ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Διορθωμένο μετά τις εύστοχες επισημάνσεις της δεσποινίδος Έρσης Παπαηλιού

Όταν βρίσκομαι στην παραλία το μάτι μου «παίζει». Ο χώρος που κολυμπώ είναι αρκετά γνωστός λόγω της απέραντης έκτασης του και των καθαρών νερών. Εδώ δεν στριμώχνεται ο ένας δίπλα στον άλλο, δεν είσαι υποχρεωμένος να αισθάνεσαι δίπλα σου κορμιά, πρόσωπα, φωνές που απεχθάνεσαι. Ο τόπος είναι λίγο ελιτίστικος, επιλέγεις δηλαδή το κορμί που θέλεις να βρίσκεται δίπλα σου. Αυτό βέβαια το επιτυγχάνεις όχι βέβαια όταν θα έχεις φτάσει στο χώρο όπου θα απλώσεις την ομπρέλα και τα κουβαδάκια του παιδιού σου, αλλά από μακριά, όταν βγαίνεις από το αυτοκίνητο και με το παιδί βιαστικό να σου τραβάει το χέρι για να προχωρήσετε. Το βλέμμα σου πρέπει να είναι κοφτερό, πριν ακόμα κάνεις το πρώτο βήμα προς τον ξύλινο διάδρομο, που σε προστατεύει από την καυτερή άμμο, προετοιμασμένο και έμπειρο για να εντοπίσει εκ του μακρόθεν το στόχο. Έχεις προαποφασίσει, λες και έχεις υποχρέωση σε κάποιον αόρατο κριτή, που καθορίζει τον ηθικό κώδικα της ύπαρξής σου, να απολογηθείς, ότι ο χώρος που έχεις επιλέξει πληροί τους κανόνες που έχει θεσπίσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος, έχει δηλαδή τις μπλε σημαιούλες του, και έχεις εξονυχιστικά συζητήσει με την κόρη σου τα προτερήματα της συγκεκριμένης παραλίας, μαζί βέβαια με τις απογορεύσεις που έχεις θέσει επιτακτικά στο ανυπεράσπιστο πλάσμα που δεν τολμά να τις αμφισβητήσει, με τίμημα την ακύρωση του μπάνιου που τόσα έχει επενδύσει σε αυτό. Η απόσταση από το μέρος που έχεις παρκάρει το αυτοκίνητό σου είναι αρκετός για να αλλάξεις ιδέες, εσωστρεφής καθώς είσαι, μέχρι σημείου να φανείς αφερέγγυος στα μάτια του παιδιού σου, με επιπτώσεις που θα φανούν αργότερα όταν δηλώσεις ότι σήμερα το βράδυ είναι μέρα ξεκούρασης και η βόλτα στην πλατεία για παγωτό δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Περπατώντας πάνω στην ξύλινη κατασκευή που χρησιμεύει για διάδρομος, όπου ανά πάσα στιγμή πρέπει να ισορροπείς για να μη βρεθείς στην καυτή άμμο, αιθεροπλανής, ξεχωρίζεις, για μια ακόμη φορά, τον εναλλακτικό στόχο. Πρέπει να είναι κάποιας ηλικίας που την ορίζεις εσύ, ώριμη, ικανή να εκτιμήσει την σοβαρότητα σου όταν σε δει με το βιβλίο στο χέρι και την ανεπιφύλακτη υπομονή και συγκατάβαση που δείχνεις στο παιδί σου όταν σε καλεί να παίξετε με το νερό.
«Μπαμπά, να πάμε στη θάλασσα που γυαλίζει » προτείνει η Κική τη στιγμή που τραβάω ακάθεκτος προς το ανυπεράσπιστο στόχο μου. Συγκαταβατικά την τραβάω από το χέρι δίχως να απαντήσω στην λογική σκέψη της, αφήνοντας για αργότερα τη δικαιολογία για την αλλαγή της θέσης μας. Η απόσταση από την στόχο μου είναι αξιοπρεπής. Ούτε πολύ κοντά για να φανερώνει τις προθέσεις μου, ούτε πολύ μακριά ώστε κάποιος παρείσακτος παρεισφρήσει στον ελεύθερο χώρο μεταξύ εμού και του στόχου και το σχέδιο πάει χαμένο.
