Βλέποντας τη ζωγραφική του Ν. Κακουλίδη ο ορατός κόσμος της πραγματικότητας μέσα στην οποία ζουν ο θεατής και το έργο, αποσύρεται βίαια, σαν να μην έχει λόγο ύπαρξης, δίνοντας τη θέση του σ’έναν άλλο κόσμο που τώρα πια είναι κυρίαρχος του βλέμματος και των συναισθημάτων μας, αλλά δεν μας εξουσιάζει γιατί προσφέρεται από την τέχνη.

Η ζωγραφική του Ν.Κακουλίδη υπονομεύει με τις εικόνες της τον κόσμο που μας προσφέρει, οδηγώντας το βλέμμα προς τα μέσα μας, κινητοποιώντας αισθήσεις βαθιά κρυμμένες κάτω από την «αβρότατη επιφάνεια» της προκριτέας καθημερινότητας, αφήνοντας για άλλους δημιουργούς την λυτρωτική λειτουργία της ζωγραφικής, όπου η επαφή μαζί της βρίσκεται σε αντιδιαστολή με τις εικόνες της καθημερινής ζωής. Ο κόσμος που μας προσφέρει δεν ερμηνεύει, περισσότερο δεν αποκαλύπτει, ούτε καν δείχνει. Υπάρχει αυτόνομος, με τους δικούς του κανόνες και όρους, μας καλεί να τον επισκεφτούμε, προφανώς παίζοντας με το βαρύ και ακατάλληλο φορτίο των εικόνων της καθημερινότητας, που κουβαλάμε σαν θεατές και σχολιαστές της.
Η ζωγραφική του Ν.Κακουλίδη, λοιπόν, αν και φαίνεται «παραστατική» ξεφεύγει από το ρεαλισμό, αν και ο ζωγράφος σε προφορικές συνομιλίες μαζί μου προσπαθεί να εξηγήσει το νόημα των εικόνων του, γνωρίζοντας, όμως, ότι η ύπαρξη της ζωγραφικής του ξεφεύγει από τις προθέσεις του, απαραίτητο προσόν κάθε γνήσιου καλλιτέχνη.
Ο κόσμος λοιπόν αυτός, αυτονομημένος από καθοδήγηση και επιβολή του καλλιτέχνη, πήγα να γράψω δημιουργού-Θεού, υποδέχεται το βλέμμα μας απελευθερωτικά, ώστε η συναισθηματική συγκίνηση που μας προκαλεί, αν και δεν φαίνεται στις προθέσεις του, διαχέεται στις ακίνητες, παγιδευμένες μορφές, που παρουσιάζονται σαν κάτι να βλέπουν στα πρόσωπά μας, επιζητούν τον διάλογο μαζί μας, με τα μάτια διαρκώς στραμμένα σε μας τους θεατές, σαν να μας καλούν να τους βοηθήσουμε να δραπετεύσουν από τον κόσμο που τους εγκλώβισε η πένα του Κακουλίδη ή μας καλούν να μεταφερθούμε εμείς στον κόσμο που αποκαλύπτουν μπροστά στα μάτια μας, δίνοντας τέλος στην ανυπόφορη πραγματικότητα, προσφέροντας μέσα από το ζοφερό κόσμο τους τη λύτρωση που μόνο η τέχνη μπορεί να μας προσφέρει.
Η ζωγραφική του Ν.Κακουλίδη είναι λοιπόν αισιόδοξη, γιατί, εμμέσως, μας προσφέρει τη δική της εκδοχή για την «αλήθεια», από τις αμέτρητες που μας προφέρονται και συνιστούν τον κόσμο μας. Μόνο που η «αλήθεια» αυτή καθαγιασμένη από τη μυστηριακή καταγωγή της, ορίζει τα νοητικά όρια της πρόσληψής της, που ανιχνεύονται, έτσι ή αλλιώς, πέρα από τα όρια της αποδεικτικής πραγματικότητας.


Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011