7) Ένας δρυοκολάπτης με άνοια χτυπά τον τοίχο της αυλής μας.
Τικ-τοκ, τικ-τοκ, τικ-τοκ.
Μπροστά στον κίνδυνο της ασιτίας φροντίζουμε τη σίτισή του με δικές μας τροφές. Όλες όμως οι προσπάθειες μας αποτυγχάνουν. Κάθε φορά που τον πλησιάζουμε, βγάζει τη γλώσσα κοροϊδευτικά και αρνείται την προσφορά μας.
Για αυτό και εμείς, ως έσχατη λύση, αρχίζουμε να ραμφίζουμε τα δέντρα της αυλής, με μιμητικές κινήσεις, ελπίζοντας ότι η πράξη αυτή είναι ένας θεραπευτικός τρόπος να διορθώσουμε την απώλεια της μνήμης του, δίχως μέχρι τώρα ορατό αποτέλεσμα.
Θα συνεχίσουμε όμως μέχρι το μοιραίο τέλος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου