07.01.2011

Ν.Δ.
Σου γράφω από το γραφείο. Βραδάκι πια, ακούω Neil Young, με ρετσίνα Cair, απομεινάρι από τη συνοδεία μιας αρκετά αλατισμένης τσιπούρας, ακουμπισμένη σ'ένα σουβέρ σκουριασμένο, αλλά συναισθηματικά συνδεδεμένο μ’ένα ταξίδι στη Βιέννη. Τώρα πια η μουσική είναι μια μορφή αντίστασης, όπου όλοι έχουν λουφάξει, τώρα που οι ιδέες που μας συντρόφευσαν και μας μεγάλωσαν βρίσκονται ηττημένες, τώρα που τα πρόσωπα των αστών και των απολογητών τους χαμογελούν αυτάρεσκα, ικανοποιημένα από τη σαρωτική τους νίκη.
Την εποχή της πλήρης κυριαρχίας του καπιταλιστικού σχεδιασμού της κοινωνίας, με σκοπό τη αναπαραγωγή των σχέσεων παραγωγής, τους μηχανισμούς καταστολής του κράτους σε πλήρη κυριαρχία, που δεν αμφισβητούνται αλλά επικυρώνονται από τις λαικές τάξεις, η ταξική πάλη έχει δώσει το αποτέλεσμα. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι πλέον ο αναμφισβήτητος νικητής. Η πολιτική ταξική πάλη έχει λήξει προ πολλού, και νομίζω ότι δεν είναι φαινόμενο τωρινό.
Σ’αυτό το περιβάλλον η αφήγηση, όσον αφορά εμένα, η τέχνη γενικότερα για όλους μας είναι το άλλοθι της ύπαρξής μας. Γιατί μέσα σ’αυτήν την απογοήτευση, τα μικρά αυτά θραύσματα δημιουργίας αμφισβητούν το κυρίαρχο εξουσιαστικό μοντέλο.
Ευτυχώς, λοιπόν, οι διαδρομές μας δεν βαδίζουν στους δρόμους που ορίζουν οι ιδεολογικοί μηχανισμοί της εξουσίας, ώστε η παρέκκλιση που συνειδητά ακολουθούμε, είναι που δίνει, ακόμη, νόημα στη ζωή μας.


ΥΓ. Είμαι χαρούμενος, σε λίγο θα δω το “DUE DAY”