Πέμπτη, Μαΐου 16, 2013

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΟΜΟΡΦΟΣ


Κουράστηκα να βλέπω το θαυμασμό στα βλέμματα των ανθρώπων στο  πέρασμά μου. Η στρογγυλοποίηση των χειλιών τους, καθώς προφέρουν το δυσβάσταχτο επιφώνημα θαυμασμού, όταν με βλέπουν, μου προκαλεί συνειρμούς που δεν χρειάζεται να κατονομάσω, σ’ένα κείμενο που προσπαθεί, τουλάχιστον, να τηρήσει τους κανόνες κοινωνικής ευπρέπειας
Βαρέθηκα την αλαζονεία της ομορφιάς.
Δεν θέλω να δείχνω μια επίπλαστη μετριοφροσύνη. Ως γνωστόν, η μετριοφροσύνη είναι ιδιότητα και προτέρημα των σωματικά στερημένων.
Δεν θέλω να αναφέρομαι, πια, στο ευχολόγιο των αδιάφορων ζηλωτών μου
(αχ να ήμουν σαν τον «Kouklo»!*).
Θα πάψω να θεωρούμαι πρότυπο σωματικής διάπλασης, σαν εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε.
Η έμφυτη ιδιότητά μου, της αυταρέσκειας, θα αποτελέσει παρελθόν.
Θα αποφύγω την μνησικακία των ανταγωνιστών μου.
Είμαι μεγαλόψυχος και θέλω ν’αφήσω το δρόμο ανοιχτό στους επιγόνους μου.
Θα πάψω να είμαι προσωπικότητα και θα γίνω πρόσωπο, σαν όλους εσάς.
Κουράστηκα να βλέπω, στη χολωμένη ίριδα των αρσενικών, την καλοσχεδιασμένη μορφή μου, σαν εμπρηστικό μηχανισμό στα θεμέλια της πεζής και άχρωμης ζωής τους.
Η επιθυμία διεκδίκησης μου μ’έχει οδηγήσει σε ψευδείς εξομολογήσεις.
Δεν μου αρέσει να βλέπω νικημένους ανταγωνιστές, με γερτό κεφάλι και σκυφτούς ώμους, να βαδίζουν ταπεινωμένοι, ψιθυρίζοντας ακατανόμαστες λέξεις ή ολόκληρες φράσεις για την αισθητική μου υπεροχή.
Ο καταρρακωμένος αντίπαλος μου προκαλεί αποστροφή. Άλλωστε, αυτός αποφάσισε να βρεθεί απέναντί μου.
-Δεν πειράζει, μια μάχη ήταν που χάθηκε. Η έκβασή της ήταν προδιαγεγραμμένη, ο αγώνας είχε λήξει πριν ακόμα αρχίσει, θα μπορούσα να του πω, αλλά τα λόγια παρηγοριάς είναι κάτι ακατάληπτο για μένα.
Η αποδοχή της ήττας από έναν ανώτερο αντίπαλο είναι ιδιότητα του αξιοπρεπούς ηττημένου.
Θέλω να διατηρήσω στο υπόλοιπο της ζωής μου την ανωνυμία μου.
Θέλω να είμαι ένας σαν εσάς!

* «kouklos» είναι το nickname μου, στην πιάτσα των προνομιούχων, που είχαν την τιμή να με συναντήσουν, έστω και μια φορά στη ζωή τους



6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Είστε δηλαδή, αυτό που λένε νέος, ωραίος, έξυπνος και ...μετριόφρων!
Τέλος στη δικτατορία της ομορφιάς (σας) -ή, πιο σωστά, του αφηγητή.


Πέθανα για την Ομορφιά

Πέθανα για την Ομορφιά - και πάνω
Που είχα βολευτεί μέσα στον Τάφο
Που πέθανε για την Αλήθεια Κάποιος, έμπαινε
Σε διπλανό Δωμάτιο -

Με ρώτησε ψιθυριστά "Τι έφταιξε";
"Η Ομορφιά", του απάντησα -
"Σ' εμένα - η Αλήθεια - Όμοια τα Δυο -
Είμαστε, Αδέρφια", είπε -

Κι έτσι, σαν Συγγενείς, μιας Νύχτας -
Τα λέγαμε απ' τα Δώματά μας -
Βρύα ώσπου έφτασαν στα χείλη μας -
Και σκέπασαν - τα ονόματά μας -

(Από την ποιητική συλλογή της Emily Dickinson "Το ανεξάντλητα Σημαίνον", Επιλογή - Μετάφραση - Πρόλογος: Έλλη Συναδινού, Εκδόσεις ΙΔΕΟΓΡΑΜΑ, 2006)


Αργύρης Χιόνης: Δεν έχω άλλη άμυνα απέναντι σ' αυτή την άσπλαχνη ομορφιά.

κ.κ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Πιάσατε το νόημα.
Για να σας επιβραβεύσω σας προσφέρω το υπέροχο αυτό τραγούδι που μου τραγουδούσε η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο αδελφός μου, οι θείοι μου, οι θείες μου, οι γείτονες, οι συμμαθητές μου, οι δάσκαλοί μου, οι περαστικοί που με συναντούσαν στο δρόμο, οι θεατές των κινηματογράφων, γηπέδων, και τόσοι άλλοι, όταν ήμουν μικρός.
http://www.youtube.com/watch?v=GaodvoSU-aE

Ανώνυμος είπε...

Πληρωμένη απάντηση:
Το τραγούδι είναι ο Ύμνος της περίπτωσής σας.
Πολύ χάρηκα που σας το τραγουδούσαν όλοι. Εσείς δεν το τραγουδούσατε στον εαυτό σας;
Ως επιβεβαίωση, ας πούμε...

κ.κ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Για μένα ήταν κάτι αυτονόητο. Άφηνα να το απολαμβάνουν οι άλλοι!

Ανώνυμος είπε...

Την ομορφιά οι πάντες αγάπησαν, τον δε ωραίο κανείς.

Φτάνοντας στο Ζαμπέτα (από τον Ανδρεάδη), νομίζω ότι μόνο το όνομα αλλάζει.
https://www.youtube.com/watch?v=DSn0NXhzBNc

κ.κ.

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ είπε...

Τι να σας πω. Αυτά, ίσως, ισχύουν για τους άλλους. Εμένα δεν με αγγίζουν και είμαι ευτυχής.
Καλή σας νύχτα!