ΜΙΣΕΛ ΦΑΪΣ "ΟΠΩΣ ΠΟΤΕ"

Αδυνατώ να βρω υποστηρικτικά λόγια που να τεκμηριώνουν με πειστικότητα και ακρίβεια την γνώμη μου για το τελευταίο βιβλίο του Μισέλ Φάϊς, «Όπως ποτέ». Αισθανόμενος βαθιά απογοήτευση τελειώνοντας τη νουβέλα, η επίγευση της ανάγνωσης επιδεινώνει την εκφραστική μου ικανότητα, η οποία δεν φημίζεται για την γλωσσική της επιμέλεια, ώστε να μην μπορώ να εκφράσω με ευθυέπεια και αναλυτική διάθεση τη συμπερασματική μου βεβαιότητα ότι πρόκειται για ένα λογοτεχνικό κείμενο που κυριαρχείται από  προβλέψιμες αφηγηματικές ευρεσιτεχνίες, επιτηδευμένους λεκτικούς ακροβατισμούς, επιβαρυμένο με στοιχεία αυτάρεσκης λογοτεχνικής ευρηματικότητας, πομπώδης κοινοτοπίες, μια προσομείωση κειμενικής αισθητικής.

Αυθαιρετώ λοιπόν, ελπίζοντας να διαψευστώ, δηλώνοντας ότι η αναμενόμενη καθοδική συγγραφική πορεία του Μισέλ Φάϊς είναι πλέον γεγονός.



ΜΙΣΕΛ ΦΑΪΣ "ΟΠΩΣ ΠΟΤΕ"
ΚΩΜΩΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΡΑΣΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΠΑΤΑΚΗ"

"Νοέμβριος"

Τελειώνω την ανάγνωση του βιβλίου, σηκώνομαι απ’την καρέκλα, κι αρχίζω να χειροκροτώ ενθουσιασμένος. «Μπράβο! Μπράβο!» φωνάζω, αδιαφορώντας αν ακούγομαι στον δρόμο απ’το ανοιχτό παράθυρο. Ακολουθεί παρατεταμένο χειροκρότημα, στην αρχή επιφυλακτικό, μετά ζεστό, αργότερα κι αυτό ενθουσιώδες, από τους αθέατους συναναγνώστες, οι οποίοι ήθελαν κι αυτοί να χειροκροτήσουν  τελειώνοντας το βιβλίο, αλλά κάτι τους εμπόδιζε, μια σωματοφραγή, ένας φωνητικός αυτοπεριορισμός ας πούμε, βρίσκοντας στη δική μου χειρονομία,  το απελευθερωτικό εναρκτήριο παράγγελμα, για να απελευθερώσουν την χαρά τους, ανακοινώνοντας  την ευεργεσία που τους πρόσφεραν τα διηγήματα του Σκαμπαρδώνη. 

Όλοι μαζί, παρόντες κι απόντες,  αυτή τη στιγμή που χειροκροτούμε όρθιοι τον συγγραφέα, είμαι σίγουρος, ότι αυτός αποδέχεται την αυθορμησία μας, μ’ένα χαμόγελο ικανοποίησης, ψιθυρίζοντας συγκινημένος: «Σας ευχαριστώ, σας ευχαριστώ πολύ», κεκλιμένος ελαφρά μπροστά, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης.


"Νοέμβριος"
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΚΑΜΠΑΡΔΩΝΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ

