Άκουσα τον γλυκό ήχο την ώρα που ετοιμαζόμουν να ανέβω στο παπί. Είχα καιρό να τον ακούσω, έμοιαζε εξορισμένος από τον κόσμο που ζούσα. Ένα κόσμο αρκετά περιορισμένο, ομολογουμένως, με τους κώδικες και τις συμβάσεις του.Ο ήχος ακουγόταν σαν κάτι που ανέτρεπε την καθημερινότητά μου, με τους γνώριμους ήχους, αισθήματα, επιθυμίες, βλέμματα, συνομιλίες, μουσικές, όλα αυτά, τελοσπάντων, που αποκαλούμε ζωή. Τράβηξα το παπί για να βγω στο δρόμο. Όλη η προσπάθεια δεν κράτησε παρά ελάχιστα, αλλά η κοπέλα από το στόμα της οποίας έβγαινε ο μελωδικός, θωπευτικός ήχος είχε ήδη απομακρυνθεί. Τώρα έβλεπα το πίσω μέρος της νεάνιδος, το οποίο με προδιάθετε ότι το μπροστινό κομμάτι της ύπαρξής της θα ήταν το ίδιο καλίγραμμο και ελκυστικό όπως αυτό που μου ήταν ορατό. Την προσπέρασα δίχως να δείξω το παραμικρό ενδιαφέρον, ενώ εκείνη συνέχιζε να φτιάχνει τεράστιες φούσκες με την τσίχλα της, οι οποίες σαν ρόδινα παιγνιδιάρικα σύννεφα έσκαζαν και κάλυπταν ολοσχερώς τα αβρά, παρθένα χείλη της, ενίοτε ένα μικρό μέρος της θεσπέσιας μύτης της. Συνέχισα μερικά μέτρα και μετά γύρισα για να απολαύσω το θέαμα από την προνομιούχο, ιδανική θέση. Ελάττωσα ταχύτητα, γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος της, δίχως ενοχές, αλλά με μια έξοχη ανακούφιση. Συνέχιζε τη υπέροχη ενασχόλησή της, με την προσήκουσα επιμέλεια, ενώ εγώ έπαιρνα το δρόμο για το γραφείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου