ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

Κάποιοι πιστεύουν πως έχω τρελλαθεί για τα καλά και, για κάμποσο καιρό αμφέβαλα κι εγώ αν τα είχα τετρακόσια. Συνεχίζω να συμπεριφέρομαι παράξενα, αλλά έχω καταληφθεί από ένα είδος έκστασης, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Είμαι λες ιδιότροπος, αλλά μια γωνιά του μυαλού μου παραμένει ανοιχτή στον κόσμο. Η πνευματική μου υγεία έχει καταρρεύσει, ισχυρίζεσαι, μέσα στο μυαλό σου ή δεν ξέρω που αλλού. Είναι αλήθεια; Ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να λύσω τις διαφορές μας, να δικαιολογήσω, αλλά όχι να επανορθώσω τον ευατό μου. Ακούγεται εγωιστικό, που αποφάσισα να μην κάνω βήμα πίσω, πρέπει να ομολογήσω ότι μας λείπει η ειλικρίνεια για να δούμε τα πράγματα καθαρά, δίχως εγωισμούς και συμβάσεις.
Όλο αυτό τον καιρό συλλογιζόμουν, μιλούσα μαζί σου, ίσως είναι καλύτερα να πω, ότι προσπαθούσα να μιλήσω, αλλά καταβάθος υπέφερα. Ποιά θα είναι η εναλλακτική λύση. Μέσα στο φανατισμό που κυριαρχεί ανάμεσά μας είναι δύσκολο να βρεθεί διέξοδος. Αποσπασματικές κουβέντες, διαστρεβλωμένες απόψεις, την ώρα που η πόρτα κτυπά πίσω σου. Λαμβάνοντας υπόψη όλη τη ζωή μου μαζί σου, προσπαθώ να αντιληφθώ τι δεν διαχειρίστηκα σωστά. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες σ’αυτόν τον απολογισμό. Παλαιότερα είχα επιλέξει να ονειροπολώ, τώρα έμεινα ρέστος από ονειροπόληση. Τώρα κυριαρχεί υπερβολικός σκεπτικισμός, που οδηγεί στην απόγνωση. Μπορεί να φαίνομαι αναχρονιστικός, δεν είμαι, όμως, ανταγωνιστικός, όπως διακηρύσσεις σε κάθε ευκαιρία, με πολύ χειρότερους χαρακτηρισμούς απ’αυτόν που έγραψα. Αυτή η ανώριμη ειλικρίνειά μου, δεν με αφήνει να αποκτήσω σύστημα, για να συγκεντρώσω το μυαλό μου, τώρα που σου γράφω.
Συνεχίζοντας την αυτοεξέτασή μου, νομίζω, ότι με θεωρείς κακό σύζυγο. Ότι σου συμπεριφόρομαι άθλια. Είμαι άραγε στοργικός πατέρας; Ελπίζω να συμφωνείς, αν και δω που φτάσαμε. Απόμακρος, όμως, και εγωίσταρος, για τους φίλους σου. Αυτά από τη μεριά σου, αν τα ερμηνεύω σωστά. Στην αγάπη νωθρός. Μια απάντηση χρειάζομαι και όχι υπεκφυγές.
Συμπεριφέρομαι με τραχύτητα,, απολαμβάνοντας την σκληρότητα, την αυστηρότητα της κρίσης μου. Ίσως είναι έτσι. Αλλά πως μπορώ ν’αλλάξω. Παραμένω γοητευτικός παρ’όλα αυτά; Όχι βέβαια, θα απαντήσεις. Η δική σου γοητεία δεν αντιπαραβάλλεται. Χωρίς να είμαι γοητευτικός πως ν’αναρρώσω. Σε κέρδισα από ένα κόσμο που σε είχε απορρίψει. Ακούγεται σκληρό, αλλά πρέπει να το πω.
Ξεκινήσαμε να ζούμε μια σταθερή και αποδεκτή, από τους γύρω, μας ζωή. Όχι ότι δίναμε σημασία στους άλλους, γραμμένους τους είχαμε, αλλά να για να ξεφύγεις από την κατακραυγή που είχες ξεσηκώσει. Να μαλακώσουν...
Η φιλοδοξία μου δέχθηκε ένα ισχυρό πλήγμα. Ήμουν σίγουρος ότι καταλάβαινες τις ιδέες που σ’αυτές ήθελες ν’ακουμπήσεις. Κάτι, όμως, πήγε στραβά. Είμαι στενοχωρημένος, θυμωμένος. Δεν είσαι ικανοποιημένη μένοντας μαζί μ’ένα συνηθισμένο άνθρωπο. Θεωρείς τον ευατό σου πολύ ζωντανό, πολύ κοινωνικό για να θαφτεί κάτω από τις θλιβερές συνήθειές μου. Η θλιβερή γωνιά μου δεν είναι αρκετή για σένα. Ο χωρισμός είναι πάντα οδυνηρός. Οτιδήποτε κι αν έχει προηγηθεί. Αλλά εσύ αρνιέσαι, εδώ και καιρό, να είσαι δίπλα μου. Οι επιθυμίες των ανθρώπων πρέπει να γίνονται σεβαστές, γι’αυτό δεν επιμένω περισσότερο.
Όλο αυτό τον καιρό σκεφτόμουν ότι θα γινόμουν κομμάτια με τον χωρισμό. Θα συνεχίσω να εργάζομαι, να δίνω λογαρισμό στους ανώτερους μου, να οδηγώ, να ψωνίζω, να καπνίζω. Διαφορετικά φοβάμαι ότι αν δεν το κάνω θα πέσω στο ποτό ή δεν ξέρω και γω που αλλού.
Έχω την εντύπωση ότι είχες με επιμέλεια προετοιμαστεί να με ξεφορτωθείς. Αποκαθήλωσες τις φωτογραφίες μου, τους πίνακές μου, περιόρισες την παρουσία μου σε μια γωνιά. Χρειαζόσουν περισσότερο χώρο. Η συμπεριφορά σου γινόταν όλο πιο επιθετική, συμβολικά εννοώ, απάνθρωπη. Ξέχασες ότι οι απόψεις και η προσωπικότητα του καθενός είναι σεβαστές, και τα ζητήματα λύνονται με συζήτηση. Ή μήπως δεν το ήξερες; Το δεσποτικό σου στυλ κυριάρχησε όλο αυτόν τον καιρό. Πρέπει να ομολογήσω το ναυάγιο. Η σχέση μας δεν έπιανε ούτε τη βάση. Είμαι έτοιμος να επωμιστώ ένα μέρος της ευθύνης. Βέβαια δεν βρέθηκα απροετοίμαστος. Πίστευα ότι τα πράγματτα θα καλυτέρευαν.
Προσπάθησες να με χειραγωγήσεις, αλλά αυτό δεν μπορώ να το δεχθώ ως κάτι δεδομένο. Δύο διαφορετικοί εγωισμοί συγκρούονται και ο δικός σου τελικά θριάμβευσε. Αποφάσισα να μείνω παθητικός να δεχθώ το πλήγμα που ετοίμαζες. Μου αξίζει, πρέπει να πληρώσω για τα λάθη που έκανα. Εσύ αποφάσισες λέγοντας «Δεν μπορούμε να ζούμε μαζί, άλλο πια». Αυτά τα λόγια στριφογυρίζουν στο μυαλό μου διαρκώς. Περίμενα καιρό η φράση αυτή να βγει από το στόμα σου. Σου είναι εύκολο να μου πεις ότι δεν με αγάπησες ποτέ, και δεν θα με αγαπήσεις ποτέ πια. Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε. Συνέχισες λοιπόν να υπερέχεις, ν’αντιλαμβάνεσαι πως έχουν τα πράγματα. Κατάφερες να με στραπατσάρεις συναισθηματικά, η περηφάνεια σου ικανοποιήθηκε. Για μένα πάντως είναι μεγάλη ταπείνωση η ομολογία της χρεωκοπίας αυτού του γάμου. Γιατί είχα επενδύσει ότι είχα και δεν είχα σ’αυτόν. Γι’αυτό νοιώθω συντετριμμένος. Φαίνεται να αισθάνεσαι υπέροχα ανάμεσα στους άλλους, η παράσταση που στήνεις αν και συνηθισμένη έχει πάθος. Φαίνεσαι ειλικρινής. Τρέμω στην άβυσσο του συναισθήματος της απώλειας, και η εκκεντρικότητα είναι ένας τρόπος για να βρω ανακούφιση. Υπάρχει κάποιος μέσα μου που με κρατάει αιχμάλωτο. Τον νοιώθω μέσα στο κεφάλι μου να με σφυροκοπάει για να με επαναφέρει στις ιδέες μου. Δεν με αφήνει ν’αλλάξω. Μπορείς να με βοηθήσεις σ’αυτό, γιατί που αλλού μπορώ να βρω διέξοδο.
Δεν είναι αυτό το γράμμα έκκληση για συμπάθεια. Τι θα ωφελούσε άλλωστε. Ο κάθε χαρακτήρας έχει τον τρόπο του. Το μυαλό μπορεί να μην επικροτεί τον τρόπο, αλλά το συναίσθημα βοηθάει.
Από τη άλλη πλευρά εγώ είμαι έτοιμος να καταρρεύσω. Ίσως το έχω κάνει κιόλας και να μην το έχω καταλάβει. Αρνούμαι όμως να παραδοθώ στα καλούπια που με απωθούν. Πρέπει να παλεύουμε, αλλά εγώ έχω παραιτηθεί.
Παλεύω με τη θλίψη που προκαλεί η μοναχική ζωή. «Ζήσε ή ψόφησε αλλά μη δηλητηριάζεις το καθετί» σκέφτεσαι. Ακόμα και τις αναμνήσεις μου τις θεωρείς ξεμωραμένες.
Μέσα από τις κουβέντες, τις συζητήσεις, ψάχνουμε κάτι αληθινό που θα ποτίσουμε τη ψυχή μας. Είμαστε τόσο πρόθυμοι να χάψουμε και την πιο χοντροκομμένη ανοησία που μας εκστομίζουν οι ατάλαντοι συνάνθρωποί μας, αλλά αυτά εμένα με κουράζουν, δεν το αντέχω. Γίνομαι ευάλωτος, γεμάτος ενοχές.
Όλα αυτά τα χρησιμοποιείς σαν αυτοάμυνα. Είσαι γεμάτη δυσπιστία. Φαίνεται από τον τρόπο που με αντιμετωπίζεις, οι κινήσεις του σώματός σου, ο τρόπος που μου μιλάς. Η συνομιλία από διάλογος που έπρεπε να είναι, έχει γίνει αντιπαράθεση. Απορρίπτεις κάθε τι που σου λέω. Μπορεί αρκετά απ’αυτά που λέω να είναι υπερβολικά, αλλά αυτό δεν είναι άλλοθι για να υψώνεις διαρκώς τον τοίχο ανάμεσά μας.
Ανεβαίνει η αδρελανίνη, η καρδιά μου σφίγγεται, στην αρχή προσπαθώ να δείχνω άνετος, και καθωσπρέπει, υπάρχουν βλέμματα που μας δικάζουν, δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, αλλά το μούτρο μου παγώνει από τη βαρεμάρα, θέλω να φωνάξω, να βγάλω τους δαίμονες της απελπισίας από μέσα μου, να δείξω ότι πλήττω, στον καθένα, δεν με νοιάζει ποιος είναι αυτός.
Ο σεβασμός έχει γίνει άγνωστη λέξη ανάμεσά μας. Μπορεί να μην με αγαπάς, αλλά οι άνθρωποι το παθαίνουν αυτό, αλλά ένα όριο επικοινωνίας πρέπει να υπάρχει ανάμεσά μας. Ίσως είναι ο εγωισμός σου που πρέπει να ικανοποιηθεί, είναι που δεν μπορείς να τον συμμαζέψεις.
Αυτό που μας κατακλύζει είναι κάθε νευρωτική ανοησία, που μας οδηγεί σε αδιέξοδο. Καθοδηγεί τις σκέψεις μας, τις αποφάσεις μας. Πως μπορούμε να εξαγνιστούμε απ’αυτό; Βρίσκοντας το σωστό άνθρωπο. Διορθώνοντας έτσι ολόκληρο τον εαυτό μας. Όχι μόνο ένα κομμάτι του. Αλλά τι είναι το σωστό. Πως ορίζεται και κυρίως ποιος το ορίζει.
Αναζητούσες τη σταθερότητα. Πίστευες στην αξία σου και ήθελες να την αναδείξεις, δίπλα σ’ενα άνθρωπο που θα την εκτιμούσε. Μπορούσες μάλιστα να πληρώσεις με την ελευθερία σου, αυτή την ανάγκη. Όταν πια τα κατάφερες, αναζήτησες ξανά την ελευθερία σου. Γοητεύεσαι με τους κύκλους ή τις επαναλήψεις;
Γιατί χρειαζόμουν τα χάπια; Γιατί έπρεπε να καλμάρω τα νεύρα μου που κάλπαζαν, να σβήσω τη ζοφερή φωτιά μέσα μου. Να έχω σώας τας φρένας μου, να ζήσω, να φροντίσω ότι μου απέμεινε. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να συρθώ στην κρυψώνα μου, όπως τα ζώα.
Όσοι λοιπόν καλούνται να συμμετάσχουν, έστω συναισθηματικά στο δράμα της ζωής σου, γίνονται αυτόματα εξαιρετικές περιπτώσεις, που κάποτε είχες απορρίψει.
Είμαι ένας φιλοξενούμενος λοιπόν. Ένας ακόμη φιλοξενούμενος. Πρόσεξε, αυτό το «ακόμη», με ενδιαφέρει και τώρα. Εσύ είσαι περήφανη που είσαι φυσιολογική. Και όλο το περιβάλλον σου. Όταν με εντάξεις, κάποτε ελπίζω, στον κόσμο σου, θα επιστρέψω στις ανθρώπινες συμπάθειες; Δεν νομίζω. Ποιος θα βρίσκει καλή την πορεία μου, στον κόσμο της δική σου πραγματικότητας. Συντροφιά που αγαπά τις καθημερινές, φλύαρες συζητήσεις, το φαγητό, το ποτό, με γυναίκες και άντρες που ανακυκλώνουν το ασήμαντο της πραγματικότητας.
Όσο ήμουν καλός, σύμφωνα με τη δική σου εκδοχή, ήμουν ένα εξαίρετο άτομο. Τόσο όσο να απομονωθείς αρκετό καιρό από στηρίγματά σου. Όταν αποφάσισες ότι δεν πληρώ το ιδανικό σου, έγινα ξαφνικά ένα λυσσασμένο σκυλί.
Ανοησίες; Απλά δεν περπάτησε το πράγμα. Έτσι ξεμπερδεύουμε με λίγες λέξεις. Συμβαίνουν αυτά στις σχέσεις. Θαυμάζω τον κυνισμό σου. Βέβαια σ’αυτά τα συμπεράσματα θα φτάσεις, όταν θεωρείς ότι τα λόγια που σου έλεγα κριτική για το μυαλό σου, όχι σαν βάση για συζήτηση και συμφιλίωση. Νόμιζες ότι δεν σέβομαι τα δικαιώματά σου, όταν προσπαθούσα να σε πλησιάσω. Με εξουθενώνεις, σκεφτόσουν. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά έχεις και συ μερίδιο ευθύνης. Η φυγή σου δεν είναι αποτέλεσμα της συμπεριφοράς μου, αλλά προαποφασισμένη ανάγκη να λήξει η περίοδος επιβεβαίωσής σου. Οι απερίσκεπτες ενέργειές σου ήταν προσπάθεια να ανακτήσεις τον αυτοσεβασμό σου. Ο δικός μου αυτοσεβασμός είναι είναι καλά κρυμμένος. Είναι δική μου προτεραιότητα και ελπίζω να τη σεβαστείς. Μέχρι τώρα δεν το έχεις κάνει. Προσπάθησα να σου δώσω να το καταλάβεις, αλλά πάντα έκλεινες τη συζήτηση με ειρωνικά σχόλια. Δεν μπορούσες να με καταλάβεις κι αυτό σε προσέβαλε.
Φτάνω στο επισβαλές συμπέρασμα. Κοιτάζεις μόνο τον ευατό σου. Ο δραματουργικός τρόπος ζωής σου, η σκηνοθετημένη πορεία σου, είναι ο τρόπος για να κρύψεις τον εγωισμό σου. Ο ρόλος σου ταιριάζει γάντι.
Τελικά οι γυναίκες, δεν ξέρω όλες, αλλά ξεκινώ από το δικό σου παράδειγμα, δεν νοιάζονται για το πόσο άσχημα σε πληγώνουν. Κι αν νοιάζονται, είναι τόσο κυνικές που δεν το δείχνουν, κι αυτό είναι περισσότερο αβάσταχτο.
Δεν ζητώ τον έπαινο από τους άλλους για τη δύναμή μου να υποφέρω. Όσες φορές προσπάθησα να εκφράσω αυτό που θεωρούσα λογικό, προσέκρουα σε μια αδιαφορία, που με έστρεφε διαρκώς στον ευατό μου. Παραμένω λοιπόν σιωπηλός, στο ησυχαστήριό μου, αν μπορώ να ονομάσω έτσι τη πολύβουη συμμετοχή μου στη ζωή.
Τι είναι καλύτερο, να είσαι νευρωτικός ή απελπισμένος; Δύσκολη η απάντηση, από την οποία εξαρτάται η πορεία σου στη ζωή. Μη βιαστείς ν’απαντήσεις, οι εύκολες απαντήσεις δυσκολεύουν τα πράγματα. Βέβαια και μάλιστα μεγαλόφωνα, με την έπαρση του νικητή, ανεξάρτητα ποιος βρισκόταν μπροστά σου επιβεβαίωνες την νικηφόρα ανεξαρτησία σου. Η δική μου καταθλιπτική κατάσταση, το αδιέξοδο που απλωνόταν μπροστά μου, ήταν ένα αδιάφορο συμβάν, που είχα την δύναμη να ξεπεράσω. Εγώ πάντα ήμουν ο δυνατός, ο φορτωμένος με αντιστάσεις. Ίσως δεν το γνώριζες, αλλά βύθιζες πιο βαθιά το μαχαίρι στην πληγή. Ανεξάρτητα από το κόστος.
Βέβαια δεν γνωρίζεις που μπορούν να φτάσουν οι καταθλιπτικοί, όταν νοιώσουν ότι η απώλεια θα είναι μόνιμη. Αυτό δεν είναι απειλή, αλλά συμβουλή.
Σε βλέπω να σφίγγεις τις γροθιές σου, τα χείλη σου να μαζεύουν τρομακτικά, το σώμα σου να τρέμει. Χάνεις τη ψυχραιμία σου, αδιαφορείς, νοιώθεις να απειλείσαι, η ματιά σου συμπυκνώνει το πάθος σου.
Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με τη λογική και συ το θεωρείς απάτη. Η ηπιότητα που αποφάσισα να ακολουθήσω στις επιθέσεις σου, σε εξαγρίωναν περισσότερο, γνωρίζοντας ότι οι όροι που προσπαθούσες να επιβάλλεις, ήταν σαθροί. Κατέρρεαν σαν ξύλινοι πύργοι, και συ ήθελες πάντα την ισοτιμία στις σχέσεις. Αλλά πως μπορούν να χτιστεί κατανόηση με αυτά τα υλικά; Αυτό σου έδινε την θέση του αμυνόμενου, γιατί ήσουν γυναίκα και το εκμεταλλευόσουνα με τον καλύτερο τρόπο. Ήταν το ατράνταχτο επιχείρημά σου. Για να ακυρώσεις όποιο επιχείρημά μου.
Το μόνο που σκέφτεσαι είναι να τοποθετείς τα προβλήματά σου σε ψηλές κατηγορίες, και έτσι, μεγενθύνοντάς τα, να σταθείς στη γη. Μα έτσι δεν μπορείς να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου, δεν μπορείς να δεις τον άλλο, που προσπαθεί να σου αποκαλύψει τον κόσμο του, άσχετα αν δεν τον αποδέχεσαι.
Αγανακτείς με την γκρίνια μου, το επιτακτικό μου ύφος. Αυτό είναι το στήριγμά σου. Το άλλοθι για τη συμπεριφορά σου. Το καταφύγιο που διάλεξες για να προστατεύσεις την αδυναμία σου, να αποδεχθείς ότι υπάρχει κι άλλος κόσμος από αυτόν που προβάλλεις διαρκώς, ως τον πλέον κατάλληλο να σε συντροφεύει.
Η συμπεριφορά σου, ίσως, να μη έχει να κάνει τόσο πολύ με το άποψή σου για την συμβίωση, όσο με τον εγωισμό σου. Σιγά, ένας άνθρωπος βασανίζεται συναισθηματικά. Ένας άνθρωπος, που κάποτε ακούμπησα πάνω του, τον αποδέχτηκα, όρισα ότι τα όνειρά μου θα τα πραγματοποιήσω μαζί του, κι ας αποτύχω. Ένα ρίσκο δεν είναι η ζωή; Τώρα όμως, αποτραβηγμένη από την επιθυμία να μοιραστείς, όλα τα συναισθήματα, νομίζεις, ότι γεννήθηκαν μόνο για σένα. Τα θεωρείς κληρονομικό σου δικαίωμα. Έτσι απαιτείς παθητικότητα, αυτό όμως δεν είναι διάλογος, είναι παρακμή.
Όταν δεν προσχωρώ στις παρέες σου, βαριεστημένος από την επανάληψη, είμαι ένοχος. Δυστυχώς είμαι αιχμάλωτος της νόησης. Η κατάθλιψη που νοιώθω σ’αυτές τις μαζώξεις, είναι η ανεπάρκεια των συμμετεχόντων να άρουν το όριά τους. Αυτό τους κάνει να επαναλαμβάνονται, η επανάληψη φέρνει κούραση. Αλλά εσύ μέσα από αυτές τις συναντήσεις θέλεις να μου θυμίζεις, πόσο πολύ εκτιμούν οι άλλοι την αξία σου. Μέσα από τους άλλους, και όχι από τον ευατό σου, θρέφεις την αυτοεκτίμησή σου. Γιαυτό τα ξενύχτια, τα ταξίδια. Είσαι πια προβλέψιμη, γιαυτό ανιαρή. Ξέρω πως θα εξελιχθεί οτιδήποτε μέσα σ’αυτό το σπίτι, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια Η πλήξη οδηγεί στη νεύρωση, κι αυτό προσπαθώ ν’αποφύγω. Μπορείς, βέβαια, να μου ανταποδόσεις την επισήμανση, το δέχομαι δίχως αντίρρηση. Όλα αυτά όταν εγώ προσπαθούσα να αποτιμήσω την κατάστασή μου. Να ισορροπήσω μέσα στη μίζερη στενοχώρια μου.
Γιατί προσπαθώ να παίξω το ρόλο του θύματος; Μισώ αυτό το ρόλο που εξαγνίζει τα λάθη. Οι συμπάθειες είναι αρκετές, αλλά η επιδοκιμασία απουσιάζει. Όταν προκαλείς τον οίκτο, εκλιπαρείς για βοήθεια, φτιάχνοντας φόρουμ συμπαράστασης, ρίχνεις τον ευατό σου στην αγκαλιά ανέραστων αρπακτικών, που δεν γνωρίζουν από πάθη. Συντρίβεις τον ευατό σου με τις αλήθειες τους. Πρέπει να καθορίσεις τη θέση σου με αυτογνωσία για να ξελαφρώσεις από το βάρος της ατομικότητας και της αυτοανέλιξης.
Η ματαιοδοξία σου για προσωπική ζωή, η παραπονιάρα, μπόλιασε τη ψυχή σου σαν μοναδική προτεραιότητα, ζητώντας να κατανοήσεις αυτή την απαίτηση. Αρνήθηκα να δεχτώ την άποψή σου, και απ’ότι φαίνεται απέτυχα. Νομίζεις ότι τώρα πια είμαι παγιδευμένος, έχω πέσει χάμω, και μπορείς να με πετάξεις έξω από τη ζωή σου με μια απλή τακουνιά. Αν το δεις από την πρακτική πλευρά του, μπορεί να είναι έτσι. Αλλά τα μεγέθη δεν μετριώνται με νούμερα, αλλά με συναισθήματα. Μεγάλο μειονέχτημα να έχεις καρδιά! Αλλά πρέπει να το παραδεχθώ. Οι αισθηματικές σχέσεις δεν είναι στην προτεραιότητά μου. Τώρα πια. Πρέπει, εδώ που έφτασα, να κοιτώ την πραγματικότητα. Οι ιστορίες με βάσανα κουράζουν τους ανθρώπους. Η μαρτυρική έκφραση που παίρνει το πρόσωπό σου, όταν διηγείσαι τα βάσανά σου, συμπληρώνει, μεν, τη σκηνή της καθημερινότητάς σου, αλλά απομακρύνει την αληθινή επικοινωνία.
Ζήτησα να μιλήσουμε. Είχα την εντύπωση ότι θα ήταν ευεργετική και για τους δυο. Το ζήτημα ήταν σε πια βάση για μια απέλπιδα κατανόηση. Δεν μιλάω για όρια, φοβίζει αυτή η λέξη, απειλή την ατομικότητα. Αλλά ακόμα κι εδώ, θεωρούσες την πρότασή μου, τρόπος επιβολής μου πάνω σου. Νόμιζες ότι θα σου επέβαλα αυτό που εγώ θεωρούσα σωστό. Έστω, αυτό που η κοινωνία θεωρούσε σωστό. Παρερμήνεψες τις προθέσεις μου. Οδηγήθηκες στην υπερβολή απορρίπτοντας την πρότασή μου. Είναι τόσο μακριά οι ζωές μας τελικά. Αν ήξερες θα με ‘λεγες «παιδαγωγό της πραγματικότητας».
Ήταν μια βοήθεια όμως αυτό. Ζώντας μια αρμονική ζωή, δεν θα γνώριζες ποτέ τον ευατό σου. Ας λένε ότι θέλουν οι άλλοι.

Σε φιλώ.