ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΟΜΟΡΦΟΣ

Κουράστηκα να βλέπω το θαυμασμό στα βλέμματα των ανθρώπων στο  πέρασμά μου. Η στρογγυλοποίηση των χειλιών τους, καθώς προφέρουν το δυσβάσταχτο επιφώνημα θαυμασμού, όταν με βλέπουν, μου προκαλεί συνειρμούς που δεν χρειάζεται να κατονομάσω, σ’ένα κείμενο που προσπαθεί, τουλάχιστον, να τηρήσει τους κανόνες κοινωνικής ευπρέπειας

Βαρέθηκα την αλαζονεία της ομορφιάς.

Δεν θέλω να δείχνω μια επίπλαστη μετριοφροσύνη. Ως γνωστόν, η μετριοφροσύνη είναι ιδιότητα και προτέρημα των σωματικά στερημένων.

Δεν θέλω να αναφέρομαι, πια, στο ευχολόγιο των αδιάφορων ζηλωτών μου
(αχ να ήμουν σαν τον «Kouklo»!*).

Θα πάψω να θεωρούμαι πρότυπο σωματικής διάπλασης, σαν εξουσιοδοτημένος αντιπρόσωπος του Απόλλωνα του Μπελβεντέρε.

Η έμφυτη ιδιότητά μου, της αυταρέσκειας, θα αποτελέσει παρελθόν.

Θα αποφύγω την μνησικακία των ανταγωνιστών μου.

Είμαι μεγαλόψυχος και θέλω ν’αφήσω το δρόμο ανοιχτό στους επιγόνους μου.

Θα πάψω να είμαι προσωπικότητα και θα γίνω πρόσωπο, σαν όλους εσάς.

Κουράστηκα να βλέπω, στη χολωμένη ίριδα των αρσενικών, την καλοσχεδιασμένη μορφή μου, σαν εμπρηστικό μηχανισμό στα θεμέλια της πεζής και άχρωμης ζωής τους.

Η επιθυμία διεκδίκησης μου μ’έχει οδηγήσει σε ψευδείς εξομολογήσεις.

Δεν μου αρέσει να βλέπω νικημένους ανταγωνιστές, με γερτό κεφάλι και σκυφτούς ώμους, να βαδίζουν ταπεινωμένοι, ψιθυρίζοντας ακατανόμαστες λέξεις ή ολόκληρες φράσεις για την αισθητική μου υπεροχή.

Ο καταρρακωμένος αντίπαλος μου προκαλεί αποστροφή. Άλλωστε, αυτός αποφάσισε να βρεθεί απέναντί μου.
-Δεν πειράζει, μια μάχη ήταν που χάθηκε. Η έκβασή της ήταν προδιαγεγραμμένη, ο αγώνας είχε λήξει πριν ακόμα αρχίσει, θα μπορούσα να του πω, αλλά τα λόγια παρηγοριάς είναι κάτι ακατάληπτο για μένα.

Η αποδοχή της ήττας από έναν ανώτερο αντίπαλο είναι ιδιότητα του αξιοπρεπούς ηττημένου.

Θέλω να διατηρήσω στο υπόλοιπο της ζωής μου την ανωνυμία μου.
Θέλω να είμαι ένας σαν εσάς!

* «kouklos» είναι το nickname μου, στην πιάτσα των προνομιούχων, που είχαν την τιμή να με συναντήσουν, έστω και μια φορά στη ζωή τους