ANNA KARENINA

Νόμιζα, ότι είχα ξεμπερδέψει με την «Άννα Καρένινα». Τη φιλμική της κατασκευή, εννοώ. Με το λόγο ποιος μπορεί να πει ότι καθάρισε. Με βαριά καρδιά, αφού το ανέβαλα αρκετές μέρες, αποφάσισα να δω την «Anna Karenina» του Joe Wright. Είχα δει την, αφελέστατη, ταινία του 1935 με την Greta Garbo, την ταινία του 1948 με την υπέροχη! Vivien Leigh στο ρόλο της Άννας, και τους «σαιξπηρικούς» ηθοποιούς, Ralph Richardson, Kieron Moore, στους ρόλους του Karenin και του Vronsky αντίστοιχα, τη ρώσικη ταινία του 1967 με την Tatiana Samoilova, κινηματογραφική μεταφορά του έργου του Τολστόι, που έμοιαζε σαν διεκπεραίωση μιας παραγγελίας του Σοβιετικού Κινηματογραφικού Ινστιτούτου(αν υπήρχε τέτοιο), μερικές κλεφτές ματιές στην ταινία του 1997 με την Sophie Marceau. Που πια όρεξη για μια καινούργια «Anna Karenina», τη στιγμή που οι κριτικές για την ταινία μιλούσαν για απογοητευτικό αποτέλεσμα ή αυτό εννοούσαν με άλλα λόγια. Όταν όμως με την έναρξη της ταινίας, πριν ακόμη εστιάσω στην εικόνα, ακούω την μαγευτική μουσική του Dario Marianelli, αφήνω τις αμφιβολίες μου, την δυσπιστία μου στα εξ ων συνετέθη και βυθίζομαι στο κάθισμά μου, για να απολαύσω αυτό που, με σερνάμενα πόδια και ψυχή, είχα πάει να παρακολουθήσω. Μα εδώ συντελείται κάτι μαγικό, σκεφτόμουν. Κατ’αρχάς, η εφευρετικότητα του σκηνοθέτη. Η έμπνευσή του να μεταφέρει σε θεατρική μορφή, με θεατρικούς ρυθμούς το πολυσήμαντο έργο. Όλα έχουν ειπωθεί για το έργο, ή, ίσως, να μην μπορεί να ειπωθεί τίποτα, σκέφτηκε. Άρα εγώ, εδώ, θα φτιάξω το δικό μου έργο, άσχετα αν είναι στηριγμένο σ’ένα λογοτεχνικό έργο. Ο κινηματογράφος έχει την δική του ιστορία να πει. Αυτό που βλέπετε είναι η δική μου «Anna Karenina», η δική μου δημιουργία, το δικό μου βλέμμα, η δική μου κινηματογραφική αφήγηση της ιστορίας. Αυτή, λοιπόν, η προσέγγιση λειτουργεί απελευθερωτικά για τον σκηνοθέτη, θεραπευτικά, δε, για τον θεατή. Δίχως ν’απομακρύνεται από το κείμενο, το αντίθετο μάλιστα, προσεγγίζει το έργο με τη ματιά του σκηνοθέτη-δημιουργού, μας προβάλλει  την αυτόνομη, καλλιτεχνική του ματιά στο έργο και μας λέει: Αυτό που βλέπετε είναι δικό μου, ξεχάστε τον Τολστόι. Αν θέλετε Τολστόι, διαβάστε το βιβλίο, εδώ ήρθατε για μένα. Ο Joe Wright  όταν διαβάζει το βιβλίο, βλέπει εικόνες. Το κατανοεί μέσω της δικής του δημιουργικής ικανότητας, της κινηματογραφικής επαναφήγησης. Οι ηθοποιοί όλοι με μελαγχολικά μάτια, ακόμα και στις ευτυχισμένες και ανέμελες στιγμές τους, σαν να γνωρίζουν ότι αποτελούν μέρος μιας τραγωδίας, χορεύουν ακόμη κι όταν είναι στάσιμοι, η κάμερα είναι ένα κινηματογραφικό κύμα, τα σκηνικά βοηθούν να πάρει το όνειρο μορφή, με τα κοστούμια να ολοκληρώνουν την μαγεία.
 Κάτι τέτοιες ταινίες, επιβεβαιώνουν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν θαύματα και μάλιστα να πραγματοποιούνται.