ΔΙΑΒΑΣΗ ΠΕΖΩΝ

Απογευματάκι, γύρω στις επτάμιση. Στέκομαι στο πεζοδρόμιο περιμένοντας να περάσω απέναντι. Επιλέγω, λόγω της μεγάλης κίνησης των αυτοκινήτων, να διασχίσω το δρόμο από εκεί που υπάρχει το σήμα με τη διάβαση πεζών. Περιμένω κάποιος να ελαττώσει ταχύτητα για να περάσω. Κανείς δεν μου δίνει σημασία, ώστε αρχίζω να δείχνω το σήμα με το χέρι μου, στους οδηγούς που με κοιτούν. Δεν φαίνομαι δυσαρεστημένος από την αδιαφορία τους, μην τους εκνευρίσω,  ούτε θυμωμένος, προς τι άλλωστε. Προσπαθώ με χαμόγελο να τους καλοπιάσω, να τους δείξω ότι το πέρασμά μου στο απέναντι πεζοδρόμιο, είναι απαραίτητο για την έγκαιρη  άφιξή μου στη δουλειά, ότι δεν βρίσκομαι εκεί για να παίξω κάποιο παιγνίδι, εξαντλώντας όλες τις εναλλακτικές εξόδους διαφυγής, αυτό το ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα.

Προς τούτο είμαι κατάλληλα ενδεδυμένος, μπλε ανοιχτό παντελόνι, ρόζ πουκάμισο, αντίθεση, και στο αριστερό μου χέρι κρατώ το κράνος μου, αποδεικνύοντας και στους πιο δύσπιστους ότι είμαι έτοιμος να προσφέρω την εργατική μου δύναμη για τρεις ακόμα ώρες. Το τελευταίο δεν το γνωρίζουν αλλά το σημειώνω προς ενημέρωση των αναγνωστών.

Απ’ότι φαίνεται το ντύσιμό μου δεν εμπνέει κανένα σεβασμό στους ανυπόμονους οδηγούς, οπότε συνεχίζω να δείχνω το σήμα της διάβασης πεζών, σηκώνοντας πιο ψηλά το χέρι μου, σημαδεύοντας τον πεζό της πινακίδας, που περνά άνετα το δρόμο, με σταθερό βήμα, με το αίσθημα της κυριαρχίας στο βάδισμά του, αν και στη αποτυπωμένη φιγούρα δεν διακρίνεται κανένα χαρακτηριστικό, ανώνυμος, όπως είμαι εγώ στους οδηγούς που συνεχίζουν να περνούν μπροστά μου το δρόμο, με την άνεση που ονειρευόμουν ότι θα περνούσα και γω, όταν έφτανα εδώ που είμαι τώρα σταματημένος.

Tο πρόσωπό μου στρέφεται τώρα κατευθείαν στα αυτοκίνητα που κυλούν αργά, προσπαθώντας να διακρίνω τα πρόσωπα των οδηγών, με την ελπίδα να γίνω πιο οικείος μαζί τους, να τους δώσω να καταλάβουν με τη βουβή συνομιλία βλεμμάτων, ότι δεν έχω τίποτα μαζί τους, απλά θέλω να περάσω απέναντι. Σ’αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα επικοινωνίας, έστω και εξ αποστάσεως, επιδιώκω να τους μεταδώσω το αίσθημα της αλληλεγγγύης, που τους εγκαταλείπει όταν εισέλθουν στο μηχανοκίνητο καταφύγιο της  ατομικότητας και της επιβολής.

Η προσπάθεια μου αποτυγχάνει, φαίνεται  πιο ισχυρή η απόδοση της μηχανής, οι ενδείξεις του ταμπλώ, το abs, το αιρκοντίσιον, οι αερόσακοι, από το βλέμμα μου.  

Αν συνεχίσω να τους προκαλώ, έτσι νομίζουν, με τη στάση μου, δεν θα περάσω ποτέ. Το θράσος μου δεν έχει όρια. Να θέλω να περάσω πριν απ’αυτούς το επίμαχο κομμάτι του δρόμου; Τότε γιατί ξοδέψαμε τόσες μέρες, μην πω μήνες, μελετώντας το μοντέλο του αυτοκινήτου που αγοράσαμε; Οι επισκέψεις στις αντιπροσωπείες, η διαδικτυακή ενημέρωση, οι κουβέντες με φίλους, συγγενείς σαν πιο έμπιστους, η επιμονή στον μηχανικό μας να μας δώσει την γνώμη του. Τέλος τα επενδυμένα χιλιάδες ευρώ στο καμάρι μας, πήγαν χαμένα; Για κάποιον θρασύ, που προσπαθεί να ανακόψει με την παρουσία του το όνειρο;

Ας κάνω κι γω μια ηρωική πράξη, μόνο λόγια ήμουν μέχρι τώρα. Εξακολουθώντας να γελώ, δείχνοντας το σήμα, καταφέρνω να περάσω με ένα ηρωικό τρέξιμο, μέχρι τη διαχωριστική γραμμή που χωρίζει το δρόμο σε άνοδο και κάθοδο. Στέκομαι εκεί και εντοπίζω ένα κόρσα μαύρο , λίγα μέτρα πριν το προπορευόμενο αυτοκίνητο. Ο οδηγός φαίνεται συγκαταβατικός με την προσπάθειά μου, τα πρόσωπό του έχει μια ηρεμία, μιλάει χαλαρά με την κοπέλα πλάι του, δείχνει να μην βιάζεται, για μια στιγμή μου φαίνεται ότι  συμπαραστέκεται στο εγχείρημά μου και με προτρέπει να συνεχίσω την προσπάθεια. Βουτάω στο υπόλοιπο κομμάτι του δρόμου σίγουρος για την επιτυχημένη έκβαση της προσπάθειας, αφού βεβαιώνομαι, φαντασιώνομαι είναι καλύτερα να πω, για την άδεια του οδηγού του τελευταίου τροχοφόρου. Κάτι αλλάζει, φαίνεται, στο μυαλό του οδηγού, και τη στιγμή που έχω πάρει ανάσες για το επίγευγμά μου, βλέπω το στόχο μπροστά μου, το νήμα του τερματισμού να με περιμένει να του ανοίξω την αγκαλιά μου, νικητής, σαν τους αθλητές που καταφέρνουν να τερματίσουν μετά από επίμονο αγώνα, πατάει απότομα γκάζι, και ορμάει να καλύψει το χαμένο έδαφος που ένας πεζός, κατάφερε να του αποσπάσει. Αιφνιδιάζομαι από την αναπάντεχη στροφή του μυαλού του οδηγού, αλλά για καλή μου τύχη, βρίσκομαι ήδη στην άκρη του δρόμου, και η απόσταση από το πεζοδρόμιο είναι μικρή. Για καλό και για κακό, ρίχνω μια δρασκελιά σαν να είμαι αθλητής εκατό μέτρων προσπαθώντας να φτάσω πριν τον τερματισμό τον σίγουρο νικητή, και βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο, σχεδόν στη μέση του. Νοιώθω μια απέραντη γαλήνη και πριν συγχαρώ τον ευατό μου για το επιτυχημένο πέρασμα του δρόμου, ακούω την φωνή του έξαλλου οδηγού.

- Αν μπορείς ξανακάντο, παλιομαλάκα!