Ο Θανάσης Βαρουφάκης και ο Ντίνος Καμπουράκης ήταν φίλοι από μικρά παιδιά. Δεν τους χώριζαν πολιτικές πεποιθήσεις, ιδέες, σεξουαλικές προτιμήσεις, η κοινωνική τους θέση, η
αισθητική προσέγγιση του κόσμου, η γνώση, τα βιβλία, οι ενδυματολογικές
επιλογές, οι παρέες, οι φιλίες, η επαγγελματική αποκατάσταση, η οικογένεια, τα
παιδιά. Υπήρχε, όμως, μια ουσιαστική, υπαρξιακή ας την ονομάσουμε, διαφορά μεταξύ των δύο φίλων. Ο Ντίνος Καμπουράκης ήταν ανύπαρκτος. Δεν
υπήρχε.
Το γεγονός ότι ήταν ανύπαρκτος, δεν εμπόδισε τους κοινούς
φίλους τους να καταδικάσουν την απουσία του Ντίνου Καμπουράκη από την κηδεία
του Θανάση Βαρουφάκη. Επικριτικοί σε βαθμό μνησικακίας προς τον οιονεί απόντα
Καμπουράκη αναθυμήθηκαν τις οικονομικές ευεργεσίες του Θανάση στο Ντίνο, τις
αξέχαστες οινοποσίες τους, τη συντροφιά των οικογενειών τους, τις καλοκαιρινές
διακοπές τους, τις πλάκες με τους φίλους, τα καυστικά τους σχόλια , την
εξυπηρέτηση του Θανάση στον Ντίνο όταν αντιμετώπιζε επαγγελματικές δυσκολίες, τις από
κοινού μοιχείες τους. Εδώ χαμήλωναν οι τόνοι της συζήτησης. Εκ των δύο απόντων
φίλων οι επικρίσεις στρέφονταν αναφανδόν στο Ντίνο, δίχως να βρεθεί κάποιος να
τον υπερασπιστεί, λες και θα βεβήλωναν την μνήμη του Βαρουφάκη. Τούτων ούτως εχόντων
τι ποιητέον; Κατέληξαν στο προφορικό ανακοινωθέν, ομοφώνως ψηφισθέν απ’ όλους
τους παρευρισκομένους στη εξόδιο ακολουθία, ότι ο Ντίνος Καμπουράκης καταδικάζεται στη λήθη.
Ο πίνακας είναι του Δημήτρη Μυταρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου