Το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς παίζουμε χαρτιά στο σπίτι μου, εγώ, ο χαρτοφύλακας, ο χαρτοκόπτης, ο χάρτινος τίγρης, ο χαρταετός, ο χαρτογιακάς, ο χαρτοπόλεμος, και το χαρτόμουτρο. Οι γυναίκες μας-κάποιοι από μας από μας είμαστε ακόμη συζευγμένοι- η χαρτορίχτρα, η χαρτομάντισσα, η χαρτοσήμανση, είναι στο διπλανό δωμάτιο και πίνουνε ρούμι, σκέτο. Ακούμε το γέλιο τους, αλλά συνεχίζουμε αφοσιωμένοι το χαρτοπαίγνιό μας. Τα χαρτόπουλά μας έχουν αμπαρωθεί στο υπνοδωμάτιο, δίχως να ακούγονται, μάλλον απορροφημένοι στην ηλεκτρονική τους ευδαιμονία.
Γνωρίζουμε ότι στο τέλος θα κερδίσει το χαρτόμουτρο, χαρτόλιθος πραγματικός, αλλά συνεχίζουμε την προσπάθειά μας, μέχρι τη στιγμή που ένας-ένας μένουμε ρέστοι.
Μ’αυτό τον τρόπο, την τήρηση του εθίμου, πιστεύουμε, και δεν έχουμε διαψευστεί μέχρι τώρα, ότι ο νέος χρόνος, που βρίσκεται ήδη προ των πυλών, θα μας βρει ακόμη μια φορά χαρτογραφημένους στην επικράτεια του ζην-συν-πλην και την επόμενη χρονιά, όταν δώδεκα η ώρα ακριβώς, θα εισβάλει ξανά νεόπνευστος και ελπιδοφόρος, και θα τον υποδεχθούμε με ευχές, ανταλλαγή φιλιών, άνοιγμα σαμπάνιας και παρατεταμένο χειροκρότημα.
"The Card Players" 1892
Paul Cezanne
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου