Φαινόταν να βρίσκεται σε κινητική αναταραχή καθισμένος στην πολυθρόνα του, μια δερμάτινη καφέ, με έντονα τα σημάδια της πολυχρησίας.
Τα μάτια του έκαναν μεγάλη προσπάθεια να εστιάσουν στο πρόσωπό μου.
-Καθίστε παρακαλώ, μου λέει και δείχνει μια καρέκλα ξύλινη, ντυμένη με βυσσινί ύφασμα, κάτω από ένα πεύκο.
-Τι ονειρεύεστε περισσότερο, ήταν η πρώτη του ερώτηση.
-Συνήθως αλσύλια, πάρκα, δάση, κήπους, πουλιά, του απαντώ.
Κάθε φορά που βλέπω, έστω εξ αποστάσεως, μέσω φωτογραφιών, καινούργια δουλειά του Νίκου Κακουλίδη, μεταφέρομαι σε ένα κόσμο όπου η πρόσληψή του ως επινοημένη πραγματικότητα γίνεται τρόπος επανεκκίνησης της νοηματικής επεξεργασίας ώστε η μεταφορά τού βλέμματος σε μορφές και τόπους ανοίκειους να λειτουργεί ως οπτική κάθαρση στον πληθωρισμό εικόνων που εισβάλλουν από παντού .
Ο καμβάς λοιπόν που ο Κακουλίδης στήνει τον κόσμο του για να συνομιλήσει μαζί μας, στον πυρήνα της οπτικής μας αντίληψης μας, είναι η αισθητική του πρόταση για την απελευθέρωση του βλέμματος από την υποβολή της εικονοποιημένης πραγματικότητας που κυριαρχεί στην σύγχρονη εποχή. Αυτής της αναπαραστατικής Εδέμ που μας χειραγωγεί και μας ευδαιμονεί ταυτόχρονα, προτείνοντας μια εσωτερική μεταστροφή που θα αποκαλύψει έναν κόσμο ονειρικό, προκλητικό και ανατρεπτικό. Με τα έργα του επανατοποθετεί την οπτική μας σε ένα κόσμο πέρα των πεπερασμένων ορίων της “αλήθειας” της ορατής πραγματικότητας.
Ο Κακουλίδης ζωγραφίζει με το βλέμμα προς τα εσωτερικά του τοπία, η ζωγραφική απεικόνιση του κόσμου, εξ αντανακλάσεως, είναι γκρίζα, σκοτεινή, αινιγματική, παράδοξη, μοναχική, συγχρόνως όμως παιγνιώδης της οπτικής αναπαραστατικής συμβατικότητας, αντιμέτωπη με ένα κοινό εκπαιδευμένο στην οικειότητα της άμεσης οπτικής εντύπωσης, Ένα επιβαρυμένο οπτικά κοινό που εκπλήσσεται και αντιδρά σ’αυτές τις εικόνες οι οποίες προκαλούν με τον αιφνιδιασμό της αινιγματικότητάς τους τον απεικονιστικό κόσμο στον οποίο έχει εθιστεί. Η συγκινησιακή φύση της εικόνας όμως βοηθά τον θεατή να υπερνικήσει τις λογικές συνειρμικές επιφυλάξεις και συναισθηματικές αντιφάσεις.
Η «συνομιλία» του καλλιτέχνη με το κοινό δεν περιορίζεται σε μια επικοινωνία μορφής και θεμάτων κατανοητών, εμπειρικών προσλήψεων, αλλά σε μια επέκταση της αντιληπτικότητας του βλέμματος που λειτουργεί στην κατανόηση της σχέσης δημιουργού και αποδέκτη, όπου η δυσπιστία, η ενόχληση, ο θαυμασμός, όλα αυτά μαζί, μπορούν να είναι ο κοινός τόπος αποδοχής μιας επικοινωνίας που δημιουργεί γέφυρες με καινούργια, πρωτότυπα υλικά, που διαρκώς, κι αυτό είναι το ενδιαφέρον, βρίσκονται σε διαρκή αμφισβήτηση, αποδοχή και διαλεκτική σχέση ανοιχτών λογαριασμών.
