ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΠΟΝΕΜΕΝΗ ΚΑΡΔΙΑ

Κυρία Ρούλα
Λέγομαι Σπύρος και είμαι 51 χρονών. Μένω μόνος μου και έχω μια κόρη δώδεκα χρονών. Πριν λίγες μέρες γνώρισα μια κοπέλα, μέσω διαδικτύου, τη δεσποινίδα Έρση Παπαηλιού. Είναι φιλολογικά καταρτισμένη, ευτυχώς δηλαδή, γιατί είναι αυτή που με βοήθησε με το e-mail που μου έστειλε, να διορθώσω μερικές «πατάτες», κυρίως γραμματικές και ορθογραφικές, «αβλεψίες» τις αναφέρει η εν λόγω δεσποινίς, να είναι καλά η κοπέλα, που έκανα στην τελευταία μου ανάρτηση στο μπλογκ που διατηρώ με την επωνυμία «Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες». Γνωρίζει τον Ίταλο Καλβίνο και κάποιον Αμεντέο Ολίβα, προφανώς τον ήρωα του διηγήματος «Οι περιπέτειες ενός αναγνώστη» από το βιβλίο του Ιταλού συγγραφέα «Οι δύσκολοι έρωτες». Μου γράφει στο e-mail, το πρώτο που μου έστειλε, γιατί ακολούθησαν κι άλλα, ότι σκέφτεται, φτάνοντας την ανάγνωσή της στη 13η απ' το τέλος γραμμή του κειμένου μου ότι «γιατί όχι, θα ανταπΡοκριθεί», αποκαλώντας με μάλιστα πατριώτη, σαφή αναφορά στη σεξουαλικότητα του Άδωνη και του Πλεύρη, του Γιανναρά δεν το νομίζω, δίνοντάς μου την ελπίδα ότι θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάποια σχέση μαζί της. Της ζήτησα, όπως είναι φυσικό, να μου στείλει μια φωτογραφία της, αφού την ευχαρίστησα για τη βοήθειά της. Το σφάλμα μου βέβαια ήταν ότι την αποκάλεσα κυρία, για λόγους ευγενείας, αλλά αυτό μάλλον την εξόργισε. Μου απάντησε ότι δεν μου στέλνει φωτογραφία της γιατί της πέφτω κομμάτι μεγάλος, γιατί είναι μόλις 26 χρονών, πράγμα που δεν γνώριζα. Αντ’αυτού μου έγραψε ότι είναι όμορφη, γεγονός που θα αντιλαμβανόμουν αν μου έγραφε τα βιβλία που διαβάζει. Εδώ με μπέρδεψε λίγο, αφού είμαι πεισμένος ότι μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις, αλλά το προσπέρασα. Αναθάρρησα όμως, μπήκα σε επιφυλακή, ετοιμάστηκα να τακτοποιήσω τα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου, δυο ράφια όλα κι όλα, ευχήθηκα να έχει καλά ο θεός τον ιδρυτή του Google, αλλά η επόμενη πρόταση της με επανέφερε στη θέση μου. Δήλωσε ότι σαν γυναίκα κρατά τα μυστικά της ομορφιάς για τον ευατό της.
Θα τελείωναν εδώ οι ελπίδες μου, αν δεν διάβαζα την καταληκτική της πρόταση. «Σας χαιρετώ σύγκορμη!» φράση που μου πετούσε κατάμουτρα, αδιάφορη αν θα μπορούσα να κλείσω μάτι όλη τη νύχτα.
Κατάφερα να κοιμηθώ μετά πολλών βασάνων, όταν την επόμενη μέρα το πρωί βρίσκω ένα ακόμη e-mail, όπου μου έγραφε, ότι βλέπω όλες τις γυναίκες ως ηρωίδες του Πεντζίκη, ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που την προσφώνησα κυρία, ότι οι μπαρότσαρκες, άκου μπαρότσαρκες μορφωμένη κοπέλα, τα παρασκευοσαββατοκύριακα, με μικρό το π, αλλά για να το γράφει έτσι θα’ναι, δεν είναι του γούστου της, και, άκουσον-άκουσον, ή μάλλον διάβασον-διάβασον, προτιμά να βγαίνει όταν εγώ κοιμάμαι. Αυτό το τελευταίο με τσάκισε συναισθηματικά, με ποιον κρεμανταλά θα τραβιέται τέτοιες ώρες, σκέφτηκα, ώστε η ευχή της να πιω ένα ΟΥ ΖΩ, έτσι το έγραψε μάλλον για να με λοιδωρήσει η κακούργα , δεν έφταναν αυτά που μου είχε γράψει μέχρι τότε, από μένα που βγαίνω, από που το συμπέρανε αυτό δεν γνωρίζω, στην υγειά της για να καλοπαντρευτεί, με έριξε σε κατάθλιψη. Άκου, κυρία Ρούλα, να καλοπαντρευτεί! Αυτό έχει στο μυαλό της, και με ποιον; Είναι η οριστική απόρριψή μου ή ένα παιγνίδι της στιγμής, γι’ αυτά που κι εγώ της έγραψα;
Σας παρακαλώ κυρία Ρούλα μπορείτε να μου δώσετε μια απάντηση;
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων, ο θαυμαστής σας Σπύρος.