, κι εγώ κρατάω το λόγο μου.
-Αν δεν ήταν μπλε θα το κρατούσες στην αγκαλιά σου;
-Όχι
-Θα του έριχνες έστω μια τρυφερή ματιά;
-Όχι
-Θα το χάιδευες;
-Όχι
-Θα το έπαιρνες μαζί σου όπου και αν πήγαινες;
-Όχι
-Θα το έτρωγες;
-Ναι
-Λοιπόν;
-Ό,τι και αν κάνω είναι δικός μου λογαριασμός.
-Σε ακούω ανήσυχη. Τι συμβαίνει;
-Το μπλε, Θεανώ μου.
-Καμία βελτίωση;
-Όχι.
-Παραμένει ίδιο όπως το είδα τελευταία φορά;
-Ακριβώς.
-Το έχεις ακόμη κρεμασμένο;
-Όχι, δεν μπορώ να το βλέπω πια. Το πήγα στην αποθήκη.
-Τι να πω; Υπομονή, Θεανώ μου,υπομονή.
-Τον συλλάβατε;
-Ναι. Βρήκαμε το όπλο του εγκλήματος στο σπίτι του.
-Τι σας είπε;
-Τίποτα, βρισκόταν σε παραλήρημα.
-Τι έλεγε;
-Επαναλάμβανε συνέχεια τη λέξη «μπλε».