Φοράω το καπέλο μου, βοηθάω την Κική να γδυθεί και την αμολάω ελεύθερη στο απέραντο γαλάζιο. Βγάζω τα ρούχα μου περισσότερο για λόγους συντονισμού με την πανδαισία σωμάτων που απλώνεται γύρω μου, και πριν προλάβω να ανοίξω το βιβλίο μου και φανώ ασυγχρόνιστος με το κλίμα που επικρατεί άρα απροσάρμοστος με τις γνωστές συνέπειες, πρόσχαρος ενδίδω στις παραινέσεις της κόρης μου να βουτήξω μαζί της στο νερό.
Μετά της καθιερωμένες βουτιές της κόρης μου, το κρόουλ το δικό μου των τριάντα μέτρων βγαίνω με αυταρχικό ύφος που δεν επιδέχεται αντιρρήσεις , στάζοντας χρυσές σταγόνες, το μαγιώ μου μαζεμένο και ελαφρά ξεχειλωμένο, και στρώνομαι στο διάβασμα. Διάβασμα τρόπος του λέγειν, με αυτά τα κορμιά δίπλα μου, αν και εδώ που τα λέμε εδώ διάβασα την βιογραφία του Προυστ, προσέχοντας μη βρέξω το βιβλίο, που είχα δανειστεί από τη βιβλιοθήκη, την ανεκδιήγητη «Λούλα» και άλλα βαθυστόχαστα βιβλία που συναινούν με την σκέψη του Κούρτοβικ ότι δεν υπάρχουν βιβλία διακοπών.
Αλλά ξεμακραίνω, πλατιάζω και δεν θέλω ψεγάδια στη διήγησή μου. Κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης το μάτι θέλει να ξεκουραστεί. Θυμάμαι ένα καθηγητή στο Γυμνάσιο που τις ημέρες των εξετάσεων του Ιουνίου μας έλεγε ότι αν θέλουμε να ξεκουραστούμε από το διάβασμα να κοιτάμε όσο μπορούμε μακριά τον ορίζοντα. Εδώ όσο πιο κοντά βλέπω τόσο πιο ξεκούραστος νοιώθω. Το βλέμμα μου αναπαύεται στο ξαπλωμένο κορμί δεξιά μου μου, απλωμένο στην αγκαλιά του ήλιου και όχι δυστυχώς στη δική μου, σμιλεμένο από το δοξάρι του ανέμου , μα τόσο υπαρκτό με τα πόδια ακόμα λευκά, αγαλματένια, νωχελικά απλωμένα στην άμμο.
Προσπαθώντας να φανταστώ από τις κινήσεις την ιδιωτική συνήθεια τους, να νοιώσω πιο οικεία, με αυτόν τον φωτοσυρμό του λευκού που ξεπερνά το λευκό του Αιγαίου, το σώμα με τους παλμούς της ξεγνασιάς στις ανάσες του, η ανάγνωση μου φαίνεται ανώφελη, ανούσια. Το ενδιαφέρον μετατοπίζεται, από τον ήρωα του συγγραφέα στον δικό μου ήρωα, που μπορώ τώρα να τον παρακολουθώ με αξιοπρέπεια, γνωρίζοντας την αδυναμία μου να ανταποκριθώ στη μάλλον απίθανη μελλοντική συνεύρεση μαζί του. Γιατί λοιπόν όλα αυτά; Η φιλαρέσκεια, η επιβεβαίωση ότι δεν χάθηκαν δα όλα, ότι δεν είμαι τελικά ο παραδομένος στην ανασφάλεια του καθημερινού βίου ότι κάτι έκτακτο, απρογραμμάτιστο μπορεί να συμβεί και σε μένα που θα με διαφοροποιεί από την κατάταξη που έχω τοποθετήσει τον εαυτό μου, θα με εξομοιώσει με τους άλλους που καθημερινά ακούω τις κατακτήσεις τους, τα εξωσυζυγικά επιτεύγματά τους που τα ανακοινώνουν περήφανα και ανερυθρίαστα στις συναθροίσεις μας, δίχως εγώ να έχω να παρουσιάσω τίποτα άξιο λόγου, να περιβληθώ και εγώ με το κύρος του ελεύθερου γαμιά, που τόσο μετράει στα μάτια τους και περισσότερο στις γκόμενες που μέσα από τις περιπέτειες αναζητούν διέξοδο στο δικό τους μίζερο και επαναλαμβανόμενο βίο;
Γυρίζω σελίδα και σκέφτομαι την επόμενη βουτιά.