Γράφει ο Γιάννης Χάρης: "Της Κικής Δημουλά τής κατέλαβαν οι ξένοι την Κυψέλη, του Γιάννη Ξανθούλη τού καταλαμβάνουν κάθε Κυριακή την πλατεία Κάνιγγος, όχι οι ξένοι γενικά αλλά «ΟΛΗ η πρώην Σοβιετική Ένωση». Ειδικότερα, μεσόκοπες κυρίες που μιλούν τη γλώσσα, λέει, του Τσέχοφ και του Στάλιν, αλλά και «τα σύγχρονα “πουτανίστικα” ρώσικα», κάτι «κυρίες που συμπτωματικά ΟΛΕΣ γνωρίζουν από νοσηλεία, έχουν διπλώματα φιλοσοφίας και μηχανοδηγών τρένων, άδεια οδήγησης πυραύλων, τελειόφοιτες ωδείων στο τμήμα κλασικού τραγουδιού και πολλές με ειδικές σπουδές στο πιάνο και κυρίως στην ΑΡΠΑ… Έλεος!» Τα κεφαλαία, του Γ.Ξ.: το «ΟΛΕΣ», ειρωνείας σημαντικό· το «ΑΡΠΑ», ξαφρίσματος δηλωτικό, για όσους δεν κατάλαβαν το σκέτο «πιάνο». Επίσης και το «Έλεος!» είναι του Γ.Ξ. Γιατί το δικό μου θα το γράψω εγώ τώρα με κεφαλαία: ΕΛΕΟΣ!
Έλεος, όταν ο κύριος αυτός κάνει τάχα σάτιρα και χιούμορ και βγάζει το ψωμί του με το να χλευάζει και να κατασυκοφαντεί αυτές τις γυναίκες που κουβαλούν· τον σταυρό του εκπατρισμού και της εξαθλίωσης, παραστέκοντας και ξεσκατίζοντας τους ανήμπορους γερόντους μας.
Στο ίδιο άρθρο, πάντα στην εφημερίδα μας (10/8), έπειτα από τις πουτάνες και κλέφτρες, παρελαύνουν οι άλλοι, οι πλούσιοι Ρώσοι, που μας έρχονται τουρίστες, και, για να είναι πλούσιοι, θα είναι μαφιόζοι κτλ. Αλλά δεν έχει νόημα να επιμείνουμε στις εμμονές του Γ.Ξ.
Λέω «εμμονές», γιατί περσινό μόλις άρθρο του, στην απεργιακή Ελευθεροτυπία (7.7.12), τον ίδιο στόχο είχε:
«Οι κοινωνιολόγοι μπορούν να απαντήσουν ίσως γιατί τα αγόρια από την πρώην αλησμόνητη Σοβιετική Ένωση διαθέτουν τόσο εκπαιδευμένη όσφρηση στο πολύτιμο μέταλλο, ακόμη κι αν διακοσμεί ένα ασήμαντο κουταλάκι γλυκού… Βεβαίως, έχουν και την αμέριστη βοήθεια των “πιστών οικονόμων” μαμάδων ή συζύγων τους, που βοηθούν στη μακροζωία των Ελλήνων γερόντων και όχι μόνο. […] Τέλος πάντων, αηδιάζω για το πώς ξεπέσαμε στην ανάγκη αυτών των μαϊμούδων απογόνων των ένδοξων (το πάλαι) “γεωργιανών μπαλέτων”, που θαυμάζαμε».
Όχι, ούτε σκέτα χυδαιότητα είναι πια αυτό, ούτε ρατσισμός· είναι μικρότητα ψυχής, αξιοδάκρυτη μιζέρια, και ούτε καν μισανθρωπία ––απανθρωπία!
Και ντρέπομαι και πάλι που χρειάστηκε να ξανασχοληθώ με τα γραπτά του κυρίου Ξανθούλη, έπειτα από τα υπερασπιστικά της θανατικής ποινής, τη μια, τα λαϊκίστικα ισλαμοφοβικά, την άλλη. Είναι όμως κάτι σαν ξόρκι, σαν να πετάς τη γλίτσα αποπάνω σου, αυτή που σου κάθεται αμέσως και σε πνίγει, με το που πιάνεις μόνο και διαβάζεις… Στοιχειώδης υγιεινή, εντέλει.
[1] Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, σε αντίστοιχη περίπτωση, Ελληνίδα μάνα να λέει στο δίχρονο κοριτσάκι της, που είναι δίπλα της, που το κρατάει απ’ το χέρι, που δεν το φωνάζει δηλαδή απ’ την άλλη άκρη της αυλής κτλ., να του λέει λοιπόν: «Ω Μαρία…», έστω: «Αχ Μαρία, κοίτα εδώ!» Θα πει: Μωρό μου / Μωρουδάκι μου / Κοριτσάκι μου, και διάφορα άλλα σχετικά ––σπανιότερα το όνομα, που τότε θα είναι Μαράκι (μου) ή όποιο άλλο υποκοριστικό. Είναι όμως γενικότερο το θέμα με τη χρήση μικρών ονομάτων: προσεχώς."
2 σχόλια:
O Ξανθούλης τι έκανε για να κοσμεί αυτό το ...άλμπουμ; Χαμπάρι δεν πήρα.
Γράφει ο Γιάννης Χάρης:
"Της Κικής Δημουλά τής κατέλαβαν οι ξένοι την Κυψέλη, του Γιάννη Ξανθούλη τού καταλαμβάνουν κάθε Κυριακή την πλατεία Κάνιγγος, όχι οι ξένοι γενικά αλλά «ΟΛΗ η πρώην Σοβιετική Ένωση». Ειδικότερα, μεσόκοπες κυρίες που μιλούν τη γλώσσα, λέει, του Τσέχοφ και του Στάλιν, αλλά και «τα σύγχρονα “πουτανίστικα” ρώσικα», κάτι «κυρίες που συμπτωματικά ΟΛΕΣ γνωρίζουν από νοσηλεία, έχουν διπλώματα φιλοσοφίας και μηχανοδηγών τρένων, άδεια οδήγησης πυραύλων, τελειόφοιτες ωδείων στο τμήμα κλασικού τραγουδιού και πολλές με ειδικές σπουδές στο πιάνο και κυρίως στην ΑΡΠΑ… Έλεος!» Τα κεφαλαία, του Γ.Ξ.: το «ΟΛΕΣ», ειρωνείας σημαντικό· το «ΑΡΠΑ», ξαφρίσματος δηλωτικό, για όσους δεν κατάλαβαν το σκέτο «πιάνο». Επίσης και το «Έλεος!» είναι του Γ.Ξ. Γιατί το δικό μου θα το γράψω εγώ τώρα με κεφαλαία: ΕΛΕΟΣ!
Έλεος, όταν ο κύριος αυτός κάνει τάχα σάτιρα και χιούμορ και βγάζει το ψωμί του με το να χλευάζει και να κατασυκοφαντεί αυτές τις γυναίκες που κουβαλούν· τον σταυρό του εκπατρισμού και της εξαθλίωσης, παραστέκοντας και ξεσκατίζοντας τους ανήμπορους γερόντους μας.
Στο ίδιο άρθρο, πάντα στην εφημερίδα μας (10/8), έπειτα από τις πουτάνες και κλέφτρες, παρελαύνουν οι άλλοι, οι πλούσιοι Ρώσοι, που μας έρχονται τουρίστες, και, για να είναι πλούσιοι, θα είναι μαφιόζοι κτλ. Αλλά δεν έχει νόημα να επιμείνουμε στις εμμονές του Γ.Ξ.
Λέω «εμμονές», γιατί περσινό μόλις άρθρο του, στην απεργιακή Ελευθεροτυπία (7.7.12), τον ίδιο στόχο είχε:
«Οι κοινωνιολόγοι μπορούν να απαντήσουν ίσως γιατί τα αγόρια από την πρώην αλησμόνητη Σοβιετική Ένωση διαθέτουν τόσο εκπαιδευμένη όσφρηση στο πολύτιμο μέταλλο, ακόμη κι αν διακοσμεί ένα ασήμαντο κουταλάκι γλυκού… Βεβαίως, έχουν και την αμέριστη βοήθεια των “πιστών οικονόμων” μαμάδων ή συζύγων τους, που βοηθούν στη μακροζωία των Ελλήνων γερόντων και όχι μόνο. […] Τέλος πάντων, αηδιάζω για το πώς ξεπέσαμε στην ανάγκη αυτών των μαϊμούδων απογόνων των ένδοξων (το πάλαι) “γεωργιανών μπαλέτων”, που θαυμάζαμε».
Όχι, ούτε σκέτα χυδαιότητα είναι πια αυτό, ούτε ρατσισμός· είναι μικρότητα ψυχής, αξιοδάκρυτη μιζέρια, και ούτε καν μισανθρωπία ––απανθρωπία!
Και ντρέπομαι και πάλι που χρειάστηκε να ξανασχοληθώ με τα γραπτά του κυρίου Ξανθούλη, έπειτα από τα υπερασπιστικά της θανατικής ποινής, τη μια, τα λαϊκίστικα ισλαμοφοβικά, την άλλη. Είναι όμως κάτι σαν ξόρκι, σαν να πετάς τη γλίτσα αποπάνω σου, αυτή που σου κάθεται αμέσως και σε πνίγει, με το που πιάνεις μόνο και διαβάζεις… Στοιχειώδης υγιεινή, εντέλει.
[1] Δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς, σε αντίστοιχη περίπτωση, Ελληνίδα μάνα να λέει στο δίχρονο κοριτσάκι της, που είναι δίπλα της, που το κρατάει απ’ το χέρι, που δεν το φωνάζει δηλαδή απ’ την άλλη άκρη της αυλής κτλ., να του λέει λοιπόν: «Ω Μαρία…», έστω: «Αχ Μαρία, κοίτα εδώ!» Θα πει: Μωρό μου / Μωρουδάκι μου / Κοριτσάκι μου, και διάφορα άλλα σχετικά ––σπανιότερα το όνομα, που τότε θα είναι Μαράκι (μου) ή όποιο άλλο υποκοριστικό. Είναι όμως γενικότερο το θέμα με τη χρήση μικρών ονομάτων: προσεχώς."
Δημοσίευση σχολίου