Ο χωρισμός, ο αποχαιρετισμός, η χαμένη αθωότητα. Η θλίψη είναι ο κύκλος, τα βήματα, η σκιά στο πρόσωπο. Τ'απλωμένα χέρια, υψωμένα, λυγισμένα, η έκφραση του σώματος. Τα σκουπισμένα δάκρυα, το ατάραχο βλέμμα, ανέκφραστο, πικρό. Ωστόσο ονειροπόλο, μα τόσο απελπισμένο. Ο εγκλωβισμός της ψυχής σ’αυτό το λυτρωμένο σώμα. Η σκέψη περιορισμένη στην περίμετρο του μυαλού, τα φυλακισμένα συναισθήματα. Η διαφυγή από τη φυλακή του προγραμένου μέλλοντος. Μέλλον χωρίς εκπλήξεις παραμένει πάντα παρόν. Αδιάφορο και ισοπεδωτικό. Δίχως εναγκαλισμούς ονείρων και ανιχνεύσεις ουτοπιών.
Απογευματάκι Κυριακής. Λίγα ακόμα λόγια το βραδάκι.
2 σχόλια:
Μα πού πήγε το σχόλιό μου;
Κι όμως ήμουν βέβαιη ότι σας έγραψα.
Δεν παίρνω όρκο ότι πάτησα "δημοσίευση¨.
Εν ολίγοις, σας έλεγα ότι χάρη στην επιμονή σας είδα το IN BLOOM.
Και μου άρεσε κιόλας.
Άπαιχτη η φιλενάδα (Άκα) που μιλούσε κυριολεκτικά με τα μάτια.
Οι φίλοι
Πήγαιναν τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,
Τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα,
Ταξιδεύαν μου - αμίλητοι οι φίλοι
στον αέρα.
Είπα: οι φίλοι μου!... Η ζωή μου τρέμει-
Οι τελευταίοι πάν' μονάχοι τους οι τόποι
Άπιαστοι οι γνωριμίες μου ανέμοι
κι οι ανθρώποι.
Όνειρο ήταν, ήταν πλάνη το πώς
Ζούμε, φτάνει η ζωή μας φίλους νάχει,
Χώρια ή αντάμα πάμε, όπως
και μονάχοι.
Όπως τα σύγνεφα έρημα στο δείλι,
τα βουνά βουβά στην ατμοσφαίρα.
Όπως αμίλητοι πάνε οι φίλοι μου
Στον αέρα ...
(Γιάννης Σκαρίμπας)
http://www.youtube.com/watch?v=7sujO7xYHwc#t=24
Καλησπέρα σας.
Δεν πατήσατε. Την πατήσατε!
Πέρα απ'αυτό, χαίρομαι που σας άρεσε η ταινία. Χαρείτε όμως και σεις, γιατί μου άρεσε το τραγούδι της Χαρούλας, αλλά πιο πολύ ο αγαπημένος μου, Γιάννης Σκαρίμπας.
Σας χαιρετώ
Δημοσίευση σχολίου