Πεπεισμένος ότι ο Κακουλίδης έχει πλέον κυριαρχήσει στα εκφραστικά του μέσα τελειώνω με κάποια λόγια που έγραψα πριν λίγα χρόνια και διατηρούν ακέραια την επικαιρότητά τους:
«Αυτόνομος, με δικούς του κανόνες, μας καλεί να τον επισκεφτούμε, κουβαλώντας το βαρύ διανοητικό φορτίο της καθημερινότητας. Οι εικόνες του υποδέχονται το βλέμμα μας απελευθερωτικά, η καλλιτεχνική συγκίνηση που μας προκαλεί, με τις παγιδευμένες, ακίνητες μορφές του, μας εμβαπτίζει σ'έναν αυτογενή κόσμο, δίνοντας τέλος στη νυχτική γαλήνη της μακάριας πραγματικότητας. Το ελλαμπές σκότος της ζωγραφικής του Νίκου Κακουλίδη μας προσφέρει τον δικό του εκπωματισμό της αλήθειας, ανάμεσα στις τόσες που προτείνονται και συνιστούν τον κόσμο μας. Μόνο που αυτή η αλήθεια, υπερούσια από τη μυστηριακή καταγωγή της, τα όριά της ανιχνεύονται πέρα από μουσειακά σύνορα της αποδεικτικής πραγματικότητας».
Προνοητικός καθώς είμαι, κάνω μελετημένα και προσεκτικά βήματα μέχρι να φτάσω στο στόχο μου, σίγουρος ότι το πλάνο μου δεν θα παρεκκλίνει από απρόβλεπτους παράγοντες και το σχέδιό μου θα πραγματοποιηθεί με απόλυτη επιτυχία.
Κι όμως ένα απόγευμα, ο κατεργάρης, ήρθε αθόρυβα πίσω μου, έσπρωξε το σκαμνί κάτω από τα πόδια μου κι έτρεξε προς την κουζίνα.
Όταν με άκουσε να βογκάω, πεσμένος στο πάτωμα του υπνοδωματίου μου, επέστρεψε, με πλησίασε, στην αρχή κάπως διστακτικά, κι άρχισε γλείφει τα χτυπημένα μου πλευρά.
Ευτυχώς δεν είχα περάσει τη θηλιά στο λαιμό μου.
Ευδιάθετος από την εύρεση του ονόματός του, επτά καθέτως με οκτώ γράμματα, στο στο σταυρόλεξο του διεθνούς κυκλοφορίας περιοδικού οινολογίας «Wine”, ως ένας από τους πιο διακεκριμένους sommelier στον κόσμο και αναμφισβήτητα ο καλύτερος στην Ελλάδα, ανοίγει ένα παγωμένο λευκό κρασί, εσοδείας 2016, που ο τίτλος «Ευγεσία» είναι γραμμένος με χρυσά γράμματα στην ετικέτα, παίρνει ένα πούρο από το humidor, πατάει το κουμπί You Tube στο τηλεκοντρόλ και παρακολουθεί, αφήνοντας συννεφάκια καπνού στον αέρα, τη συνέντευξη του με τα 75.584 views στον τηλεοπτικό σταθμό «Νέα Εποχή».
Όταν ακούει τον ήχο κλήσης του κινητού τηλεφώνου, με τον ύμνο αφιερωμένο στ’ όνομα του, ευγενική προσφορά του φίλου του συνθέτη Λικόφιλου, δεν το σηκώνει. Πατάει το pause στο τηλεκοντρόλ και απολαμβάνει τον μελωδικό χείμαρρο της μουσικής και τα λόγια που τρέφουν την ματαιοδοξία του, επιβεβαιώνοντας τον θρίαμβο του στον επαγγελματικό χώρο.
Ευμήχανος στην ονειρική αληθοφάνεια συνέχισε να πίνει με μικρές απολαυστικές γουλιές το κρασί του μέχρι που όλα έσβησαν όπως ακριβώς είχαν αρχίσει.
«Άγιε Χριστόφορε, να σε ‘χει ο Θεός πάντα καλά εκεί που βρίσκεσαι, να μας δίνεις την βοήθειά σου όταν σε χρειαζόμαστε».
Μέχρι στιγμής του πάνε όλα καλά.
Για να αποδείξει τον ισχυρισμό της, με μια κίνηση του χεριού της, συντρίβει τον ναό που έχει μπροστά της, φτιαγμένο με υλικά από το «Παίζω και μαθαίνω».
Ο πίνακας «My Great Grandmother» είναι του James Archer
Όταν δεν τα χρησιμοποιείς, γίνονται όμορφα στολίδια για τα έπιπλα του σπιτιού.
Είμαι έτοιμος για την Κυριακάτικη βόλτα μου. Έξω έχει έναν καυτό ήλιο, αφόρητο. Ντυμένος με ελαφρά ρούχα παίρνω το καπέλο μου που έχω αφήσει στον καναπέ. Από μέσα πετάγεται ένας λαγός.
Η έξοδός μου δεν αναβάλλεται. Μόνο που αυτή τη φορά θα είμαστε δύο.
Ο πίνακας
«Rabbit In Front Of The Mirror»
Michael Sowa
