"O τρόμος κάθε επισκέπτη ενός βιβλιοπωλείου που θέλει ν’ αγοράσει ένα βιβλίo" το αγαπημένο μου κεφάλαιο. Όλα όσα έχω νιώσει και σκεφτεί στη ζωή μου σε τρεις σελίδες...
κ.κ Ο λατρεμένος Καλβίνο, σ'αυτό το βιβλίο τα λέει όλα! Για την ανάγνωση, τον αναγνώστη, το συγγραφέα, το μυθιστόρημα, τη γραφή, το πλαστό, την αλήθεια, τη λογοκρισία, την εξουσία. Κάθε κεφάλαιο είναι ένα δοκίμιο για την λογοτεχνία. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος των ερωτημάτων που θέτει η λογοτεχνία έχει απαντηθεί. Αλλά σαν γνήσιο λογοτεχνικό έργο, πόσα ακόμα ερωτήματα βάζει, για να θυμηθούμε τον Κούντερα. Αλλά θα επανέλθω. Με τέτοια έργα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα. Υ.Γ Είδα εχθές τον "Ψεύτη ήλιο" στην ΕΡΤ, και σας σκεφτόμουν. Καλό βράδυ!
Σίγουρα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με τον "Ταξιδιώτη..." του Καλβίνο. Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι δεν κατάφερα να τελειώσω τις "Αόρατες πόλεις". Ζορίστηκα πολύ αλλά δεν...
Κι εγώ ξαναείδα χτες τον "Ψεύτη ήλιο", δε-θυμάμαι-πια-για-ποια-φορά, και πρόσεξα λεπτομέρειες που μου είχαν διαφύγει εντελώς. Αλήθεια, πώς σας φάνηκε;
κ.κ Να σας πω την αλήθεια τον Καλβίνο τον γνώρισα από τις "Αόρατες πόλεις". Ήταν η ποιητική μου περίοδος. Μετά ήρθαν οι "Δύσκολοι έρωτες", τα "Κοσμοκωμικά", και μετά τα υπόλοιπα. Τι ευτυχία να μην ξεμπερδεύεις εύκολα μ'ένα βιβλίο. Μην νομίζετε, τα βιβλία που μένουν κοντά σου είναι ελάχιστα. Αλλά πρέπει να περάσουν πολλά απο τα χέρια σου για να τα ξεχωρίσεις. Χρήματα, χρόνος, απογοητεύσεις, χαρές. Κι όλα αυτά για να μπορείς, μόνος πια, δίχως διαμεσολαβήσεις, να φτιάξεις τον χάρτινο μικρόκοσμό σου, που θα σε συντροφεύει όταν έχεις ανάγκη να καλέσεις κάποιον, οποιαδήποτε στιγμή το θελήσεις, δίχως ο καλεσμένος σουη να προβάλει αντιρρήσεις, δικαιολογίες, αφορρμές, να σου διηγηθεί την ιστορία του. " Ο ψεύτης ήλιος"΄; Θαυμάσιος, αν και στο τέλος νύσταζα τόσο πολύ, που τα μάτια μου έκλειναν. Σήμερα έχει την ταινία του Roy Andrersson "You The Living". Σας ασπάζομαι
"Δύσκολοι έρωτες" πάλι και πάντα! Τι έξυπνη,διακριτική,διεισδυτική,χαμηλόφωνα υπαρξιακή γραφή.Πόσο ειρωνική(και ουσιαστική μαζί) η χρήση της λέξης "περιπέτεια" στους τίτλους των διηγημάτων(ο Αντονιόνι θα ενθουσιαζόταν,φαντάζομαι)! Τον ταξιδιώτη τον φοβάμαι λιγάκι,αλλά με ελκύει τόσο που θα το αποτολμήσω κάποια στιγμή(άλλωστε φόβος κι έλξη πάνε μαζί συνήθως).
Η σχέση μου με τα κατά γενική ομολογία σπουδαία(και δυσανάγνωστα)κείμενα είναι έμφοβη και προκύπτει,νομίζω,από ανασφάλεια.Φοβάμαι ότι δε θα σταθώ στο ύψος τους κι επίσης αισθάνομαι την "αναγκαιότητα" της ανάγνωσής τους να με πιέζει σαν εξουσία,γι'αυτό και...κλωτσάω.Αλλά επειδή με τον Καλβίνο έχω πολύ καλό προηγούμενο,θα τον διαβάσω μέσα στο '12 τον Ταξιδιώτη.Το δοκιμιακό στοιχείο που επισημαίνεις με θέλγει ιδιαίτερα κι άλλωστε,μετά τις "Ομπρέλες του Χερβούργου",δεν μπορώ να αντισταθώ σε καμία πρότασή σου...
9 σχόλια:
Aναγνωστικός άθλος!!!
Συγχαρητήρια!!!
"O τρόμος κάθε επισκέπτη ενός βιβλιοπωλείου που θέλει ν’ αγοράσει ένα βιβλίo" το αγαπημένο μου κεφάλαιο.
