Μάλλον δεν άκουσα καλά, σκέφτηκα, και με μειλίχια φωνή που έφερνε προς το τραγουδιστό, ρώτησα.
-Δεν άκουσα, μπορείς να επαναλάβεις;
Τα δάχτυλά μου χάιδευαν το πλήκτρα του φορητού, τώρα πια, υπολογιστή μου, ταξιδεύοντάς με σε τόπους άγνωστους αλλά τόσο οικείους.
-Λέω να πάω στον ποδίατρο, είπε, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής της, δίνοντας ένα τόνο θριάμβου στο γεγονός ότι, για μια ακόμα φορά, με είχε συλλάβει να μην προσέχω τα λόγια της, απασχολημένος με αυτό το ρημάδι, που μου είχε πάρει τα μυαλά, εννοώντας, φυσικά, τον υπολογιστή.
Αυτό που με εντυπωσίασε, δεν ήταν η πολλαπλή σύλληψη μου, να μην προσέχω τα λόγια της, αλλά η λέξη που εκστόμισε: Ποδίατρος!
Μάλιστα αναφέρθηκε σ’αυτήν, σαν να ήταν μια λέξη που τη χρησιμοποιούσαμε τακτικά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο, ακόμα δε, σαν να γνώριζε, ενδόμυχα, ότι την άκουγα για πρώτη φορά. Σαν να έβλεπα μπροστά μου το χαμόγελο να αχνοφέγγει στην άκρη των χειλιών της.
Εντάξει, αγάπη μου, φώναξα, σαν να μην με είχε βαρέσει κατακούτελα, η λέξη που απελευθερώθηκε και πέταξε, φτερουγίζοντας μεγαλοπρεπώς, μέχρι το σημείο του σταυρού στο μέτωπό μου, παράλληλα, δε, γκουγκλάριζα τη λέξη για να βρω τη σημασία της.
Αυτό ήταν, δεν έπρεπε να την υποτιμώ. Γνωρίζοντας ότι δεν είχε ιδέα από υπολογιστή, τα λεξικά που είχα, ήταν βαλμένα, πολύ ψηλά, στα ράφια, ώστε χρειαζόταν σκάλα για να τα φτάσεις, άρα ξέχασέ το, οι φίλες της, απ’όσο γνώριζα, δεν χρησιμοποιούσαν τόσο ευρύ λεξιλόγιο, που να συμπεριλαμβάνει τη λέξη ποδίατρος, έβγαλα το συμπέρασμα ότι κάπου το διάβασε ή κάποιος γιατρός της πέταξε, με σεμνότητα που απαιτούσε η θέση του, σαν τόπι, τη λέξη που με βασάνιζε.
Δυσκολευόμουν να παραδεχτώ ότι, αν είχε μάθει αυτή την λέξη από κάποιο γιατρό, θα μου την έριχνε, σαν πιστολιά εφέτη δρόμου εκατό μέτρων, αλλά προς το πιο χαλαρό, κατάμουτρα την ώρα που πλενόταν στη τουαλέτα. Θα μπορούσε να μου το πει περιφραστικά, με δικά της λόγια που λέμε, την ώρα που θα άπλωνα το χέρι μου στην κοιλιά της, ακριβώς τη στιγμή που άφηνε έναν αναστεναγμό ανακούφισης, όχι, προς έκπληξή μου, από την τρυφερότητα της παλάμης μου, που τόσα ερωτικά ταξίδια της είχε προσφέρει, αλλά, απαλλαγμένη πια από την ένταση της μέρας, με την επαφή της ασφάλειας του τηλεκοντρόλ, που βρισκόταν πάντα τοποθετημένο στη σωστή θέση , πάνω στο κομοδίνο, δηλαδή σε απόσταση και ύψος κατάλληλο να το βρίσκει, δίχως να χρειάζεται να μετακινήσει το σώμα της, που είχε βαρύνει, κάπως, τώρα τελευταία, σηκώνοντας το χέρι της σε ύψος περίπου είκοσι πόντων από την επιφάνεια του κρεβατιού και απλώνοντάς το σε απόσταση δέκα , σε ποιον γιατρό είχε αποφασίσει να πάει για το πρόβλημα των κάλων της, που την βασάνιζαν μετά από τόσες ώρες ορθοστασία στη δουλειά.
