«Τελειώνω την ανάγνωση του βιβλίου του Γιώργου Σκαμπαρδώνη «Νοέμβριος», σηκώνομαι απ’την καρέκλα, κι αρχίζω να χειροκροτώ ενθουσιασμένος. «Μπράβο! Μπράβο!» φωνάζω, αδιαφορώντας αν ακούγομαι στον δρόμο απ’το ανοιχτό παράθυρο. Ακολουθεί παρατεταμένο χειροκρότημα, στην αρχή επιφυλακτικό, μετά ζεστό, αργότερα κι αυτό ενθουσιώδες, από τους αθέατους συναναγνώστες, οι οποίοι ήθελαν κι αυτοί να χειροκροτήσουν τελειώνοντας το βιβλίο, αλλά κάτι τους εμπόδιζε, μια σωματοφραγή, ένας φωνητικός αυτοπεριορισμός ας πούμε, βρίσκοντας στη δική μου χειρονομία, το απελευθερωτικό εναρκτήριο παράγγελμα, για να απελευθερώσουν την χαρά τους, ανακοινώνοντας την ευεργεσία που τους πρόσφεραν τα διηγήματα του Σκαμπαρδώνη.
Όλοι μαζί, παρόντες κι απόντες, αυτή τη στιγμή που χειροκροτούμε όρθιοι τον συγγραφέα, είμαι σίγουρος, ότι αυτός αποδέχεται την αυθορμησία μας, μ’ένα χαμόγελο ικανοποίησης, ψιθυρίζοντας συγκινημένος: «Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ», κεκλιμένος ελαφρά μπροστά, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης».
Αυτά έγραφα πριν λίγες μέρες, 17 Μάρτη 2019. Ο φίλος μου ο George Karagiannis με πληροφόρησε, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στη Ρόδο, για την δημοσιογραφική αρθρογραφία του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στην εφημερίδα «Τα Νέα», γνωρίζοντας την παθολογική μου αγάπη για τα διηγήματά του, την οποία κατέθεσα κατά περιόδους δημόσια, και γω έτρεξα να τη διαβάσω. Ευτυχώς σταμάτησα γρήγορα την ανάγνωση, από την εμετική διάθεση που μου προκαλούσαν οι απόψεις του, και έτσι γλύτωσα από ανεπιθύμητες συνέπειες των αναγνωστικών μου προθέσεων.
Πώς όμως ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διηγηματογράφους στη δημόσια αρθρογραφία του, χρησιμοποιεί ένα λόγο μονοσήμαντο, ιδεοληπτικό, ατεκμηρίωτο, δογματικό, ειρωνικό, φανατισμένο, εκμαυλιστικό, χειραγωγικό, λαϊκιστικό, κινδυνολογικό, προσβλητικό, ευτελή, απαξιωτικό, λοιδορητικό, αφοριστικό, εριστικό, σκοταδιστικό, στερεότυπο, δημαγωγικό, γεμάτο συχνόχρηστα κλισέ της τηλεοπτικής και διαδικτυακής αργκό, αλαζονικό, υπερβολικό, κατηχητικό, γραφικό,, συνθηματολογικό, ανορθολογικό, ισοπεδωτικό, λόγο που δαιμονοποιεί κάθε αντίθετη άποψη, ιδεολογικά, πολιτικά και γλωσσικά πρωτόγονο, χοντροκομμένο, αστόχαστο, κενολογικό;
Πώς ο αρθρογράφος Γιώργος Σκαμπαρδώνης τριχολογεί ενώ θεωρεί ότι υψηλογεί, πιστεύει ότι χρηστολογεί ενώ αχρηστολογεί, καινολογεί φανταζόμενος ότι καλλιλογεί, τερατολογεί πιστεύοντας ότι σπουδαιολογεί.
Πώς ένας διηγηματογράφος, που μας έδωσε από τα ομορφότερα διηγήματα της ελληνικής λογοτεχνίας, μετατρέπεται σε καρεκλορήτορα, ενταγμένο σ’ένα σύστημα εξουσίας, που γεννάει μιντιακές καρικατούρες;
Δημοσιεύτηκε στο facebook με το όνομα Σπύρος Παύλου