Όλα όσα έχω νιώσει και σκεφτεί στη ζωή μου σε τρεις σελίδες...
κ.κ.
κ.κ
Ο λατρεμένος Καλβίνο, σ'αυτό το βιβλίο τα λέει όλα!
Για την ανάγνωση, τον αναγνώστη, το συγγραφέα, το μυθιστόρημα, τη γραφή, το πλαστό, την αλήθεια, τη λογοκρισία, την εξουσία.
Κάθε κεφάλαιο είναι ένα δοκίμιο για την λογοτεχνία. Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος των ερωτημάτων που θέτει η λογοτεχνία έχει απαντηθεί.
Αλλά σαν γνήσιο λογοτεχνικό έργο, πόσα ακόμα ερωτήματα βάζει, για να θυμηθούμε τον Κούντερα.
Αλλά θα επανέλθω. Με τέτοια έργα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα.
Υ.Γ Είδα εχθές τον "Ψεύτη ήλιο" στην ΕΡΤ, και σας σκεφτόμουν.
Καλό βράδυ!
Σίγουρα δεν ξεμπερδεύεις εύκολα με τον "Ταξιδιώτη..." του Καλβίνο.
Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι δεν κατάφερα να τελειώσω τις "Αόρατες πόλεις".
Ζορίστηκα πολύ αλλά δεν...
Κι εγώ ξαναείδα χτες τον "Ψεύτη ήλιο", δε-θυμάμαι-πια-για-ποια-φορά, και πρόσεξα λεπτομέρειες που μου είχαν διαφύγει εντελώς.
Αλήθεια, πώς σας φάνηκε;
κ.κ.
κ.κ
Να σας πω την αλήθεια τον Καλβίνο τον γνώρισα από τις "Αόρατες πόλεις".
Ήταν η ποιητική μου περίοδος. Μετά ήρθαν οι "Δύσκολοι έρωτες", τα "Κοσμοκωμικά", και μετά τα υπόλοιπα.
Τι ευτυχία να μην ξεμπερδεύεις εύκολα μ'ένα βιβλίο. Μην νομίζετε, τα βιβλία που μένουν κοντά σου είναι ελάχιστα. Αλλά πρέπει να περάσουν πολλά απο τα χέρια σου για να τα ξεχωρίσεις.
Χρήματα, χρόνος, απογοητεύσεις, χαρές. Κι όλα αυτά για να μπορείς, μόνος πια, δίχως διαμεσολαβήσεις, να φτιάξεις τον χάρτινο μικρόκοσμό σου, που θα σε συντροφεύει όταν έχεις ανάγκη να καλέσεις κάποιον, οποιαδήποτε στιγμή το θελήσεις, δίχως ο καλεσμένος σουη να προβάλει αντιρρήσεις, δικαιολογίες, αφορρμές, να σου διηγηθεί την ιστορία του.
" Ο ψεύτης ήλιος"΄; Θαυμάσιος, αν και στο τέλος νύσταζα τόσο πολύ, που τα μάτια μου έκλειναν.
Σήμερα έχει την ταινία του Roy Andrersson "You The Living".
Σας ασπάζομαι
"Δύσκολοι έρωτες" πάλι και πάντα! Τι έξυπνη,διακριτική,διεισδυτική,χαμηλόφωνα υπαρξιακή γραφή.Πόσο ειρωνική(και ουσιαστική μαζί) η χρήση της λέξης "περιπέτεια" στους τίτλους των διηγημάτων(ο Αντονιόνι θα ενθουσιαζόταν,φαντάζομαι)! Τον ταξιδιώτη τον φοβάμαι λιγάκι,αλλά με ελκύει τόσο που θα το αποτολμήσω κάποια στιγμή(άλλωστε φόβος κι έλξη πάνε μαζί συνήθως).
Johnny Panic
Μα γιατί φοβάσαι; Όταν το ξεκινήσεις, είμαι σίγουρος ότι θα πεις: Τι έχανα τόσο καιρό!
Η σχέση μου με τα κατά γενική ομολογία σπουδαία(και δυσανάγνωστα)κείμενα είναι έμφοβη και προκύπτει,νομίζω,από ανασφάλεια.Φοβάμαι ότι δε θα σταθώ στο ύψος τους κι επίσης αισθάνομαι την "αναγκαιότητα" της ανάγνωσής τους να με πιέζει σαν εξουσία,γι'αυτό και...κλωτσάω.Αλλά επειδή με τον Καλβίνο έχω πολύ καλό προηγούμενο,θα τον διαβάσω μέσα στο '12 τον Ταξιδιώτη.Το δοκιμιακό στοιχείο που επισημαίνεις με θέλγει ιδιαίτερα κι άλλωστε,μετά τις "Ομπρέλες του Χερβούργου",δεν μπορώ να αντισταθώ σε καμία πρότασή σου...
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!
@Κεντρωτής
Και βάλε!
Δημοσίευση σχολίου