Για να μην τα πολυλογώ, ήμουν σίγουρος ότι κάπου την είχε διαβάσει. Γύρισα το κεφάλι μου και το βλέμμα μου έπεσε σε δυο τεύχη του «Λοιπόν» και του «ΟΚ», που ήταν μισανοιγμένα ή πεταμένα ή και τα δύο μαζί, δίπλα στο κρεβάτι. Και να ήταν γραμμένο εκεί μέσα, σε κάποια σελίδα με συμβουλές, δεν είχα καμιά όρεξη να το διαβάσω. Όχι ότι δεν μου άρεσε, ίσα ίσα, τρελαινόμουν για τέτοιου είδους ειδήσεις, αλλά απεχθάνομαι να διαβάζω άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες. Κοιτάω, μόνο, τις φωτογραφίες και διαβάζω τις λεζάντες που τις συνοδεύουν.
Επέστρεψα στην ανάγνωσή μου, προσπαθώντας να διώξω από το μυαλό μου αυτές τις πεζές και ασήμαντες σκέψεις από το μυαλό μου.
Άλλωστε με περίμενε η φρέσκια μετάφραση του Κορτώ για το «Ψηλά σηκώστε τη σκεπή, ξυλουργοί». Έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια από την μετάφραση του Σεραφείμ Βελέντζα. Νέος είναι, ο Κορτώ, φρέσκες ιδέες, λογικά, θα έχει, ο Καστανιώτης τον εμπιστεύτηκε, τα βιβλία του πουλάνε, αν και δεν έχω διαβάσει κανένα. Ο χρόνος θα δείξει αν είμαι εγώ ο χαμένος που τον αγνοώ ή εκείνος που έχει χάσει έναν αναγνώστη σαν εμένα.
Μετά από λίγες σελίδες ανάγνωσης έπεσα στην επίμαχη λέξη. «Ήταν ποδίατρος», σ32. του μεταφραστικού πονήματος του κ.Κορτώ. Σας έχει συμβεί εκεί που περπατάτε να σας πέσει στο κεφάλι, ξαφνικά, εκ του μη όντος, κεραμίδα βάρους μεγατόνων; Έτσι αισθάνθηκα και γω. Άρα εδώ την συνάντησε τη λέξη. Ξεφυλλίζει τα βιβλία μου και, εμπιστευόμενη το ένστικτό της, βρίσκει λέξεις που δεν γνωρίζω τη σημασία τους. Το κάνει για να με εντυπωσιάσει, να υπογραμμίσει την άγνοια μου, όσο κι αν προσπαθώ να φαίνομαι παντογνώστης.
Πρέπει οπωσδήποτε να κρύψω το βιβλίο, γιατί, αν καταφέρει και το διαβάσει, τότε εγώ πως θα μπορώ να καταλάβω τη σημασία λέξεων, που θα μου πετάει στην χοντρομούρα φάτσα μου, ενσάρκου αντίθεσης της ροδίζουσας παιωνίας, όπως εκσφενδονίζει το μπαλάκι του μπέιζμπωλ, αν έπαιζε, όποτε κρίνει αυτή ότι πρέπει να επανέλθω στην τάξη.
Κατ’επίφασιν είσαι ορνιθόφιλος! Γνωρίζω ιδίοις όμμασιν, ότι για αεροστεγείς λόγους, ενώ το σώμα της βρίσκεται σε κάθετη ευθεία , και κατόπιν πλημμελώς εποπτευθείσας ώρας, ο χρυσοβασιλίσκος και η δρεπανοσκαλίθρα διατηρούνται εν ζωή, ιδίαις δυνάμεσι, γεγονός που δε συνάδει με εντόπιο εκπρόσωπo, σαν εσένα, μιας υπερμεγέθους οικογένειας, ευαγούς ιδρύματος με ατέρμονη ανάπτυξη, στην οποία απενεπλάκης αιδημόνως, επ’ουδενί ασκώντας τ’ αυτοπαθή νοσοκομειακά σου καθήκοντα, οδηγώντας με απίστευτη πλησμονή την κλινάμαξα της αδιαφορίας σου, με τους πτυσσόμενους επιβάτες σου, καθοίκι, oχ το χόντρηνε, στη μαλακή υπερώα του επικείμενου θανάτου τους.
-Κόψε αυτό το σιμπίλημα, αυτοστιγμεί, είπα, ανεβάζοντας τον τόνο της φωνής μου, ώστε να φανώ καθηλωτικός, ως προς την γνώση της γλώσσας, στη σύνευνο συνομιλήτρια, της οποίας οι δοθιήνες των παρειών της είχαν διασταλεί σε σημείο να κινδυνεύουν να μετατραπούν σε φλύκταινες.
Αχ τι μας έκανες κ.Κορτώ. Αχ, τι μας έκανες!
