Μετά το τέλος της προβολής της ταινίας του Τάκη Κανελλόπουλου «Ουρανός» μια μυστική παρόρμηση με οδήγησε στην απόφαση να παρακολουθήσω τις ταινίες του που δεν είχα δει, από τη δεύτερη λεγόμενη περίοδο της δημιουργίας του. Ενστικτωδώς ξεκίνησα με τη «Σόνια», μια παραγνωρισμένη ταινία, όπως κι άλλες αυτής της περιόδου. Ευτυχώς την βρήκα στο Υou Τube και την είδα στην τηλεόραση, συνδέοντας το καλώδιο HDMI με τον υπολογιστή μου.
Η συναισθηματική επίδραση της ταινίας ήταν ακαριαία. Η ικανότητα του σκηνοθέτη να επεξεργαστεί μια κοινότοπη μελοδραματική ερωτική ιστορία με απλά κινηματογραφικά μέσα, να φτιάξει μια χειροποίητη ταινία έντονου λυρισμού, ρομαντικού προσανατολισμού, με τέτοιο κινηματογραφικό ερωτισμό και ευαισθησία με κλόνισαν. Η αισθαντική σιωπή τού βλέμματος της μου δημιούργησε ένα μελαγχολικό ενθουσιασμό, ο οποίος με οδήγησε στην ανάγκη να αφιερώσω περισσότερο χρόνο για την πρόσληψή της. Η διέξοδος από την συγκινησιακή φόρτιση και η επιθυμία αναφοράς σ’αυτόν τον χαμένο κινηματογραφικό κόσμο, ήταν η αφορμή γι’αυτό το αυθόρμητο, πρόχειρο σημείωμα, το οποίο ελπίζω να λειτουργήσει ως υπενθύμιση ή ως πληροφορία πως υπάρχει μια ταινία εκλεπτυσμένου αισθησιασμού που αξίζει να διασωθεί από την επιβεβλημένη λήθη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου