ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Ο κόσμος που αφηγούμαι στις μικρές μου ιστορίες, με αδυναμίες γραμματικές, συντακτικές, προχειρότητα και αδεξιότητα, κάποτε θα πάψει να υπάρχει. Ξέρω ότι  ο γλωσσικός κόσμος είναι θνητός. Υπάρχει μόνο όταν γράφεται, όταν κάποιος αφηγείται την ύπαρξή του ως «αντικόσμου» του κόσμου. Κάποια στιγμή θα χαθεί, όπως κάποτε γεννήθηκε. Αυτή είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία του. Η μοίρα της θνητότητας του, το τέλος της προσωπικής γραφής. Η κατάληξη που οδηγεί στο θάνατο του λόγου. Γνωρίζω ότι δεν μπορώ να αποφύγω το τέλος. Έτσι σιγά σιγά αποδέχομαι το ανέφικτο. Τη φθορά της γλωσσικής αφήγησης, που η διαχείριση της χαρακτηρίζει την πορεία κάθε γλωσσικού αντιπροσώπου. Μόνο που, αρκετές φορές, η φιλοδοξία και η έπαρση δεν σε αφήνει να το αντιληφθείς, φτάνοντας στο σημείο να ασελγείς πάνω στο νεκρό σώμα της γλώσσας και των ιδεών.

Αφού το τέλος του κόσμου που διηγούμαι είναι αναπόφευκτο, πρέπει να επινοήσω έναν άλλο κόσμο που θα χαθεί μαζί μου, ως μέρος της ύπαρξής μου. Αυτή η ακροτελεύτια πράξη, θα είναι ο αποχαιρετισμός, το αφηγηματικό μου νεύμα, σ’έναν κόσμο που χάθηκε για πάντα. Το κλείσιμο του ματιού σ’αυτούς που επιμένουν στη διάρκεια και τη μονιμότητα της γλωσσικής τους απεικόνισης. Μόνο μη φτάσω στο σημείο να γελοιοποιηθώ με επαναλήψεις και υποκατάστατα. 

Βραδάκι 12.03.2016

Η φωτογραφία είναι δική μου