CAREY MULLIGAN

Βλέποντας την Anna Karina, είχα ήδη αποφασίσει, ότι τέτοια ηθοποιό δεν θα έβλεπα ποτέ ξανά. Όσο περνούσε ο καιρός, η άποψη μου αυτή επιβεβαιωνόταν, όχι βέβαια από κάποια διάθεση εγωισμού ή μιας παράξενης επιμονής, αλλά γιατί δεν μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια πρωταγωνίστρια, που θα με έκανε να ξεχάσω ή να αισθανθώ, όπως τότε που την πρωτοείδα, νομίζω, στο «Pierrot le fou». Μια ταινία που δεν μου άρεσε, αλλά ήταν αρκετή να τυπωθεί, για πάντα μέσα μου, το πρόσωπο της πρωταγωνίστριας. Εκτοτε κυνηγούσα ταινίες που πρωταγωνιστούσε η Anna karina. Θερινοί κινηματογράφοι, αφιερώματα σε κινηματογραφικές λέσχες. «Un femme est une femme», “Vivre sa vie», “Alphaville», «Pierrot le fou”, «Bande a part». Πως θα μπορούσα τώρα να ζήσω, βλέποντας τη σκηνή του χορού σ’αυτή τη ταινία; Έπρεπε να λουφάξω, χωρίς κανένας να γνωρίζει το λόγο, που με οδήγησε στην παραίτηση. Τι θα μπορούσα πια να περιμένω μετά από αυτή τη σκηνή στη ζωή μου; Η απόφαση είχε τελεσιδικήσει, όταν ένα βράδυ, πέφτω πάνω στο «Drive». Mε βαριά καρδιά, παρακολουθούσα τις εικόνες στην οθόνη, βάζοντας στοίχημα, ότι τα λόγια ανθρώπων που εμπιστευόμουν, δεν θα με διέψευδαν. Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του ασανσέρ, και μπαίνει,κρατώντας τα ρούχα, που είχε απλώσει για να στεγνώσουν, η Irene. Στην αρχή δεν φαινόταν το πρόσωπό της, αλλά το πίσω μέρος του κεφαλιού της, τα κοντοκουρεμένα ξανθά μαλλιά έλαμπαν μπροστά στα μάτια μου. Αλλά μόλις βγαίνει από το ασανσέρ, όλα άλλαξαν στην κινηματογραφική ματιά μου. Ένα πρόσωπο που γύρευα τόσα χρόνια, βρισκόταν μπροστά μου στην οθόνη. Θλιμμένο στην αρχή, αλλά καταλυτικό αργότερα, όπως ταιριάζει σε μια μεγάλη ηθοποιό. Μια γλυκιά μελαγχολία με κυρίευσε. Ήταν το πρώτο συναίσθημα που ένοιωσα, έχοντας μπροστά μου αυτό που περίμενα τόσα χρόνια να δω. Είδα την ταινία με νοσταλγία, δίχως εκείνες τις στιγμές το μυαλό μου να σκεφτεί στην Annna Karina. Παρακολουθούσα το βλέμμα της Irene, τις κινήσεις της, το χαμόγελό της, τη χαρά της, τη λύπη της, τον ερωτισμό της, τη κρυμμένη θλίψη της, τη μελαγχολία της, σαν να είχε γεννηθεί εκείνη τη στιγμή ο κόσμος.

Τελείωσε η ταινία, αλλά η Irene δεν έφευγε από το μυαλό μου. «An education», βέβαια, εκεί θα έβλεπα, ξανά, το πρόσωπό της. Εδώ η γλυκύτητα της Jenny ήταν βγαλμένη από ταινία της nouvelle vague. Την λάτρεψα, έπασχα μαζί της, γνωρίζοντας από την εμπειρία της ωριμότητας, αυτή τη καταστροφική συνέπεια του χρόνου,  ότι ο άνθρωπος που αγάπησε δεν άξιζε τις θυσίες της. Παρακαλούσα να μην υποκύψει, γιατί εγώ θα κατέρρεα. Μα είναι δυνατόν αυτό το πλάσμα, σκεφτόμουν, να δώσει το σώμα του, το καθαγιασμένο, σ’αυτόν τον άνθρωπο; Αλλά η αγάπη δεν καταλαβαίνει από σχέδια, κοινωνικές αντιδράσεις, αλλά ονειρεύεται την παράδοση, την ήττα. Ένα ερωτευμένο άτομο είναι ένα νικημένο άτομο, και στην περίπτωση που αναφέρομαι μόλις δεκαεπτά χρονών.

Δεν πειράζει όμως, παρηγορήθηκα αυτό το πρόσωπο θα το δω, ξανά, στο «Shame», και αργότερα στο «Great Gatsby». Η ζωή μου εξακολουθεί να έχει ακόμη κάποιο νόημα. Η Curey Mulligan είναι από τα λίγα πράγματα που ομορφαίνουν τη ζωή μου.