Κάθε βράδυ, όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι, λίγο πριν κοιμηθώ, ακούω το ασανσέρ να μπαίνει σε λειτουργία. Από τις μετρήσεις που έχω κάνει, σε άλλα σπίτια, υπολογίζω, από το χρόνο που διαρκεί ο θόρυβος, ότι προορισμός του είναι ο τρίτος όροφος. Όταν ο θόρυβος σταματήσει, ας δεχθούμε για την οικονομία και την αληθοφάνεια της αφήγησης, στον τρίτο όροφο, αφουγκράζομαι, μέσα στην ησυχία της νύχτας, ν’ακούσω την πόρτα να ανοίγει, αλλά δεν ακούω τον παραμικρό ήχο, αν και το ομολογώ, ότι λόγω αποστάσεως αυτό είναι αρκετά δύσκολο. Το ίδιο όμως συμβαίνει όταν το ασανσέρ επιστρέφει στο ισόγειο, όπου βρίσκεται το διαμέρισμά μου. Δεν ακούω κάποιον να ανοίγει ή να κλείνει την πόρτα, μέχρι που το ασανσέρ επιστρέφει ξανά στον τρίτο όροφο. Αυτή η διαρκής κίνηση συνεχίζεται σε όλη τη διάρκεια την νύχτας, με σταθερές χρονικά παύσεις, γεγονός που διαπιστώνω ως αυτήκοος μάρτυρας. Έχω ανήσυχο ύπνο, που με κάνει να ξυπνώ, δίχως να σηκώνομαι από το κρεβάτι, διότι όσες φορές το επιχείρησα, όχι για να κατασκοπεύσω τη σκοτεινή διαδρομή τού ασανσέρ, αλλά για να καπνίσω ένα τσιγάρο, το οποίο έλπιζα ότι θα με οδηγούσε στις αγκάλες του Μορφέως το αποτελέσμα είναι ακριβώς αντίθετο από αυτό που περιμένω, οδηγώντας με σε μια άυπνη νύχτα, που έχει καταστροφικές επιπτώσεις στην επαγγελματική μου απόδοση. Το πρωί, με την ανατολή τού ήλιου, παύει κάθε θόρυβος, η ησυχία επανέρχεται,  με το σήμα της αφύπνισης του κινητού μου να δίνει το εγερτήριο παράγγελμα στην κανονικότητα της μέρας.

Ενοχλούμαι φυσικά από τον θόρυβο, αλλά τώρα πια τον έχω συνηθίσει. Αυτό που δεν μπορώ ν’αποδεχτώ είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν ενώ κατοικώ σε μονοκατοικία.



"Elevator Door" 2006
Dan Witz

BURNING Lee Chang-dong

Υπάρχουν ταινίες που παρ’όλη την εξαιρετική φιλμική τους διαύγεια, δεν τους αποδίδεται η απαραίτητη προσοχή, με αποτέλεσμα να συνθλίβονται στην ομοιομορφία του κινηματογραφικού ανταγωνισμού. Η αφομοίωσή τους από τα κριτήρια του φιλμικού κριτικού λόγου και τους κανόνες της κινηματογραφικής αφήγησης, τα οδηγούν εκτός κάδρου ακόμη και από θεατές που παρακολουθούν επιμελώς την κινηματογραφική εξέλιξη και διαθέτουν την επάρκεια για να διακρίνουν, να στοχεύσουν με τον σχολιασμό τους ταινίες που τα φιλμικά στοιχεία τους δεν εντάσσονται στους όρους της κινηματογραφικής ορθότητας.
Το «Burning» είναι μια ταινία που ξεφεύγει από την οριοθέτηση του φιλμικού ορισμού, ταινία που η ιδιαιτερότητα της προσδιορίζεται από τον αφηγηματικό υπαινιγμό της φιλμικής γλώσσας, που δεν εστιάζεται σ’αυτό που αποτυπώνει η κάμερα στα περιοριστικά όρια της οθόνης, αλλά σ’αυτά που δεν λέγονται, αλλά διαχέονται υπαινικτικά μέσα από την εξέλιξη της ιστορίας. Το φιλμ είναι μια οπτική απορία, για την δυνατότητα της αφήγησης να διηγηθεί ως αληθινή μια ιστορία στα όρια της κινηματογραφικής γλώσσας. Αυτό που μας διηγείται ο αφηγητής ως αληθινό, υπάρχει στην πραγματικότητα, ή πρέπει να ξεχάσουμε ότι δεν υπάρχει ως πραγματικότητα, για να απολαύσουμε την ιστορία που μας αφηγείται;
Τη στιγμή που η Shin Hae-mi ξεφλουδίζει ένα πορτοκάλι που δεν υπάρχει, δείχνοντας το ταλέντο της στην παντομίμα, μπροστά στον Lee Jong-su, σύμφωνα με τη μετάφραση των Γιώργου Βουδικλάρη - Θανάση Δούβρη στο βιβλίο «Ο ελέφαντας εξαφανίζεται», του Χαρούκι Μουρακάμι, λέει: «Το ζήτημα δεν είναι να κάνεις τον εαυτό σου να πιστέψει ότι πράγματι υπάρχει εκεί ένα πορτοκάλι, αλλά πρέπει να ξεχάσεις ότι δεν υπάρχει». Πάνω σ’αυτό τον καταγωγικό ορισμό της αφήγησης στήνεται η ταινία του Lee Chang-dong Ξεκινώντας από αυτή την ιδέα ο σκηνοθέτης στήνει ένα χαρισματικό, αριστοτεχνικό σχόλιο για τη σκοτεινή πλευρά της πραγματικότητας, με τις εκφάνσεις και τις παρεκκλίσεις της, την αποξένωση, τα σκοτάδια της ψυχής, με τρόπο υποβλητικό και διεισδυτικό, έναν κόσμο που δεν θέλει να ξεχάσει αυτό που του έχουν διηγηθεί ότι υπάρχει, και προσπαθεί να ταΐσει ανύπαρκτες γάτες, να τρέχει να δει αν ο αχυρώνας καίγεται, να προσπαθεί να μάθει αν υπήρχε πηγάδι στο πατρικό του σπίτι, θέτοντας την πραγματικότητα ως επικύρωση της αλήθειας της διήγησης, απορρίπτοντας κάθε αμφισημία και αμφιβολία του αφηγηματικού λόγου. Μέσα από μια διαρκή εκκρεμότητα, ο φιλμικός κόσμος δίχως εντάσεις και απειλές, με ελαφρότητα, χαλαρότητα, αλλά με υποβλητικό κινηματογραφικό ρυθμό, παρουσιάζει στην οθόνη την ψευδαίσθηση του φαίνεσθαι και του είναι, μέσα από ένα παζλ επιθυμιών, εγκατάλειψης, εξαφανίσεων και αινιγματικών προσώπων.
Το «Burning” είναι μια ταινία που τα πάθη δεν μεγαλοστομούν, υπονοούνται και αποκρύπτονται από το κινηματογραφικό κάδρο, εμφυτεύοντας ένα απροσδιόριστο φαίνεσθαι της πραγματικότητας, άφατο και άρρητο, που δεν συνομιλεί με την κινηματογραφική παράδοση, αλλά με την ανάγκη της καταβύθισής μας στα γριφώδη, αλλά τόσο ευεργετικά μονοπάτια της αφηγηματικής πραγματικότητας.



Σκηνοθεσία Lee Chang-dong

Σενάριο Oh Jung-mi , Lee Chang-dong

Πρωταγωνιστούν 

Yoo Ah-in

Steven Yeun

Jeon Jong-seo

Μουσική Mowg

Σκηνοθεσία Lee Chang-dong

Σενάριο Oh Jung-mi , Lee Chang-dong

Πρωταγωνιστούν 

Yoo Ah-in

Steven Yeun

Jeon Jong-seo



Μουσική Mowg

 

Ο ΦΛΟΡΕΝΤΙΝ ΣΟΥΣΑΜΙ ΑΚΟΥΕΙ ΤΡΑΓΚΑ(ΤΡΙΤΗ ΕΚΔΟΧΗ)

Ο Φλορεντίν Σουσάμι το πρωί της Τετάρτης, 13 Φλεβάρη 2019, πληροφορείται πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν ότι η περίοδος περιστροφής της γης περί τον άξονά της είναι 24 ώρες, 56 λεπτά και 4,09 δευτερόλεπτα, και ότι εκτός από την ημερήσια περιστροφής της γύρω από τον άξονά της, η Γη κάνει και μία ετήσια περιφορά γύρω από τον Ήλιο, που διαρκεί 365,2564 μέσες ηλικιακές ημέρες, δηλ. 365 μέρες, 5 ώρες, 48 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα. 

Απογοητευμένος από την είδηση, βάζει σε λειτουργία τη μηχανική τυφλόμυγα, που κατασκεύασε με τόση προσπάθεια, υπομονή και επιστημονική γνώση, την αφήνει να πετάξει, ελεύθερη τώρα πια, στον ομορφοφτιαγμένο ουρανό, ανοίγει το ραδιόφωνο κι ακούει Γιώργο Τράγκα.